บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 40

รถแท็กซี่ขับไปที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ และเจนก็ก้าวออกมาจากรถยืนอยู่ที่หน้าประตูของ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์สถานบันเทิงนานาชาติ สถานที่แห่งนี้อยู่ในระหว่างการปรับปรุง แต่ก็ยังคงเปิดให้บริการอยู่อย่างคึกคัก

เธอไม่รีบร้อนที่จะเข้าไป แต่กลับยกมือขึ้นและจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่อย่างพิถีพิถันจัดระเบียบของตัวเอง จากนั้นเธอก็ฉีกผ้าพันแผลที่หน้าผากออก และใช้ผมหน้าม้าปิดแผลที่ถูกเย็บสามหรือสี่เข็มนั้นไว้

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอก็ยืดหลังให้ตรง แม้ว่ากระดูกสันหลังของเธอจะโค้งงอมาสามปีแล้ว แต่เธอก็พยายามยืดออกเพื่อให้มันดูดี ดวงตาของเธอมองตรงไปข้างหน้า เจนยกขาขึ้นแล้วเดินเข้าไปใน อีสต์ เอ็มเพอเรอร์สถานบันเทิงนานาชาติ ที่มีแสงสีสว่างจ้าอยู่ข้างใน

ด้านหลังของเธอมีรถเฟอร์รารีสีน้ำเงินจอดอยู่ที่ประตู อีสต์ เอ็มเพอเรอร์สถานบันเทิงนานาชาติ ภายใต้กระจกรถเผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลามาก ชายนิรนามคนนั้น คนที่ได้เห็นการสนทนาทั้งหมดระหว่างเจนและซูซี่ที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้

ตอนนี้ใบหน้าอันหล่อเหลาน่าทึ่ง และดวงตาที่เย้ายวนนั้นเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นของการล่า ... และความซาดิสม์!

“เจน ดันน์หรอ?” สายตาของเขาจับจ้องไปที่ประตูทางเข้าของ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์สถานบันเทิงนานาชาติ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ค่อย ๆ หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท และกดเบอร์โทร

เขากดโทรศัพท์โทรออก

“ซัค นายเคยเห็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกไหม?”

มีการเงียบไปสักพักในอีกด้านหนึ่งของสาย แทนที่จะตอบคำถามนั้น ซัค ลูคัส กลับเงียบคิดและถามกลับว่า “แล้วใครคือเป้าหมายของนายกันตอนนี้?”

ในตอนท้ายชายคนนี้หัวเราะอย่างสุดเหวี่ยง “นายนี่รู้จักฉันดีที่สุดจริง ๆ”

“...เธอคนนั้น เป็นผู้หญิงแบบไหนกัน?” ซัคคงเดาไม่ออกว่าผู้หญิงที่อยู่ในสายตาเพื่อนที่แสนดีของเขานั้น ไม่ใช่ใครที่ไหนก็ได้นอกจาก เจน ดันน์ ที่เขาเองก็เคยพบกับเธอมาแล้วครั้งหนึ่ง

ไม่ใช่ความผิดของซัค ผู้ชายคนนี้มักชอบผู้หญิงชั้นสูงที่สง่างาม และอยู่ในสังคมชั้นสูง ดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ว่าเขาจะมีรสนิยมที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากในครั้งนี้

“ซัค เธอเป็นผู้หญิงที่น่าหลงใหลที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมา ฉันคิดว่า ฉันจะไม่เบื่ออีกต่อไปแล้วตลอดสามเดือนที่ฉันจะต้องอยู่ที่นี่ที่ อาณาจักรจีน”

ในอีกด้านหนึ่งของการโทร ซัค ก็ผงะเล็กน้อย เขาเลิกคิ้วและพูดว่า "ช่างเป็นการประเมินที่สูงมาก" สามเดือนงั้นหรอ? ปกติการล่าที่ยาวนานที่สุดที่ผู้ชายคนนี้เคยมีมาจนถึงตอนนี้ กินเวลาเพียงแค่สองเดือนเท่านั้นเอง

“เธอเป็นผู้หญิงที่น่าหลงใหลจริง ๆ เป็นผู้หญิงที่ขัดแย้งในตัวเองมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา เธอเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ก็มีความภาคภูมิใจอย่างไม่สิ้นสุดเช่นกัน คุณเคยเห็นคนที่สามารถอ่อนน้อมถ่อมตนด้วยพลังความภาคภูมิใจของดวงอาทิตย์หรือไม่? นั่นจะต้องเป็นความภาคภูมิใจที่มันฝังลึกลงไปยังข้างในกระดูกของเธอแน่ ๆ

“ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าบุคคลหรืออดีตแบบไหนที่สามารถทำให้ผู้หญิงที่หยิ่งผยองคนนั้นกลายมาเป็นเช่นนี้ ซัค ฉันต้องการปลุกตัวตนที่แท้จริงของเธอขึ้นมาใหม่”

ซัคตกใจและประหลาดใจมาก เขารู้จักเพื่อนคนนี้มามากกว่าสิบปีแล้ว แต่เขาไม่เคยได้ยินเพื่อนสนิทของเขาพูดอะไรแบบนี้มาก่อน “แล้วแต่นายละกัน” เขาเชื่อในความมีเหตุมีผลของเพื่อน “ฉันจะไม่ห้ามนายหรอก คาลเลน แต่จำไว้ว่าอย่าเล่นตลกกับความรู้สึกของผู้อื่น รู้ขีดจำกัดของนาย”

ชายนิรนาม คาลเลน ยิ้มโดยไม่พูดอะไรแล้ววางสาย

จากนั้นเขาก็ลงจากรถ เหวี่ยงประตูรถให้ปิดทางด้านหลัง แล้วก้าวเข้าไปยัง อีสต์ เอ็มเพอเรอร์

…

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่อีก? เธอบอกว่าเธอรู้สึกไม่สบายไม่ใช่หรอ?”

“ปล่อยเธอ เธออยู่คนละชั้นกับพวกเรา”

“ฉันรู้ เธอคือตัวปัญหาใช่ไหม? ซูซี่อาศัยอยู่กับเธอ และฉันได้ยินมาว่าพวกเขาก็มีความขัดแย้งกันมากมายเช่นกัน”

“ไม่ว่าพวกเขาจะมีความขัดแย้งกันมากแค่ไหน แต่ซูซี่ก็ยังดูแลเธอทุกวันหลังจากที่เธอป่วยใช่ไหม?”

เจน มาถึง อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ และไปที่แผนกต้อนรับลูกค้า ระหว่างทางเธอได้ยินเสียงซุบซิบนินทาและเสียงกระซิบต่าง ๆ อย่างไรก็ตามในตอนนี้เธอรู้สึกมึนงงกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

เธอไม่ได้เป็นคนโง่ เธอรู้ดีว่าใครที่อยู่เบื้องหลังข้อมูลทั้งหมดที่ออกมา

ไม่มีใครสนใจความจริงเช่นกัน เธอคิด

ในกรณีนี้มันจะมีความสำคัญจริง ๆ ไหมถ้าเธอจะมานั่งอธิบายความจริงให้ทุกคนฟัง?

แม้ว่าเหตุการณ์ของเจนนี่และลูน่า จะสอนบทเรียนให้พวกเขาได้ แต่ดูเหมือนสมาชิกของแผนกต้อนรับลูกค้าเหล่านี้ ก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างจริงจังนัก เพราะท้ายที่สุดเรื่องทั้งหมดก็เป็นเพียงแค่การที่บอสใหญ่แค่ไม่ชอบเรื่องดราม่าเท่านั้นเอง ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเจน ดันน์จริง ๆ สักหน่อย

ผู้หญิงเหล่านี้ไม่ค่อยชอบเจนนัก ที่เธอมาเข้าร่วมแผนกของพวกเขาแม้ว่าเธอจะไม่ผ่านเกณฑ์ใด ๆ เลยก็ตาม นอกจากนี้เจนยังเป็นพนักงานทำความสะอาดห้องน้ำเป็นเวลาครึ่งปีมาก่อน ก่อนที่จะเข้าร่วมแผนกของพวกเขา คงไม่มีใครชอบถ้าจู่ ๆ คนทำความสะอาดห้องน้ำจะมาเข้าร่วมแผนกของพวกเขาโดยไม่มีเหตุผลที่แท้จริงที่สมควรได้เข้าแผนกนี้

…

ภายนอกห้อง 601

การแสดงออกของผู้จัดการแผนกต้อนรับลูกค้านั้นช่างเย็นชา คางของเธอยกขึ้นเล็กน้อยขณะที่เธอบอกกับเจนว่า “เธอควรรู้ว่าอะไรที่เธอสามารถพูดได้ และพูดไม่ได้ สิ่งที่ทำได้และทำไม่ได้ เมื่อเข้าไปข้างในนั้น เธอต้องทำตามความต้องการของลูกค้าทั้งหมด และไม่ทำให้เขาขุ่นเคือง เธอเข้าใจใช่ไหม?”

“เข้าใจค่ะ คุณโคล”

โคลไม่ได้ซ่อนความไม่พอใจไว้ในดวงตาของเธอเลยสักนิด

“ฉันไม่สนใจว่าใครจะจัดให้เธอมาเข้าร่วมแผนกต้อนรับลูกค้าหรอกนะ แต่เธอต้องทำในสิ่งที่ฉันพูดเมื่อเธอเข้าร่วมแผนกของฉัน จำไว้ว่าอย่าทำให้ฉันเดือดร้อน ถ้าเธอต้องการอยู่ในแผนกของฉันต่อ มีคนอยากจะเข้าร่วมแผนกต้อนรับลูกค้าของฉันตั้งมากมาย หากเธอไม่สามารถทำงานให้ออกมาดีได้ก็รีบ ๆ ออกไป ให้พื้นที่สำหรับคนอื่นที่ทำได้มาทำแทน ไม่สำคัญว่าใครจะปกป้องเธอ เธอได้ยินที่ฉันพูดใช่ไหม?”

“ได้ยินค่ะ คุณโคล ฉัน…ฉันขอถามนามสกุลของลูกค้าคนนี้ได้ไหมคะ?” เจนถามอย่างลังเล เธอนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าจะมีใครมาขอเรียกตัวเธอเป็นพิเศษ เว้นก็แต่เป็นคนที่เธอรู้จัก

ถ้าเป็นคนที่เธอรู้จักจริง ๆ ... หัวใจของเธอเต้นระรัว และใบหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย จะเป็นใครไปได้นอกจากคนที่รู้จักเธอเมื่อสามปีก่อน

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่น่ากังวลของเธอ อย่าถามอะไรที่เธอไม่ควรที่จะถามรีบ ๆ เข้าไปเลย” โคลเปิดประตูขณะที่เธอพูดอย่างนั้น

เจน ไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลาก่อนที่โคล จะผลักเธอเข้าไปข้างในห้องนั้น

เธอเดินสะดุดเข้ามาในห้องด้วยความตื่นตระหนก และไม่สามารถก้าวเท้าของเธอให้ยืนได้มั่นคงได้ ก่อนที่จะมีแรงมหาศาลดึงเธอไป กลิ่นโคโลญจน์ห้อมฟุ้งเตะจมูกของเธอ

เสียงที่ชวนให้หลงใหลพูดข้าง ๆ หูของเธอ “ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว”