บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 45

ไม่มีใครคาดคิดว่าไฮด์ จะถามเรื่องนี้ขึ้นมา

แม้แต่อากาศก็ดูเหมือนจะเยือกเย็นขึ้นในเพียงแค่ชั่วพริบตา อย่างน้อยที่สุดเส้นขนทั้งหมดบนร่างกายของซูซี่ก็ลุกซู่ เพราะความกังวลใจของเธอเอง

"หืม? สิ่งที่เธอพูดมันจริงหรอเจน"

ใช่ หรือ ไม่ เพียงแค่คำเดียว

เจนเพียงแค่ต้องอ้าปากพูดออกไป

เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าซูซี่จ้องมองเธออย่างกังวล และตื่นตระหนก

เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ มองไปที่ ไฮด์ ปากของเธอเปิดขึ้น ริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้ม "ใช่ค่ะ"

เสื้อผ้าที่หลังของซูซี่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เธอรู้สึกเหมือนเพิ่งขี่รถไฟเหาะ…เธอคงไม่อยากสัมผัสความรู้สึกนั้นอีกแล้ว ไม่อีกตลอดชีวิต

เธอมองเจนด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ผู้หญิงคนนี้ให้ความรู้สึกกดดันที่มองไม่เห็น และความรู้สึกละอาย

ซูซี่อาจไม่เคยสังเกตว่า ยิ่งเธอดูถูกเจนมากเท่าไหร่หัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บปวด และทุกครั้งเจนก็ทำเกินความคาดหมายของเธอตลอด

เธอได้รับการช่วยเหลือจากเจนผู้หญิงที่เธอดูถูกอยู่ตลอด

มันเหมือนกับการมีอัจฉริยะที่มีไอคิว 180 ที่ถูกคนโง่ ๆ ช่วยไว้ เธอกลับรู้สึกโกรธมากขึ้น แทนที่จะรู้สึกขอบคุณ

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณชายโซรอส ดิฉันขอตัวนะคะ" เจนไม่อยากยุ่งกับเพลย์บอยสุดป่าเถื่อนคนนี้อีกไม่ใช่แค่เพราะซูซี่ชอบเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะเจนไม่มีอะไรเหลือแล้ว นอกจากร่างกายของตัวเธอเองที่ยังเหลืออยู่

เจนพูดจบก็หันหลังจากไป ไฮด์เฝ้าดูเจนเดินจากไปก่อนที่จะหันไปมองที่ ซูซี่อีกครั้ง มีความสนุกสนานเผยขึ้นในสายตาของเขา ... เขาไม่เชื่อแม้แต่สักคำเดียวกับสิ่งที่ ซูซี่ ทอมสัน ได้พูดออกมา

เธอคิดว่าคุณชายหนุ่มที่ร่ำรวยคนนี้ ไม่ทำอะไรเลยนอกจากเที่ยวเล่นไปวัน ๆ อย่างนั้นหรือ? เธอคิดว่าพวกเขาโง่เง่าหรือ?

“ตอนนี้คุณยุ่งอยู่ไหม?”

ซูซี่รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก คุณชายโซรอสกำลังถามคำถามเธออยู่หรือเปล่า?

"ไม่ค่ะ วันนี้ฉันไม่ได้ยุ่งมากค่ะ" แม้ว่าเธอจะยุ่งอยู่ แต่แน่นอนเธอก็จะทำให้ตัวเองไม่ยุ่ง

ซูซี่กำหมัดแน่น คุณชายโซรอสวางแผนที่จะ…?

หัวใจของเธอพองโตขึ้นด้วยความคาดหวัง

ไฮด์เม้มริมฝีปากสีชมพูใสจนเกือบจะโปร่งแสงของเขา และพูดอย่างมีนัย ๆ ว่า "ดี" จากนั้นเขาก็สอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ และเดินผ่านซูซี่ และจากไปอย่างเงียบ ๆ

เขาทิ้งซูซี่ไว้ในความมืด…ความหมายคืออะไรกัน?

จู่ ๆ เขาก็ถามเธอว่าเธอว่างอยู่หรือเปล่า แล้วเขาก็เดินจากไปในทันที?

คุณชายโซรอสหมายความว่าอะไร?

ซูซี่รู้สึกเหมือนมีมดนับหมื่นตัวคลานอยู่ภายในหัวใจของเธอ มันคันมาก แต่เธอก็ยังพอทนได้ เหตุการณ์นี้ถึงกับทำเธอให้เสียสมาธิในการทำงานทั้งวัน

"ซูซี่ ไปที่ห้อง 603 ชั้นหก"

หัวหน้าทีม ยื่นจานผลไม้ให้กับซูซี่ "โชคดีในการทำงานนะ"

"ห๊ะ? คุณพี่คะวันนี้แอนนี่เป็นคนที่ดูแลห้อง 603 ไม่ใช่หรอคะ?"

หัวหน้าทีมมองที่ซูซี่ ก่อนที่จะพูดต่อ "มีคนถามหาเธอโดยเฉพาะ รีบไปอย่ามัวชักช้า"