บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 38

ซูซี่ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองไปที่เชอร์รี่ เธอไม่ตอบเชอร์รี่แต่ถามกลับแทนว่า “เธอล่ะ? เธอชอบคุณชายโซรอสไหมเชอร์รี่?”

เชอร์รี่รีบโบกมือบอกว่า “อ๋อ ไม่ใช่ฉัน มีคนอีกมากมายที่ชื่นชอบคุณชายโซรอส”

ความเฉียบคมในการจ้องมองของซูซี่จางหายไป และเธอแนะนำเชอร์รี่แบบตรง ๆ ว่า “ขอบคุณพระเจ้า ที่เธอไม่ได้ชอบเขาเชอร์รี่ ฉันหมายถึงเมื่อพิจารณาว่าเขาเป็นผู้ชายแบบไหน ฉันแน่ใจว่าเขามีรสนิยมที่สูงจริง ๆ ผู้หญิงคนไหนที่จะจับคุณชายโซรอสได้อยู่หมัด คน ๆ นั้นจะต้องเป็นคนที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ”

"คุณชายโซรอสอยู่ที่นี่ ที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ เพื่อความสนุกสนานเพียงเท่านนั้น ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะตกหลุมรักพวกเธอเหล่านั้นหรอก เชอร์รี่ฉันไม่ได้พยายามทำให้ใครขุ่นเคืองนะ แต่ฉันมั่นใจอย่างยิ่งว่าเขามีมาตรฐานที่สูงมาก ๆ อย่าวิ่งแจ้นไปหาเขาแล้วทำตัวง่าย ๆ เชียว มันเหมือนผู้หญิงที่ราคาถูก มิฉะนั้นเธอจะต้องจบลงด้วยความช้ำใจ”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงเห็นว่าศีรษะของเชอร์รี่ลดลง และเธอก็เงียบไม่พูดอะไร ซูซี่เม้มริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของเธอพร้อมกับจับมือของเชอร์รี่ “เชอร์รี่ฉันพูดทุกอย่างทั้งหมดนี้ ก็เพื่อประโยชน์ของตัวเธอเองเลยนะ ฉันหมายถึงฉันไม่ได้บอกคนอื่น ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยนะ ในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนของฉัน ฉันไม่อยากเห็นเธอเจ็บปวด”

เชอร์รี่ดูอึดอัดเล็กน้อย “ฉันรู้ซูซี่ ฉันจะกลับไปทำงานแล้ว ขอตัวก่อนนะ” ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าซูซี่จะบอกว่ามันเป็นผลดีของเธอเอง เชอรี่ก็ยังคงรู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ ในหัวใจ

ซูซี่ไม่ได้คิดอะไรมาก และรีบกลับไปที่โรงพยาบาล

เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้อง และเห็นว่าเจนยังคงเย็นชาอยู่เธอก็ทำหน้ามุ่ย “ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน”

เจนได้สอบถามคุณหมอเกี่ยวกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ และบาดแผลบนหัวของเจนก็ดูไม่ค่อยดีนัก แต่ไม่ถึงกับหนักหนาสาหัสอะไร เพียงแค่ซูซี่พาเธอมาส่งที่โรงพยาบาลช้าเกินไป จึงทำให้เธอเสียเลือดเยอะ ปัญหาที่แท้จริงยังคงอยู่ที่ภายในร่างกายของเจนที่มีสภาพแย่มาก ๆ

…

เมื่อเจนตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาบ่ายของวันรุ่งขึ้นแล้ว ไข้ของเธอลดลงไปบ้าง แต่อุณหภูมิของเธอยังคงสูงกว่าปกติ

เธอลืมตา และรู้สึกคอแห้งเธอจึงพูดตามสัญชาตญาณว่า “น้ำ…”

เสียงนั้นปลุกซูซี่ให้ตื่น เธอขมวดคิ้วมองเจน “รอแปป” เธอพูดอย่างเย็นชาก่อนจะรินน้ำหนึ่งแก้วให้กับเจน

เจนหยิบน้ำเปล่ามาดื่มจนหมดแก้ว

เธอไม่พูดอะไรเลย แม้ว่าเธอจะดื่มน้ำในแก้วจนหมดแล้ว

ห้องนั้นเงียบมาก เจนลดเปลือกตาลงเก็บความคิดไว้กับตัวเอง เธอกำลังรอ

และในทันที—

“หน้าผากของเธอกระแทกเข้ากับลูกบิดประตู และจะมีแผลเป็น แต่ดูเหมือนว่าเธอจะมีแผลเป็นอยู่แล้ว ดังนั้นอันใหม่นี้จะไม่สร้างความแตกต่างมากนักหรอกน่า อย่าบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ ฉันได้ช่วยลางานที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ให้เธอแล้ว ดังนั้นเธอสามารถกลับไปทำงานได้เมื่อเธอฟื้นตัวหรือจนกว่าเธอจะหายดีแล้ว ฉันจ่ายค่าโรงพยาบาลทั้งหมดของเธอแล้วด้วย ฉันจะส่งอาหารให้เธอสามมื้อต่อวันตรงเวลา ในขณะที่เธอพักอยู่ในโรงพยาบาลนี้”

เจนยังคงนิ่งเงียบ

ซูซี่เริ่มโกรธขึ้นเรื่อย ๆ เธอกำลังคิดว่าเจนเนรคุณ “นี่ เธอได้ยินฉันไหม? ไม่ใช่ความผิดทั้งหมดของฉันนะ แต่ส่วนหนึ่งของความผิดก็อยู่ที่เธอเหมือนกัน ใครเขาจะค้างคืนข้างนอกห้องหลังจากเปียกฝนกัน? เป็นความผิดของเธอที่เธอมีไข้สูง และถ้าไม่เป็นเช่นนั้น เธอจะล้มลงอย่างง่ายดายเมื่อฉันสัมผัสเธอเพียงเบา ๆ งั้นเหรอ”

เจนไม่ได้พูดอะไร

ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงของเธอต่อไป “เธอยังจะต้องการอะไรในโลกนี้อีก! ฉันเป็นคนหามเธอ พาเธอมาส่งที่โรงพยาบาลด้วยซ้ำ! ถ้าฉันไม่พาเธอมาที่นี่ทันเวลานี้เธอคงเป็นไข้ตายไปแล้ว แถมฉันยังจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เธออีกด้วยซ้ำ

“ฉันเป็นแค่นักศึกษาวิทยาลัย และฉันอยู่ที่นี่เพื่อหาเงินค่าครองชีพในช่วงฤดูร้อนเท่านั้น ฉันไม่ได้มีเงินมากมาย และฉันยังต้องมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เธอ เธอยังไม่พอใจอีกหรือ? เธอต้องการปิดปากของเธอด้วยเงินเท่าไหร่?”

เจนเอาแต่ก้มหน้าโดยไม่พูดอะไร

นั่นคือความจริงที่ว่า เธอเข้าใจมานานแล้วว่า ‘ความเคารพ’ เป็นสิ่งที่เธอเสียไปเมื่อนานมาแล้ว

ฌอน สจ๊วต…จริงหรือที่คนที่อยู่สูงส่งขนาดนั้น จะสามารถทำลายคนอื่นด้วยความตั้งใจ? ทำลายทั้งภายนอกและภายใน ตั้งแต่หัวจรดเท้าจนพังยับเยิน

เจนเงียบ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจและความแค้น เธอไม่ควรถาม เธอไม่สามารถถาม เธอไม่มีสิทธิ์ขอสิ่งที่เรียกว่า “ความเคารพ” ได้อีกต่อไป

“เจน ดันน์ ฉันยอมให้เธอทุกบาททุกสตางค์แทนที่การที่ฉันต้องขอโทษเธอ เธอเต็มใจที่จะคุกเข่าคลาน และกระดิกหางเหมือนสุนัขเพียงเพื่อเงิน เจน ดันน์ แม้ว่าฉันจะทำอะไรผิด เธอก็ยังไม่สมควรที่จะได้รับคำขอโทษจากฉัน” ซูซี่โกรธมาก

“เธอสามารถออกไปที่นั่น และพูดอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ แต่ดูซิเธอจะเห็นว่าใครจะเชื่อเธอบ้าง อย่าหาว่าฉันไม่ได้เตือนเธอนะ แต่ฉันเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเอส ที่มาทำงานเพื่อหารายได้ค่าครองชีพ และค่าเล่าเรียน ในขณะที่เธอเป็นผู้หญิงที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเงิน เธอคิดดูสิว่าทุกคนจะเชื่อเธอหรือฉันกันแน่?"

หมัดของเจนกำแน่นภายใต้ผ้าห่ม เธอต้องใช้ความอดทนทั้งหมด เพื่อกลั้นความเจ็บปวดที่น่าเบื่อในใจ ขณะที่ซูซี่ได้เดินออกไปจากห้องเมื่อเธอพูดคำเย้ยหยันนั้นจบลง เธอถึงกับกระแทกประตูอย่างแรงขณะที่เดินออกจากห้องไป ดวงตาของเจนเบิกกว้างและว่างเปล่าในขณะที่เธอมองไปที่เพดานสีขาวราวกับหิมะ ... เจนทำอะไรไม่ถูก เธอปล่อยให้ความเจ็บปวดในอกของเธอแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอค่อย ๆ แผ่ไปที่แขนและขาของเธอ

เธอเคยคิดว่าเธอจะไม่เจ็บแบบนี้อีกต่อไป เธอคิดว่าเธอไม่สนใจศักดิ์ศรีของเธออีกต่อไป

“อา…วันนี้ฉันเป็นอะไรกันนะ” เธอพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก “โอ้…ฉันเป็นไข้ นั่นมันชักหนักหนาเกินไปสำหรับสมองของฉันในตอนนี้” เธอตอบกับตัวเองอีกครั้ง

เจนเข้าใจอย่างถ่องแท้ สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่คำขอโทษ แต่เป็น…“ความเคารพ” ที่เธอเฝ้ามองหามานาน เธอแค่อยากได้รับการเคารพเหมือน "มนุษย์"! เท่านั้นเอง

มีประกายแห่งความเจ็บปวดที่ไม่อาจสังเกตเห็นได้ในดวงตาของเธอ…เธอแค่ต้องการคำขอโทษที่สมควรได้รับใช่ไหม?

นั่นเธอขอมากเกินไปหรือเปล่า?

“ฉัน…กำลังลืมสถานะตัวเอง” เธอก้มหัวลง “ฉันไม่ต้องการ สิ่งที่อยู่เหนือสถานะของฉันอีกต่อไป” ราวกับว่าเธอกำลังสาบานอยู่กับตัวเอง ราวกับว่าเธอกำลังพยายามโน้มน้าวตัวเองอย่างสิ้นหวัง เธอย้ำกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนบทสวดที่ถูกสะกดจิตว่า “อย่าขอมากเกินไป อย่าคิดอะไรที่เหนือไปจากสถานะของตัวเองเลย…”