บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 39

มันเป็นเรื่องปกติ ที่เจนต้องอยู่อย่างไร้ความเข้มแข็ง เธอต้องก้มหน้าก้มตายอมรับคำดูถูกด่าทอที่ไม่สมเหตุสมผลจากซูซี่ รวมไปถึงคำขอต่าง ๆ จากซูซี่ทุกครั้งไป

อย่างไรก็ตามในมุมที่ลึกที่สุดของหัวใจ เธอนั้นมีความโลภ - เธอต้องการ "ความเคารพ" ที่เธอเสียไปเมื่อนานมาแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องได้รับการชื่นชมอย่างที่เธอเคยเป็น เธอเพียงแค่ต้องการความเคารพขั้นพื้นฐานที่สุด ที่เธอควรได้รับเหมือน ๆ กับคนปกติทั่วไปในฐานะ “มนุษย์คนหนึ่ง”

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่ามันจะไม่มีทางเป็นไปได้สำหรับเธอ

หลังจากนั้นเจนได้ซ่อนหัวใจที่มีรอยแผลเป็นอย่างหนักของเธอไว้ลึกลงไปอีก โดยซ่อนสิ่งที่หัวใจของเธอปรารถนามากที่สุดไว้ในส่วนลึกของหัวใจ ไม่มีใครเข้าไปถึงที่นั่นได้ ซึ่งมันมืดมิดเงียบสงบและหนาวเหน็บราวกับความเงียบเหงาอันไร้เสียงในท้องทะเลลึก

ซูซี่จากไป และกลับมา และจากไปอีกครั้ง เธอมักจะมาในช่วงเวลาอาหาร และจากไปทันทีที่เธอทิ้งอาหารไว้ให้เจน

“ฉันอยากที่จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว” ในคืนที่สี่หลังจากเกิดอุบัติเหตุ ซูซี่วางกล่องอาหารที่เธอซื้อมาบนลิ้นชักข้างเตียงในโรงพยาบาลตามปกติอย่างไร้อารมณ์ และเธอก็หันหลังจะเดินออกไป แต่เมื่อจู่ ๆ ผู้หญิงที่นอนเงียบ ๆ อยู่บนเตียงด้านหลังของเธอพูดขึ้นมาอย่างช้า ๆ

น้ำเสียงนั้นแหบและเอ่ยขึ้นอย่างเชื่องช้า แต่มันทำให้ซูซี่ที่ทำตัวเย็นชาใส่เธอมาตลอดสี่วันที่ผ่านมาหยุด และหันกลับมาด้วยสีหน้าที่ไม่สบายใจ เธอปฏิเสธคำขอของเจนทันที “ไม่มีทางเธอยังไม่หายดีเลย”

ซูซี่เป็นห่วงเธอหรือเปล่านะ? เจนมองซูซี่อย่างนิ่ง ๆ และพูดว่า “ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้ว และไข้ก็หายแล้ว ฉันอยากกลับไปทำงาน”

“เธอกำลังคิดจะทำอะไร เธอตั้งใจใช่ไหม? เธอต้องการให้ทุกคนเห็นผ้าพันแผลที่อยู่บนหัวของเธอใช่ไหม?” ซูซี่พูดอย่างโกรธ ๆ “ฉันรู้นะ เธอนี่มันช่างเจ้าเล่ห์จริง ๆ เจน ดันน์ อย่าตัดสินหนังสือจากปกอย่างนั้นหรอ? เธอเป็นตัวอย่างของสิ่งนั้นเลย ฉันหมายความว่าเธอดูซื่อสัตย์ และไร้เดียงสามาก แต่จริง ๆ แล้วเธอหน่ะร้ายกาจที่สุด”

เจนลดเปลือกตาลงเพื่อซ่อนความผิดหวังในการจ้องมองของเธอ…เธอหวังสูงมากเกินไปแล้ว คนอย่างซูซี่หน่ะหรอจะมาเป็นห่วงเธอ?

เธอมองไปที่ซูซี่ต การจ้องมองของเจนเผยให้เห็นถึงสายตา และใบหน้าที่ค่อนข้างจะมึนงง "ฉันต้องการทำงาน เพียงแค่เธอไปจัดการขั้นตอนการเช็คเอาต์เท่านั้นเอง”

เมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอก็โยนผ้าห่มออกและค่อย ๆ ลุกจากเตียง โดยสวมเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่เมื่อมาถึงโรงพยาบาลวันแรก

ซูซี่ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ…เมื่อกี๊เจนเพิ่งจะออกคำสั่งกับเธอหรือเปล่านะ?

เธอ?

เจน ดันน์?

เธอสั่งซูซี่หรือเปล่า?

ซูซี่รู้สึกอับอายขั้นมาทันที!

เธอมองไปที่ผู้หญิงที่เพิ่งลุกออกจากเตียงเดินกะเผลกไปที่ประตูช้า ๆ แม้ว่าเธอจะช้า แต่ขาที่ไม่ค่อยจะดีนั้นก็กำลังมุ่งหน้าออกไป กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ…เจนเป็นคนที่จริงจัง นี่ไม่ใช่เรื่องตลก!

เธอวางแผนที่จะออกจากโรงพยาบาลจริง ๆ ด้วย!

ไม่มีทางที่ซูซี่จะปล่อยเธอออกไปได้!

การจ้องมองของซูซี่มุ่งตรงไปที่หน้าผากของเจน และมีแววตาที่ตื่นตระหนกในดวงตาของเธอเป็นชั่ววินาที เธอยังคงหวาดกลัว เธอจะปล่อยให้ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนี้กลับไปที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ได้อย่างไร ก่อนที่เธอจะถอดผ้าพันแผลบนหัวนั้นออก

เธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิด และยืนขวางทางของเจน “เจนเธอหน้าด้านขนาดนี้ได้ยังไง! ทำงาน ทำงาน ทำงาน ทั้งหมดที่เธอพูดออกมาคือทำงาน คนที่ไม่รู้จักเธอดี อาจจะคิดว่าเธอเป็นคนขยัน และหลงใหลในงานที่ทำอยู่มากแน่ ๆ

"งานของเธอหน่ะหรอ? งานของเธอคือดูดเงินผู้ชายไม่ใช่หรอ? ทำไมเธอถึงจะรีบกลับไปดูดเงินพวกผู้ชายเหล่านั้นทั้ง ๆ ที่เธอยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่เลย หรือเธออดทนอดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว จะรีบกลับไปเป็นโสเภณีหรืออย่างไร?

“หรือว่าเธอสนุกกับมันจริง ๆ? ทำไมหล่อนถึงรีบไป อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ทั้ง ๆ ที่ร่างกายยังอ่อนแอแบบนี้?”

ซูซี่แค่อยากจะหยุดเจนไม่ให้ไปที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ในตอนนี้ และเธอก็ไม่ได้คำนึงถึงว่าคำพูดของเธอจะสร้างความเจ็บปวดได้แค่ไหนสำหรับเจน การสบประมาทของเธอทำให้เจนเงียบลง เธอก้มศีรษะลงและจ้องไปที่นิ้วเท้าของเธอ มือของเธอที่อยู่ด้านหลังกำลังกำหมัดแน่น เธออยากจะโต้กลับอยากจะตะโกนกลับ และอธิบายตัวเองออกไป

แต่เธอรู้ดี อธิบายไปก็ไม่เป็นผลอะไรใช่ไหม?

มันเป็นเรื่องจริงที่เธอคุกเข่าขอเงิน