บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 45

ไม่มีใครคาดคิดว่าไฮด์ จะถามเรื่องนี้ขึ้นมา

แม้แต่อากาศก็ดูเหมือนจะเยือกเย็นขึ้นในเพียงแค่ชั่วพริบตา อย่างน้อยที่สุดเส้นขนทั้งหมดบนร่างกายของซูซี่ก็ลุกซู่ เพราะความกังวลใจของเธอเอง

"หืม? สิ่งที่เธอพูดมันจริงหรอเจน"

ใช่ หรือ ไม่ เพียงแค่คำเดียว

เจนเพียงแค่ต้องอ้าปากพูดออกไป

เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าซูซี่จ้องมองเธออย่างกังวล และตื่นตระหนก

เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ มองไปที่ ไฮด์ ปากของเธอเปิดขึ้น ริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้ม "ใช่ค่ะ"

เสื้อผ้าที่หลังของซูซี่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เธอรู้สึกเหมือนเพิ่งขี่รถไฟเหาะ…เธอคงไม่อยากสัมผัสความรู้สึกนั้นอีกแล้ว ไม่อีกตลอดชีวิต

เธอมองเจนด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ผู้หญิงคนนี้ให้ความรู้สึกกดดันที่มองไม่เห็น และความรู้สึกละอาย

ซูซี่อาจไม่เคยสังเกตว่า ยิ่งเธอดูถูกเจนมากเท่าไหร่หัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บปวด และทุกครั้งเจนก็ทำเกินความคาดหมายของเธอตลอด

เธอได้รับการช่วยเหลือจากเจนผู้หญิงที่เธอดูถูกอยู่ตลอด

มันเหมือนกับการมีอัจฉริยะที่มีไอคิว 180 ที่ถูกคนโง่ ๆ ช่วยไว้ เธอกลับรู้สึกโกรธมากขึ้น แทนที่จะรู้สึกขอบคุณ

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณชายโซรอส ดิฉันขอตัวนะคะ" เจนไม่อยากยุ่งกับเพลย์บอยสุดป่าเถื่อนคนนี้อีกไม่ใช่แค่เพราะซูซี่ชอบเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะเจนไม่มีอะไรเหลือแล้ว นอกจากร่างกายของตัวเธอเองที่ยังเหลืออยู่

เจนพูดจบก็หันหลังจากไป ไฮด์เฝ้าดูเจนเดินจากไปก่อนที่จะหันไปมองที่ ซูซี่อีกครั้ง มีความสนุกสนานเผยขึ้นในสายตาของเขา ... เขาไม่เชื่อแม้แต่สักคำเดียวกับสิ่งที่ ซูซี่ ทอมสัน ได้พูดออกมา

เธอคิดว่าคุณชายหนุ่มที่ร่ำรวยคนนี้ ไม่ทำอะไรเลยนอกจากเที่ยวเล่นไปวัน ๆ อย่างนั้นหรือ? เธอคิดว่าพวกเขาโง่เง่าหรือ?

“ตอนนี้คุณยุ่งอยู่ไหม?”

ซูซี่รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก คุณชายโซรอสกำลังถามคำถามเธออยู่หรือเปล่า?

"ไม่ค่ะ วันนี้ฉันไม่ได้ยุ่งมากค่ะ" แม้ว่าเธอจะยุ่งอยู่ แต่แน่นอนเธอก็จะทำให้ตัวเองไม่ยุ่ง

ซูซี่กำหมัดแน่น คุณชายโซรอสวางแผนที่จะ…?

หัวใจของเธอพองโตขึ้นด้วยความคาดหวัง

ไฮด์เม้มริมฝีปากสีชมพูใสจนเกือบจะโปร่งแสงของเขา และพูดอย่างมีนัย ๆ ว่า "ดี" จากนั้นเขาก็สอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ และเดินผ่านซูซี่ และจากไปอย่างเงียบ ๆ

เขาทิ้งซูซี่ไว้ในความมืด…ความหมายคืออะไรกัน?

จู่ ๆ เขาก็ถามเธอว่าเธอว่างอยู่หรือเปล่า แล้วเขาก็เดินจากไปในทันที?

คุณชายโซรอสหมายความว่าอะไร?

ซูซี่รู้สึกเหมือนมีมดนับหมื่นตัวคลานอยู่ภายในหัวใจของเธอ มันคันมาก แต่เธอก็ยังพอทนได้ เหตุการณ์นี้ถึงกับทำเธอให้เสียสมาธิในการทำงานทั้งวัน

"ซูซี่ ไปที่ห้อง 603 ชั้นหก"

หัวหน้าทีม ยื่นจานผลไม้ให้กับซูซี่ "โชคดีในการทำงานนะ"

"ห๊ะ? คุณพี่คะวันนี้แอนนี่เป็นคนที่ดูแลห้อง 603 ไม่ใช่หรอคะ?"

หัวหน้าทีมมองที่ซูซี่ ก่อนที่จะพูดต่อ "มีคนถามหาเธอโดยเฉพาะ รีบไปอย่ามัวชักช้า"

คำถามที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ซูซี่รู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่เธอก็ยังหันกลับไปตอบว่า “ดิฉันชื่อ ซูซี่ ทอมสันค่ะท่าน”

“ซูซี่หรอ? เป็นชื่อที่ดี”

“มานั่งที่นี่กับฉันสิ” คุณเดนแฮมกวักมือเรียกเธอ

ซูซี่รู้สึกถึงการถูกดูถูกในทันที “ท่านคะ ฉันเป็นแค่ "พนักงานบริการค่ะ"! "

เธอเน้นคำว่า "พนักงานบริการ" หวังว่าลูกค้ารายนี้จะแค่เข้าใจผิดว่าเธอเป็นพนักงานต้อนรับลูกค้าอย่างไรก็ตาม คุณเดนแฮมและผู้ชายคนอื่น ๆ ในห้องมีความคิดอุปาทานหมู่เกี่ยวกับเธอแล้ว หลังจากที่ไฮด์พูดถึงซูซี่โดยเจตนาก่อนหน้านี้ ช่วงเวลาที่ซูซี่เดินผ่านประตูนั้นเข้าไปในห้องผู้ชายในห้องต่างก็คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ "น่าสนใจ" โดยไม่รู้ตัว

แน่นอนว่า "น่าสนใจ" มีความหมายที่แตกต่างกันหลายประการ

คุณเดนแฮมไม่ได้เห็นถึงความพยายามที่จะอธิบายอย่างจริงจังของซูซี่เลย โดยเขาคิดว่าเธอแค่พยายามเล่นตัว แกล้งทำตัวให้เข้าถึงยากแค่นั้นเอง แทนที่จะโกรธเขากลับหัวเราะอย่างเป็นมิตรในขณะที่เขาพูดว่า "มานั่งเถอะไม่สำคัญว่าคุณจะเป็น “พนักงานบริการ” หรืออะไรก็ตาม ตราบใดที่คุณทำงานที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ นี้แม้จะเป็นเพียงแค่คนทำสะอาด ก็จะต้องปฏิบัติตามกฎของบริษัท”

เขาเลือกคำพูดของเขาอย่างเหมาะสม โดยพยายามไม่ดูถูกซูซี่หรือขึ้นเสียงกับเธอ ซูซี่ต้องกัดฟันแน่น และรักษาระดับเสียงไว้โดยพูดว่า "ฉันเป็นแค่พนักงานบริการที่มาเสิร์ฟผลไม้ค่ะ ฉันไม่ได้มาร่วมดื่มเหล้าด้วยค่ะ"

ด้วยความประหลาดใจปนสงสัยของเธอ คุณเดนแฮมและชายวัยกลางคนคนอื่น ๆ บนโซฟามีเพียงรอยยิ้มเมื่อพวกเขาได้ยินเช่นนั้น ไม่ว่าเธอจะตัดมันอย่างไรซูซี่ก็พบว่ารอยยิ้มนั้นช่างน่าสงสัย

“เราไม่ได้ขอให้คุณดื่ม เราจะดื่มไวน์พวกนี้เอง และมันก็ไม่ดีสำหรับผู้หญิงอย่างคุณด้วย ที่จะดื่ม” คุณเดนแฮมกล่าวอย่างสุภาพ ชายวัยกลางคนหัวโล้นที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็กระโดดเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยเช่นกัน ก่อนที่ชายอีกสองคนที่อยู่กับเขาจะเพิ่มเสียงอันตื่นเต้นของพวกเขาในการผสมโรง ในที่สุดชายวัยกลางคนหน้าตาสุภาพเรียบร้อยคนนั้นก็แลกเปลี่ยนคำพูดกับชายเหล่านั้นเป็นภาษาของพวกเขา ก่อนจะพูดกับบอดี้การ์ดของตัวเองเป็นภาษาจีนกวางตุ้ง

ในที่สุดซูซี่ก็รู้ว่าสุภาพบุรุษวัยกลางคนที่สวมแว่นเป็นนักธุรกิจจากฮ่องกง ในขณะที่ชายอีกคนเป็นนักธุรกิจจากญี่ปุ่น

นักธุรกิจชาวฮ่องกง พาเพื่อนชาวญี่ปุ่นสามคนมาที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์อย่างนั้นหรือ?

ไม่ว่าซูซี่จะโง่แค่ไหน เธอก็ยังบอกได้ว่านี่เป็นสถานการณ์ที่เธอต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้ได้โดยเร็วที่สุด เธอหันจะจากไป แต่แล้วคุณเดนแฮมพูดพร้อมกับหัวเราะว่า "คุณจะปล่อยไว้แบบนี้ได้ยังไงคุณซูซี่ ทอมสัน มีคนแนะนำคุณกับผมมา คุณก็รู้ว่าคุณเป็นคนที่น่าสนใจมาก ๆ"

ทันใดนั้นเสียงของเขาก็เย็นลงทันทีที่เขาพูด “เบ็น ดูแลคุณทอมสันให้ดี”