บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 60

เจน ดันน์ ตื่นมาตอนบ่าย บางทีเธออาจจะเหนื่อยเกินไป และอาจจะมีไข้สูงเกินไป นั่นคือสาเหตุที่ร่างกายของเธออ่อนแอมาก

เพดานสีขาวเป็นสิ่งแรกที่เธอเห็นเมื่อตื่นขึ้นและลืมตา ในขณะนี้เธอยังคงติดอยู่ในความงุนงงไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

“เธอตื่นแล้วหรอ?”

เสียงที่น่าดึงดูดดังขึ้นในทันที

หัวใจของ เจน ดันน์ สั่นสะท้านขณะที่เธอหันหัวไปโดยไม่รู้ตัว ข้าง ๆ เตียงของเธอ ชายคนนั้นนั่งด้วยท่าทางสง่างามบนเก้าอี้พนักพิงสูง มีแฟ้มอยู่ในมือของเขา

เมื่อ เจน ดันน์ หันมามองเขานัยน์ตาฟีนิกซ์ที่ยาวและแคบของชายคนนั้น เงยขึ้นโดยบังเอิญเขาเงยหน้าขึ้นจากการมองแฟ้มในมือชั่วขณะ เขากวาดสายตาไปที่เธอและถามว่า “เธอหิวไหม?”

หลังจากถามคำถามนั้น เขาดึงสายตากลับมาและก้มลงที่แฟ้มอีกครั้ง

ริมฝีปากของ เจน ดันน์ แห้งและแตก เธอหันไปมองรอบ ๆ ตัวเธอ “ขอบคุณที่ส่งฉันมาที่โรงพยาบาลค่ะ คุณชายสจ๊วต ฉันทำให้คุณเดือดร้อนมิ ฉันขอโทษนะคะ"

ฌอน สจ๊วต จับแฟ้มแน่น ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเสียงที่แหบ ๆ นี้ฟังแล้วแสบแก้วหู และอึดอัด

ขอบคุณที่ส่งฉันโรงพยาบาลมิสเตอร์สจ๊วต ฉันทำให้คุณเดือดร้อนมิสเตอร์สจ๊วต ฉันขอโทษ…นอกเหนือจากนี้เธอไม่มีเรื่องอื่นจะพูดกับเขาอีกหรอ?

ชายคนนั้นไม่ได้พูด เจน ดันน์ ลดสายตาลง เธอเลือกที่จะไม่มองเขา

ฟึบ ฟึบ! เสียงพลิกกระดาษ

ฟึบ ฟึบ! เเละเสียงนั้นดังอยู่เรื่อย ๆ

ฟึบ ฟึบ ฟึบ

ฌอน สจ๊วตยังคงเงียบ และ เจน ดันน์ ก็เช่นกัน เขาพลิกอ่านเอกสารของเขาอยู่ตลอดเวลา

แม้ว่าจะอึดอัด แต่ก็มีความเงียบสงบ

ไม่มีใครทำลายบรรยากาศแปลก ๆ นี้

ในที่สุด เจน ดันน์ ก็เป็นคนที่ไม่สามารถทนต่อไปได้อีก

"คุณชายสจ๊วต”

เธออ้าปากเรียกเบา ๆ

ผู้ชายข้างเตียงของเธอ เอาแต่ยุ่งอยู่ในเรื่องของตัวเอง เขาไม่ตอบรับเธอ

เจน ดันน์ "... "

หลังจากนั้นสักครู่ เจน ดันน์ ก็เริ่มใจร้อนขึ้นเล็กน้อย ในตอนนี้ "คุณสจ๊วต?”

ครั้งนี้เสียงของเธอดังขึ้นเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามคำตอบของเธอเป็นเพียง "เสียงฟึบฟึบ" เมื่อกระดาษพลิกไปด้านข้างเบา ๆ

“... ” หลังจากนั้นไม่นาน "ท่านสจ๊วต???” คราวนี้ในที่สุดเสียงของเธอก็ดังขึ้นมาก

“มีอะไรหรือเปล่า?” ชายคนนั้นวางแฟ้มลง พรางเลิกคิ้วขึ้ข้างหนึ่ง เขาเหลือบมอง เจน ดันน์ ด้วยท่าทีสง่างาม

“ซูซี่ ทอมสัน สบายดีใช่ไหมคะ?”

ตึง!

บูมมม!

ไม่ว่า ฌอน สจ๊วต จะฝึกฝนตนเองเพียงใด เขาก็มีความอดทนที่ไม่มากเพียงใด ในขณะนี้เขาก็ยังคงระเบิดอยู่ภายใต้คำพูดของเจน ดันน์!

“เธอจะแม่พระถึงไหน เจน ดันน์? มันมากเกินไป เธอไม่คิดหรอ เจน ดันน์ ในสภาพที่เธอเป็นอยู่ เธอกลับเป็นห่วงคนอื่นทันทีที่ฟื้นขึ้นมาหรอ?”

เจน ดันน์ กัดริมฝีปากของเธอ และจ้องไปที่ ฌอน สจ๊วต อย่างจริงจัง “คุณคิดผิด คุณสจ๊วต ฉันขอร้องในนามของเธอ ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตเธอ คุณชายสจ๊วต นอกจากนี้ฉันขอเพียงแค่คุณช่วยให้เธอยังมีร่างกายที่แข็งแรงและสมบูรณ์ นอกเหนือจากนั้นคุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการคุณชายสจ๊วต”

“ฉันคิดว่าเธอแม่พระมาก มากจนสามารถเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและเป็นพี่สาวที่ดีที่สุดกับคนที่ต่อต้านเธอ และทำอันตรายกับเธอได้ทุกเมื่อ” คำพูดของชายคนนี้ออกมาในรูปแบบประชดประชันที่สุด

เจน ดันน์ ไม่พยายามที่จะโต้กลับเขา เธอจ้องไปที่ ฌอน สจ๊วต ด้วยความจริงจังและพูดว่า “เธอเป็นพนักงานของคุณ คุณสามารถลงโทษเธอได้ คุณชายสจ๊วต อย่างไรก็ตามฉันขอให้คุณช่วยไว้ชีวิตของเธอในครั้งนี้นะคะ คุณชายสจ๊วต

“หลังจากวันนี้ถ้า ซูซี่ ทอมสัน ทำอะไรยั่วยุคุณอีกครั้ง คุณสจ๊วต คุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการกับเธอ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่อ้อนวอนในนามของเธออีกต่อไป” เธอย้ำคำอีกครั้ง

“ฉันไม่อยากรับผิดชอบชีวิตของคนอื่นไปตลอดชีวิต”

รู้สึกเหมือนเธอแบกหนี้ก้อนโตไว้บนหลัง

ฌอน สจ๊วต จ้องไปที่ผู้หญิงบนเตียงด้วยท่าทางที่ซับซ้อน