บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 41

ใบหูของเจนร้อนผ่าว ลมหายใจของชายนิรนามคนนี้ใกล้และชัดเจนมาก ลมหายใจของเขาเข้าไปในหูของเธอ เธอไม่สามารถเพิกเฉยกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้ แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการที่จะมีปัญหาก็ใด ๆ ก็ตามแต่

"ได้โปรดปล่อยดิฉันเถอะค่ะ" เธอกล่าว

สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือ แทนที่ชายคนนี้จะปล่อยตัวเธอ ชายคนนี้กลับไม่แม้แต่จะถอยหลังออกไปด้วยซ้ำ อีกทั้งเขายังจงใจจะแกล้งเธอด้วยการพูดอย่างมีนัย ๆ ว่า "ได้สิ"

ด้วยเหตุนี้เขาจึงปล่อยมือของเขาจากการจับตัวเจน ... เพียงแต่ว่าเขากลับงับไปที่ใบหูของเธออย่างทะเล้นแทน

เจนตกตะลึง เธอได้พบกับผู้คนมากมาย แต่ก็ไม่มีใครเคยทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและลำบากใจได้ขนาดนี้มาก่อน

เขาปล่อยเธอ…นั่นเป็นเรื่องจริงหรอ!

อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้หยุดเขา เขาเปลี่ยนมาจับเธอด้วยริมฝีปากของเขาแทน

ในเวลาเดียวกัน เจนไม่คุ้นเคยกับเสียงของผู้ชายคนนี้เลย

เจนรู้สึกสับสนมากยิ่งขึ้น…เธอมั่นใจว่าเธอไม่รู้จักผู้ชายนี้ เธอไม่คุ้นเคยกับเขาเลย

จากนั้นเธอก็จำคำเตือนของผู้จัดการโคลที่หน้าประตูห้องได้ แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจอย่างยิ่ง แต่เธอก็อดทนต่อการปฏิบัติของเขาที่มีต่อเธอ

เธอค่อย ๆ เอียงศีรษะอย่างระมัดระวัง พยายามมองไปที่ชายนิรนามคนนั้น จากมุมสายตาของเธอ

เพียงแค่นั้นพื้นที่ด้านหน้าของเธอก็ว่างเปล่า ชายคนนั้นถอยหลังไปครึ่งก้าว “ถ้าคุณอยากที่จะมองผม ก็ทำอย่างเปิดเผยสิ”

ฟิ้ววววว! มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่าน

ใบหน้าของเจนแดงขึ้นทันที…จากความอายที่เธอถูกจับได้อย่างคาหนังคาเขา เขาจับได้ว่าเจนกำลังแอบมองเขา

แม้ว่าเธอจะรู้สึกตกใจ แต่เธอก็สามารถบอกได้ว่ารูปลักษณ์ของผู้ชายคนนี้เขาค่อนข้างที่ดูดีมาก ๆ แววตาของเธอชื่นชมเขา แต่วินาทีถัดมาการจ้องมองของเจนก็สงบลงอีกครั้ง

ดวงตาสีกาแฟของคาลเลน เปล่งประกายด้วยความหลงใหลและความกระหาย เขาดูราวกับนักล่าที่มีความกระหายเลือด และดูตื่นเต้นกับเหยื่อของเขาอย่างมาก

ริมฝีปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย และใครก็ตามที่รู้จักเขาดีจะสามารถบอกได้อย่างแน่นอนว่าตอนนี้เขารู้สึกทึ่งมาก ๆ

ผู้คนจำนวนมากหลงใหล เมื่อได้เห็นใบหน้าของเขาไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ตาม ทุกคนหลงกล และหลงเสน่ห์ของเขา ด้วยคุณสมบัติที่สุดแสนจะเพอร์เฟคอย่างไม่น่าเชื่อของเขา …

เมื่อเขาคิดเช่นนั้น ใบหน้างดงามของคาลเลนก็เปล่งประกายด้วยความรังเกียจเล็กน้อย - คงไม่มีใครในโลกที่เกลียดรูปลักษณ์ที่สุดแสนจะยั่วยวนของเขามากไปกว่าตัวของเขาเอง!

เจนยกมือขึ้นแล้วเช็ดหูของเธอช้า ๆ พยายามที่จะลบความรู้สึกที่มีต่อมัน เธอยังคงไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องตัวเธอ

ดวงตาสีกาแฟของคาลเลนหรี่ลงอย่างทันที ผู้หญิงคนนี้ช่างสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆ สำหรับเขา

เธอช่างเป็นผู้หญิงที่แตกต่าง

เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนทำตัวอ่อนน้อมถ่อมตนเท่ากับเธอ แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือไม่ว่าเธอจะทำตัวเจียมเนื้อเจียมตัวแค่ไหน นิสัยหรือท่าทางเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอในบางครั้งก็ยังคงทรยศต่อความพยายามของเธอ

เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ง่ายเลยที่จะพิชิต ทำให้เธอดูเป็นเป้าหมายที่ดี ... เธอช่างน่าสนใจเสียจริง ๆ

"คุณดื่มไหม?" เขาถาม

เจนตอบโดยไม่ต้องคิดว่า "ดิฉันไม่ทราบนะคะ ว่าทำไมคุณถึงถามหาฉันเป็นพิเศษ แต่ฉันคิดว่าฉันควรที่จะแจ้งคุณก่อน ดิฉันไม่ดื่มค่ะ แต่ฉันสามารถทำอย่างอื่นนอกเหนือจากนี้ได้นะคะ"

โอ้ ~? อะไรก็ได้ หมดเลยหรอ?”

คาลเลนหัวเราะเบา ๆ “อย่างนั้น ผมอยากให้คุณอยู่กับผมในคืนนี้”

ขณะที่คาลเลนพูดอย่างนั้น การแสดงออกของเจนก็ดูมีสีสันมากขึ้น

สมองของเธอยังคงพึมพำในขณะที่เธอมองชายคนนั้นด้วย คนที่มีใบหน้าหล่อเราราวกับฟ้าประทาน ด้วยสายตาซึมกะทือของเธอ... เธอไม่เคยคาดหวังว่าจะมีผู้ชายคนไหนที่จะสนใจในตัวเธอในแบบที่ผู้ชายตรงหน้ามองมาที่เธอในตอนนี้