บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 44

หลังจากเจนทำงานเสร็จเธอก็เดินกลับบ้านคนเดียวในตอนกลางคืนตามปกติ

ซูซี่จะไม่มีทางไปทำงาน และกลับพร้อม ๆ กับเธอแน่นอน

เมื่อเจนกลับมาถึงหอพัก เธอก็ต้องรู้สึกประหลาดใจที่เห็นไฟในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่ ซูซี่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นนั้นและเล่นโทรศัพท์ของเธออยู่

เมื่อเจนเข้ามาในห้องซูซี่ก็วางโทรศัพท์ของเธอลงทันที และยืนขึ้น

“กลับมาแล้วเหรอ?”

เจนรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น โดยปกติแล้วซูซี่จะหมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนของเธอและคงนอนหลับไปแล้ว แต่วันนี้เธอนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เธอกำลังรอเจนอยู่หรือเปล่านะ?

"อืม" เจนปกติเป็นคนไม่ค่อยพูดอะไรอยู่เป็นทุนเดิมกล่าวตอบซูซี่สั้น ๆ ในช่วงสามปีที่เธออยู่ในคุกชีวิตของเธอก็ไม่ค่อยมีอะไรให้พูดถึงมากนัก

ความเงียบจึงกลายมาเป็นโหมดปกติของเธอ

“ฉันได้ยินมาว่ามีลูกค้าถามหาเธอในห้องวีไอพีที่ชั้นหก เขาคือใคร?"

ซูซี่กำลังพยายามพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ กับเธออยู่ใช่ไหมนะ? เจนเงยหน้าขึ้นมองซูซี่ก่อนจะหัวเราะกับตัวเองอย่างไม่เห็นคุณค่า…ใช่ราวกับว่า

“ลูกค้าใหม่” เจนพูดช้า ๆ ในใจของเธอรู้ดีราวกับว่าเธอสามารถเข้าไปในความคิดของซูซี่ได้ สิ่งที่ซูซี่อยากถามจริง ๆ แล้วคือลูกค้าคนนั้นใช่ คุณชายไฮด์ โซรอส หรือเปล่า

“โอ้…” ซูซี่รู้สึกโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ทันใดนั้นเองเธอก็หันมาจ้องมองเจนอีกครั้ง “นี่เธอ…ได้บอกใครเกี่ยวกับบาดแผลที่ศีรษะของเธอหรือเปล่า?”

เจนรู้สึกเหนื่อย และเบื่อหน่ายมาก ๆ

เธอเบื่อหน่ายมาก ๆ กับคำถามนี้ของซูซี่ ที่ไม่มีวันจบสิ้นสักที

ซูซี่จะถามเช่นนี้ และทดสอบเธอแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน?

เจนหลับตา และลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอมองไปที่ซูซี่ “เธอเป็นถึงนักศีกษาดีเด่นที่มหาวิทยาลัยเอสที่มีชื่อเสียง และฉันเป็นแค่เด็กทำความสะอาดที่ไม่ได้จบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมด้วยซ้ำ เราอยู่ในโลกสองใบที่แตกต่างกัน และเราก็แค่อยู่หอพักเดียวกันเท่านั้นเพราะเราทำงานที่เดียวกัน บริษัทแค่จัดให้เรามาอยู่ด้วยกันที่นี่ เนื่องจากเราแตกต่างกันมาก เพราะฉะนั้นเราจึงควรแยกกันอยู่ และใช้ชีวิตที่ต่างคนต่างอยู่นับจากนี้ไป”

“เธอ พูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง เจน ดันน์? นั่นมัน…” หมายความว่า…

ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยคนั้นซูซี่ก็เบิกตากว้าง และอ้าปากค้างผู้หญิงที่เธอคิดว่าอ่อนแอ และเงียบเดินกะเผลกผ่านเธอเข้าไปในห้องของเธอโดยไม่ได้มองซูซี่เลยแม้สักนิด

ใบหน้าสวย ๆ ของซูซี่แดงระเรื่อขึ้นทันทีด้วยความโกรธ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปราวกับขบวนงานแฟนซี

หัวใจของเธอลุกโชนไปด้วยความโกรธ เมื่อเธอมองไปที่ประตูที่ถูกปิดอย่างสนิท

คำพูดนั้นบ่งบอกว่าซูซี่กำลังทำให้เกิดดราม่าโดยไม่จำเป็นใช่ไหม? เธอกำลังบอกใบ้ให้ซูซี่หยุดใช่มั้ย?

“โอเค! ดีแล้ว เจน ดันน์! เธอกลายเป็นคนปากดีตั้งแต่เข้าร่วมแผนกต้อนรับลูกค้าหรืออย่างไรกัน ถ้าเธอภูมิใจ และอวดดีมากนัก ทำไมเธอถึงมาทำงานที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์” ซูซี่โกรธมากจนวิ่งไปที่ประตูห้องของเจน และตะโกนใส่อย่างโกรธ ๆ ก่อนที่จะหันหลังกลับไปที่ห้องของตัวเองในที่สุด

เจนยืนพิงประตูและค่อย ๆ เลื่อนตัวลงไปกองที่พื้น ... ในที่สุดก็สงบและเงียบ

เธอไม่รู้ว่าเธอจะจัดการกับนักศึกษามหาวิทยาลัยคนนั้นได้อย่างไร ซูซี่บอกเธอได้ไหม? เธอสามารถเปลี่ยนแปลงได้

มันเหนื่อยมากเลย

ตอนนี้ความแค้นระหว่างซูซี่และตัวเธอเองนั้นได้เพิ่มขึ้นไปอีกระดับหนึ่งแล้ว

ซูซี่ไม่ได้กังวลที่จะปกปิดการดูถูกเหยียดหยาม และความเกลียดชังของเธอเลยเช่นกัน เมื่อพวกเขาไปทำงานในคืนถัดไปนักศึกษามหาวิทยาลัยคนนั้นแทบจะไม่มองเธอว่าเธอเป็นมนุษย์คนหนึ่งด้วยซ้ำ เจนเพียงแค่ตอบเธอด้วยความเงียบตามปกติของเจน

…