บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 58

นิ้วเรียวของเขาพบกับรอยแผลเป็น

มีความรู้สึกของพื้นผิวที่ไม่เรียบมาจากปลายนิ้วของเขา ขณะที่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับรอยแผลเป็น ฌอน สจ๊วต รู้สึกราวกับว่าปลายนิ้วของเขาถูกน้ำร้อนลวก

“พูดตามตรงนะ ฌอน สจ๊วต นายใจร้ายไปไหม ที่จะทรมานร่างกายที่ไม่สมบูรณ์แบบนั้น?” การโทรยังไม่สิ้นสุด เอลิออร์ ไวท์ พูดด้วยท่าทีที่จริงจังและเย้ยหยัน

ในอีกด้านของการโทรนี้ดูเหมือนว่าชายคนนั้นไม่ได้ยินที่ เอลิออร์ ไวท์ พูดเลย นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบรอยแผลเป็นที่หยาบกร้านอย่างอ่อนโยน ทันใดนั้นเขาก็ทำอะไรแปลก ๆ เขาวางฝ่ามือทั้งหมดลงบนรอยแผลเป็นนั้น

เขาศึกษามือของตัวเองอย่างใกล้ชิด สวรรค์รู้ดีว่าเขากำลังศึกษาเกี่ยวกับอะไร

สายของ เอลิออร์ ไวท์ ยังคงเชื่อมต่ออยู่ แต่ เอลิออร์ ไม่ได้ยินใครพูดตอบกลับ ปลายสายนั้นช่างเงียบจริง ๆ เงียบมากจนรู้สึกเหมือนว่าเจ้าของโทรศัพท์ลืมวางสาย

อย่างไรก็ตาม เอลิออร์ ไวท์ ไม่ได้ริเริ่มที่จะยกเลิกการโทร เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจากหัวเตียงแล้ว "คลิก" มันก็สว่างขึ้น เขาสูดดมกลิ่นนิโคตินอย่างออกรส ในเวลานี้ชายอีกด้านหนึ่งกล่าวอย่างอธิบายไม่ถูกว่า “มันยาวกว่าฝ่ามือของฉัน”

"อะไร?" เอลิออร์ ไวท์ ตะลึง อย่างไรก็ตามสามวินาทีต่อมาเขากลับรู้สึกตัวและตอบว่า “อ่อ นายหมายถึงรอยแผลเป็นที่เอวของเธอหรือเปล่า?” ในท้ายที่สุด พวกเขาเป็นเพื่อนซี้กันมาหลายปีเขาจึงเดาได้ว่า ฌอน สจ๊วต กำลังหมายถึงอะไร

“ยาวกว่าเส้นลายมือหรือเปล่า?” เอลิออร์ ไวท์ หยิบบุหรี่แล้วพ่นควันสีขาวออกมา

“นั่นหมายความได้แค่ว่า หมอที่ผ่าเธอกมีทักษะที่แย่มาก ๆ จน ...

“อืมมม เอาเป็นว่า สมัยที่ฉันยังเรียนอยู่ในโรงเรียนแพทย์ ฉันจะต้องทำการผ่าตัดในชั้นเรียนทดลอง เพื่อเอาไตออกมาแช่สารละลายฟอร์มาลิน ก่อนส่งตรวจทางชีววิทยาจาก การตัดเย็บไม่ได้นานขนาดนั้นเมื่อฉันทำมัน”

“นั่นบ่งบอกว่าอะไรหรอ?”

“นั่นบ่งบอกว่า อาจเป็นไปได้ว่า…ไม่สิ ฉันแน่ใจเลยว่าหมอที่ผ่าตัดเธอ อาจไม่ได้มีใบอนุญาตทางการแพทย์ด้วยซ้ำ นายเคยได้ยินเรื่องตลาดมืดไหม? ประมาณนั้นแหล่ะ”

ตลาดมืด กลุ่มคนที่ไม่ได้เป็นเจ้าของใบอนุญาตทางการแพทย์ใด ๆ

“ส่งรูปแผลเป็นของเธอมาให้ฉัน” เอลิออร์ ไวท์ กล่าวต่อ

ฌอน สจ๊วต ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เอลิออร์ ไวท์ กล่าวเสริมว่า “ฉันต้องดูแผลเป็นของเธอ อย่างน้อยฉันสร้างประโยน์ได้จากสิ่งที่ฉันเห็น สิ่งที่เธอปกปิดไว้ นายไม่อยากรู้เหรอ?”

เอลิออร์ ไวท์ พ่นควันสีขาวออกมา แล้วพูดต่อ “ส่งภาพมา ถ้านายอยากรู้สาเหตุ หรือข้อมูลเพิ่มเติม”

จริงๆ แล้วเขาไม่คิดว่าจะสามารถชักชวน ฌอน สจ๊วต ได้ เขาเป็นคนหยิ่ง และเย็นชา ตลอดชีวิตของเขา เขาไม่เคยเห็น ฌอน สจ๊วต ยอมแพ้อะไรมาก่อน นอกเหนือจาก โรซาลีน ซัมเมอร์ แล้วเขายังไม่เคยเห็น ฌอน สจ๊วต ดูแลใครเลย

โอ้…แม้ว่าจะเป็น โรซาลีน ซัมเมอร์ แต่ เอลิออร์ ไวท์ ก็ไม่คิดว่านั่นจะเป็นการดูแล อย่างมาก โรซาลีน ซัมเมอร์ ถือเป็นคนที่เขารวมอยู่ในแวดวงของเขาเอง

อย่างไรก็ตาม เอลิออร์ ไวท์ ไม่ได้ตำหนิ ฌอน สจ๊วต มันยากสำหรับคนอย่างพวกเขาที่จะดูแลผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาอยู่ในแวดวงของพวกเขา นั่นก็จะถือว่าเป็นการยอมรับในรูปแบบหนึ่งแล้ว ว่าเป็นผู้หญิงของเขา

"รอแปป" เอลิออร์ ไวท์ ไม่ได้คาดหวังให้ ฌอน สจ๊วต ถ่ายภาพ และส่งให้เขาจริง ๆ เป็นเพียงการแนะนำอย่างไม่เป็นทางการของเขา อย่างไรก็ตามในขณะที่เขาเตรียมพร้อมที่จะหัวเราะ และเดินหน้าเปลี่ยนหัวข้อสนทนา บุคคลนั้นก็โพล่งสองคำนี้ออกมาจากปลายสายโดยที่ไม่มีสัญญาณเตือนใด ๆ เลย

“ฟ่อ~” เอลิออร์ ไวท์ รู้สึกประหลาดใจมาก บุหรี่ที่เขาถืออยู่ในมือของเขาร่วงลง ทำให้มืออีกข้างที่วางอยู่บนต้นขาของเขาไหม้ การเผาไหม้ทำให้ เอลิออร์ ไวท์ อ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด

"โอ้ย มันไหม้!" "เดี๋ยวนะ นายพูดว่าอะไรนะ"

ทันทีที่เขาถามคำถามนั้น เขาก็ได้ยินการแจ้งเตือนว่ามีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านเข้ามา “เอ่อ…” ไม่มีทาง ฌอน สจ๊วต ส่งรูปให้เขาจริง ๆ หรือ?

เขายื่นมือออกมาและแตะที่ข้อความนั้น ... มันเป็นภาพของแผลเป็นจริงด้วย จริง ๆ แล้วมันเป็นภาพของแผลเป็น“ แค่” รอยแผลเป็นที่ดูน่าเกลียด นอกเหนือจากนั้นเขามองไม่เห็นสิ่งอื่นใดจากภาพ!

“พาเธอไปโรงพยาบาล เธอควรได้รับการดูแลร่างกายให้ดีที่สุด”

"ตกลง ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

"ตามนั้น ฉันจะไปโรงพยาบาลด้วยเหมือนกัน”

ฌอน สจ๊วต วางสายหลังจากทั้งสองคนตกลงกันได้

ฌอน สจ๊วต ยืนอยู่ข้างเตียงและจ้องไปที่ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง คำพูดของ เอลิออร์ ไวท์ ยังคงก้องอยู่ในใจของเขา “วิธีที่นายปฏิบัติต่อ เจน ดันน์และความตั้งใจที่นายทำไป ได้กำหนดว่าผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้น จะต้องเจอกับอะไรบ้างในช่วงสามปีที่ผ่านมา นายไม่รู้เลยหรอ?”

เป็นเช่นนั้นจริง ๆ หรือ?

เขารู้อยู่แก่ใจ : ว่ามันใช่

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งเมื่อเห็นรอยแผลเป็นที่น่ากลัวบนร่างกายของเธอ เขาต้องการที่จะฆ่าใครสักคน

เขาไม่สามารถเข้าใจถึงความรู้สึกขัดแย้งที่กำลังประสบอยู่ ฌอน สจ๊วต ก้มลงจัดเสื้อผ้าที่ผู้หญิงบนเตียงสวมใส่ เขาหันกลับมาและหยิบเสื้อโค้ททำด้วยผ้าขนสัตว์ห่อหุ้มตัวเธอไว้อย่างแน่นหนา ในขณะนี้เขาก็ตระหนักได้ว่าคนที่ดูอวบเล็กน้อยที่เขาเห็นทุกวันได้สูญหายไปแล้ว

เขาก้มลงอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน เจน ดันน์ ตอนนี้ในที่สุดเธอก็ถูกอุ้มเหมือนเจ้าหญิงในอ้อมแขนของเขา ในแบบที่เธอต้องการมาตลอดเมื่อเธอหมดสติ

ลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่ง ประตูก็เปิดออก

ภายใต้การจ้องมองของทุกคนด้วยความอยากรู้อยากเห็น มีความอิจฉาปนอึ้ง ชายที่หล่อเหลาและตัวสูงอุ้มผู้หญิงตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน แล้วก้าวไปข้างหน้าด้วยขาเรียวยาว เดินผ่านล็อบบี้ของ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ที่หรูหราและออกจากห้องโถง ทางออกหลักไป