บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 43

“เจน อธิบายให้ชัดเจนกว่านี้สิ!” คนอย่างอโลร่า เธอจะไม่ยอมถูกหลอกง่าย ๆ อย่างนี้แน่นอน ใบหน้าสวยของเธอเย็นชา “เธอกำลังบอกว่า เธอไม่ได้ใช้เวลาว่างที่หยุดไป เพราะเหนื่อยใช่ไหม?”

ทันทีที่เธอพูดอย่างนั้น อโลร่าก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและมองไปที่เจน “โอเค ถ้าเธอไม่ยอมบอก ฉันจะโทรหาคุณชาย สจ๊วต”

ถึงมันจะไม่ใช่คำขู่ที่ดีนัก แต่อโลร่าคิดอะไรไม่ออกในตอนนี้

“อโลร่าคะ คุณชายสจ๊วตจะไม่มีทางสนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันหรอกค่ะ”

อโลร่ากระพริบตา คราวนี้เจนพูดความจริงแน่นอน

อโลร่านึกถึง ฌอน สจ๊วต เขาเป็นคนที่ปฏิบัติต่อเจนอย่างทารุณที่สุด

ถ้าตอนนี้เธอโทรหาเขาจริง ๆ และบอกเขาว่าเจนบาดเจ็บที่หัว เขาก็คงไม่สะทกสะท้านหรือมาสนใจใยดีอะไร

“โอเคเจน เธอจะไม่ยอมบอกจริง ๆ หรอ ฉันจะไม่โทรหาคุณชายสจ๊วตแล้วก็ได้ แต่ฉันจะโทรหาผู้จัดการแผนกต้อนรับลูกค้าของคุณ และขอให้เธอมาที่นี่”

เจนหน้าซีด “อย่าเรียก คุณโคลนะคะ” อโลร่าค่อนข้างผงะและแปลกใจ เจนกลัวโคลจริง ๆ หรือ? ใบหน้าของเจนขาวซีดขณะที่เธอมองอโลร่าอย่างอ้อนวอน

“อย่าเรียกคุณโคล มาที่นี่นะคะ ได้โปรดค่ะอโลร่า”

โคลไม่ค่อยชอบเจนตั้งแต่แรกแล้วเป็นทุนเดิม ถ้าเธอรู้ว่าเจนสร้างปัญหาอีกและถ้าเธอเกลียดเจนเพราะเหตุนี้ ถ้าเขาย้ายเจนออกจากแผนกต้อนรับลูกค้า…เจนจะไปหาเงินห้าล้านเพื่อชดใช้ชายคนนั้นได้อย่างไร?

"ฉันจะบอกคุณค่ะ ฉัน…เอาหัวไปกระแทกกับลูกบิดประตูค่ะ”

“เธอทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร?” อโลร่าเป็นผู้หญิงที่เฉียบคม ทำไมจู่ ๆ ถึงมีคน ๆ หนึ่งเอาหัวตัวเองโขกกับลูกบิดประตูกัน?

“หลังจากที่ฉันกลับบ้านในวันนั้นจู่ ๆ ฝนก็ตกหนัก และตัวฉันก็ตัวเปียกโชก นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันเวียนหัวและวูบ” เจนไม่ได้พูดถึงทุกสิ่งที่ซูซี่ทำกับเธอในตอนท้าย

ไม่ใช่ว่าเธอต้องการปกป้องซูซี่ และเธอก็ไม่ได้รู้สึกแย่กับซูซี่ เธอไม่ต้องการดึงดูดความแค้นที่ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว

เธอรู้สึกกลัว

ความเสียใจของฌอนก็มากพอ ที่จะทำให้ชีวิตของเธอกลายเป็นนรกที่มีชีวิต

มันไม่ได้รู้สึกดีเลยที่มีคนไม่พอใจเธอแบบนั้น

สายตาที่เฉียบคมของอโลร่า มองไปที่เจน ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างใกล้ชิดราวกับว่ากำลังประเมินความจริงเบื้องหลังคำกล่าวอ้างของเจนอยู่

หลังจากหยุดมองเพียงชั่วครู่ ท่าทีของอโลร่าก็อ่อนลง “แผลที่หน้าผากของเธอยังไม่หายดี กลับไปพักผ่อนก่อน และเธอจะกลับมาทำงานได้ก็ต่อเมื่อเธอหายดีแล้วเท่านั้น ฉันจะแจ้งผู้จัดการของเธอเอง”

"ไม่ได้ค่ะ"

เจนผู้ซึ่งเชื่อฟังทุกอย่างมาโดยตลอดยกเว้นการดื่มได้คัดค้านขึ้นมา อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอพยายามที่จะขัดคำสั่งของอโลร่าอย่างนั้นหรือ ในจุด ๆ นี้อโลร่าถึงขั้นตกตะลึงพรางพูดว่า “เอาน่า เป็นเด็กดีเชื่อฟังฉันเถอะ”

"ไม่ค่ะ ฉันสบายดี"

“ร่างกายของเธอก็มีรูปร่างที่ไม่ค่อยจะดี และยังมีรอยเย็บที่ศีรษะอยู่อย่างนี้”

“อโลร่า ถ้าคุณหวังดีกับฉันจริง ๆ ให้ฉันทำงานให้มากขึ้นกว่านี้นะคะ”

คำพูดของเจน สร้างความรำคาญให้กับอโลร่า แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้หัวใจของเธอขุ่นมัวสำหรับเรื่องของเจนมากยิ่งขึ้น

ใคร ๆ ก็บอกว่าเจนเป็นคนที่ไร้ยางอายและน่ารังเกียจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่อโลร่ารู้ดีว่าเจนดื้อรั้นถึงขั้นฝังลึกเข้าไปในกระดูก อโลร่าลูบคิ้วแล้วพูดว่า “ออกจากห้องของฉันไปก่อนเถอะ” แม้ว่าเธอจะพยายามหยุดเจน แต่เธอก็คิดว่าผู้หญิงโง่ ๆ จะหาวิธีอื่นในการหาเงินเพิ่มอย่างแน่นอน

ไม่ใช่ว่าอโลร่าไม่มีเงินห้าล้าน และไม่ใช่ว่าเธอไม่สามารถให้เงินเจนได้ เธอเพิ่งรู้ว่าถ้าเจ้านายของเธอ – ฌอน สจ๊วตรู้เรื่องนี้ เธอจะอยู่ในโลกแห่งปัญหาอย่างแน่นอน

ทันทีที่เจนออกไป อโลร่าก็เหลือบมองไปที่เช็คบนโต๊ะของเธอ โดยไม่ลังเลเธอก็โอนเงินจำนวนหนึ่งแสนเหรียญจากบัญชีของ ฌอน สจ๊วต ไปยังบัญชีธนาคารของเจน

แน่นอนว่าธนาคารต่าง ๆ ถูกปิดอยู่ในตอนนี้ แต่คนอย่างเขามักจะมีอภิสิทธิ์ในการเชื่อมต่อบางอย่างที่สามารถอนุญาตให้ทำธุรกรรมในช่วงเวลาปิดทำการได้

สำหรับเช็คนั้นอโลร่า ก็ยัดมันเข้าไปในตู้เซฟของเธอเอง

ที่นิวยอร์ก

อโลร่าคิดว่านั่นไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร การจูบนั้นไม่ถือว่ามากไปสำหรับที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ดังนั้นแม้ว่าเธอจะค่อนข้างกังวล แต่เธอก็ไม่คิดว่าเจนจะทำอะไรนอกลู่นอกทางอย่างที่หลาย ๆ คนคิด

ในนิวยอร์กชายคนนี้วางสายอย่างเย็นชา

การแสดงออกของเขาดูเยือกเย็น เขามองออกไปนอกหน้าต่างและจมอยู่ในภวังค์ความคิดของเขา ทุกคนในห้องประชุมต่างก็หวาดกลัว หัวหน้าใหญ่ของพวกเขามักจะอ่านไม่ออกและหยั่งไม่ถึง แต่ความกดดันที่บีบคั้นในห้องประชุมตอนนี้ทำให้ผู้ชายตัวโตหลาย ๆ คนรู้สึกหายใจไม่ออก

แม้แต่ชาวอเมริกันตัวใหญ่คนนั้นก็ยืดตัวยืดไหล่ของเขาขึ้น ในขณะที่เขาพยายามเงียบให้มากที่สุด

ฌอน สจ๊วต มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเย็นชาใบหน้าที่สวยงามราวกับหยกของเขาก็เย็นเหมือนหยกเช่นกัน ริมฝีปากบางของเขาค่อย ๆ โค้งอย่างเยือกเย็น…ไม่มีอะไรนอกลู่นอกทางงั้นหรอ?

ฮะ…

แววตาของเขามีแววตาที่ดูถูกถากถาง พร้อมกับความโกรธที่ไม่อาจระงับได้

เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ในคืนก่อนที่เขาจะมานิวยอร์กเขาก็ยืนอยู่ที่หน้าต่างบนชั้น 28 ของโรงแรม อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ในยามค่ำคืนมองออกไปนอกหน้าต่าง ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาเกลียดการที่ผู้หญิงคนนั้นปฏิบัติต่อตัวเองโดยการไม่ให้เกียรติตัวเอง หรือทำตัวเองให้ต่ำต้อย เขาไม่อยากเห็น เจน ดันน์ เป็นแบบนั้นอีกต่อไป!

เขายังไม่เข้าใจว่าทำไม เจน ดันน์ ถึงไม่ได้ส่งผลอะไรต่ออารมณ์ของเขาเช่นนี้เมื่อสามปีก่อน แต่เธอสามารถทำให้เขารู้สึกโกรธอยู่ตลอดเวลาหลังจากสามปีต่อมา หลังจากที่เธอถูกปล่อยตัวออกจากเรือนจำ

ทุกครั้งที่เขาเห็นเจนในแบบที่เธอเป็นตอนนี้ ความโกรธของเขาจะเดือดพล่านอย่างอธิบายไม่ได้ เขาไม่อยากเจอเธอ ดังนั้น ... เขาจึงตัดสินใจมาที่นิวยอร์ก!

เขาคิดว่าอารมณ์รุนแรงของเขาเป็นเพียงเพราะเขาไม่คุ้นเคยกับผู้หญิงที่น่าสมเพชคนนั้น ซึ่งต่างจากที่เขาจำเธอได้เมื่อสามปีก่อนอย่างสิ้นเชิง

บางทีถ้าการที่เขามาที่นิวยอร์ก และไม่ได้เห็น เจน ดันน์ ที่น่าสมเพชและน่าสงสารคนนั้นสักพัก ความรู้สึกลึกลับเหล่านั้นก็อาจจะจางหายไปเองในที่สุด

แต่ตอนนี้เธอ…กำลังไปจูบกับคนอื่นอยู่หรือเปล่า?

เธอตกต่ำมากจนเต็มใจที่จะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ?

“อูโน่ เตรียมตัวกลับได้เลย” ฌอนสั่งด้วยสีหน้าเย็นชา