บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 62

เอลิออร์ ไวท์ ประสบความสำเร็จในการพิสูจน์ว่า เขานั้นรู้วิธีจัดการต่อสายน้ำเกลือให้คนไข้อย่างแท้จริง

“ฉันพูดถูก ดูสิ! ฉันเป็นอัจฉริยะ ฉันจะทำของกล้วย ๆ แบบนี้ไม่เป็นได้ยังไง? ฌอน สจ๊วต ฉันจะบอกนายให้นะ การเป็นแพทย์ประจำตัวของนายเนี่ย มันเป็นความสามารถของฉันล้วน ๆ ไม่ใช่เพราะโชคช่วย”

ทันใดนั้นประกายแห่งความภาคภูมิใจ และความพึงพอใจก็ปกคลุม เอลิออร์ ไวท์ ไว้ ปากของ ฌอน สจ๊วต เปรอะเปื้อนไปด้วยยาพิษที่ทำใหเขารู้สึกเสียใจมากก่อนหน้านี้

“ฉันจะเพิ่มค่าจ้างให้นาย”

เอลิออร์ ไวท์ รู้สึกภูมิใจในตัวเองมาก จนอยากจะล้อเลียน ฌอน สจ๊วต ให้มากขึ้น แต่อีกฝ่ายก็แค่โยนคำพูดที่ทำให้รู้สึกหนักอึ้งกลับมา : “ฉันจะจ่ายเงินให้นายเพิ่ม”

เอลิออร์ ไวท์ ไม่มีปัญหาเรื่องเงินเลย ถ้าเขาสนใจเรื่องเงินเขาคงกลับไปทำงานที่ บริษัท ไวท์ วิสาหกิจ เพื่อเป็นลูกชายสุดร่ำรวย และเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัท เขาจะได้รับเงินมากขึ้น มากขึ้นในอัตราที่เร็วกว่าการเป็นแพทย์มาก ๆ ถ้าเขาทำงานให้กับพ่อของเขา

“เจตนานายคืออะไร ฌอน สจ๊วต? ฉันรักษาแฟนตัวน้อยของนาย แล้วนายก็มาดูถูกดูแคลนฉันเนี่ยนะ?”

บางทีเขาอาจจะโกรธมาก ๆ แต่ เอลิออร์ ไวท์ ก็พูดความในใจของตัวเองโดยไม่คิด

ในทันที...

บรรยากาศเริ่มตึงเครียด อากาศโดยรอบอย่างกับจุดเยือกแข็ง

“แฟนตัวเล็ก? นายหมายถึงใคร?” ทันใดนั้นเสียงของ ฌอน สจ๊วต ก็พุ่งเข้าสู่จุดเยือกแข็ง

หลังจากที่ เอลิออร์ ไวท์ พูดจบประโยค เขาก็สบถกับตัวเอง หลังจากเห็นการแสดงออกที่เยือกเย็นของ ฌอน สจ๊วต ปลายหางตาของเขาก็กวาดไปที่ เจน ดันน์ ที่นอนหมดสติอยู่บนโซฟา

เขารู้สึกหงุดหงิดโดยไม่มีเหตุผล และตัดสินใจที่จะพูดความในใจของเขาออกมาให้หมด

"ใครละ ยังจะมีหน้ามาถาม? จะมีใครอีกถ้าไม่ใช่ เจน ดันน์?”

เอลิออร์ ไวท์ หัวเราะ “อย่าปฏิเสธเลย ฌอน สจ๊วต ถ้าเธอไม่ใช่แฟนตัวน้อยของนาย ทำไมนายถึงสนอกสนใจ ว่าเธอจะตายหรือยังมีชีวิตอยู่ อาการป่วยของเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับนายอย่างไร? อย่าบอกนะว่านายสงสารกับเธอ

“ฌอน สจ๊วต นายรู้ไหมว่านายเป็นคนแบบไหน? คุณชายสจ๊วตผู้นี้ มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นตั้งแต่เมื่อใด?”

“นอกจากนี้ ถ้าเธอไม่ใช่แฟนของนาย นายจะพาเธอมาที่โรงพยาบาลกลางดึกหรือไม่? เอาน่า แค่ปล่อยวาง!”

อโลร่า รู้สึกว่าการอยู่ของเธอ ค่อนข้างไม่เหมาะสมในขณะนี้

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม…คุณชายสจ๊วต ถ้าไม่มีอะไรฉันจะไป…” ’ไปเดี๋ยวนี้…’ ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดจนจบประโยค

“ฉันจะพาเธอไปที่บ้านของคุณ ดูแลเธอให้ดี ๆ เมื่อเธอตื่นขึ้นมา ให้บอกกับเธอว่า เธอเป็นลมไป ดังนั้นคุณจึงให้พยาบาลที่คุณรู้จักมาช่วยให้น้ำเกลือเธอ”

น้ำเสียงของ ฌอน สจ๊วต เย็นชาขณะที่เขาสั่งอย่างกะทันหัน เขายื่นมือออกไปจับแขนของ เอลิออร์ ไวท์ ลากออกไปข้างนอก เขาดึงเพื่อนรักของเขาออกจากห้องทำงานของอโลร่าไปทางบันไดหนีไฟ

“ปล่อยฉันนะ! ฉันเตือนนายแล้วนะ ฌอน สจ๊วต ถ้านายไม่ปล่อยมือจากฉัน ฉันจะต่อยนายเอง”

ฌอน สจ๊วต ลาก เอลิออร์ ไวท์ ด้วยแขนอันแข็งแรง และพาเข้าไปในบันไดหนีไฟ ทันทีที่พวกเขาเข้าไปข้างในนั้น เอลิออร์ ไวท์ ก็ส่งเสียงโอดโอย ฌอน สจ๊วต ผลักเขาและพูดว่า “นายต้องการจะต่อยฉันอย่างนั้นหรือ? ได้ อย่างนั้นมาสู้กัน"

เมื่อเห็นว่า ฌอน สจ๊วต กำลังเหยียดตัว และวอร์มร่างกาย เอลิออร์ ไวท์ รู้สึกว่าไม่รู้จะด่าตัวเองว่าอย่างไรดี ‘ตายแล้ว ฉันไม่ได้คิดจะจริงจังกับการสู้กับเขา!

“ใจเย็น ๆ เรามาค่อย ๆ คุยกัน เราเป็นพี่น้องกัน เราสามารถพูดคุยกันได้”

ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของ ฌอน สจ๊วต กลับเย็นชายิ่งขึ้น “เอลิออร์ ไวท์ นายรู้ดีกว่าใครเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับฉัน”

เอลิออร์ ไวท์ รู้ดีว่า ฌอน สจ๊วต กำลังเตือนเขาว่าอย่าให้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีกต่อไป

“แล้วทำไมนายถึงกังวล ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่หรือจะตาย?” ‘นั่นมันเกี่ยวข้องอะไรกับนายหรือเปล่า?’

ดวงตาฟีนิกซ์แคบและยาวของ ฌอน สจ๊วต มีความเย็นวูบวาบ ริมฝีปากบางของเขาแยกออก “การมีชีวิตอยู่หรือตายของเธอ อยู่ใต้การควบคุมของฉัน แม้ว่าเธอจะเป็นสิ่งที่ฉันไม่ต้องการก็ตาม” ความเยือกเย็นในดวงตาของเขาทำให้ เอลิออร์ ไวท์ รู้สึกตกใจ

“ตอนนี้ นายเข้าใจฉันไหม ว่าฉันต้องการให้มันเป็นแบบนี้ เอลิออร์ ไวท์”

เอลิออร์ ไวท์ มองไปที่ ฌอน สจ๊วต และเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและถามว่า “ฌอน นายเกลียดเธอมากขนาดนั้นเลยหรอ?”

“เธอฆ่า โรซาลีน ซัมเมอร์”