บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 65

เขาเร่งความเร็วไปตลอดทาง แม้แต่อูโน่เองก็รู้สึกเหมือนว่าเจ้านายของเขากำลังทำความเร็วอย่างบ้าคลั่ง

รถถูกแบ่งเป็นสองแถว และกำลังมุ่งหน้าไปที่ อีสต์ เอ็มเพอร์เรอร์

“นายท่านครับ…” อูโน่เรียกเขา แต่เจ้านายของเขาก็เพียงแค่กวาดตามองเขาชั่วพริบตา แล้วก้าวเข้าไปในล็อบบี้ของ อีสต์ เอ็มเพอร์เรอร์ เขาไม่ได้หยุดตลอดทางในขณะที่เขาเดินตรงไปที่ลิฟต์

อูโน่รีบเดินตามไป

สีหน้าของ ฌอน สจ๊วต ดูเฉยเมย ขาเรียวยาวของเขาก้าวไปอย่างรวดเร็วมาก ในขณะที่เขาพุ่งตรงไปข้างหน้าเหมือนลูกธนูที่ออกจากคันธนู สำนักงานของอโลร่าอยู่ข้างหน้าเขา ประตูสำนักงานอยู่ตรงหน้าเขา เขาวิ่งตรงไปที่แระตูนั้นอย่างเร่งรีบ และเดินเข้าไปในสำนักงานโดยที่ไม่เคาะประตู

อโลร่า เงยหน้าขึ้น และเห็น ฌอน สจ๊วต เดินไปที่โซฟาด้วยท่าทางที่กำลังโกรธอยู่

"คุณชายสจ๊วต เจนยังไม่ตื่นค่ะ” เมื่อเห็นว่าท่าทีของ ฌอน สจ๊วต กำลังโกรธอยู่ อโลร่าจึงรีบร้องเตือนเขา กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเธอพยายามจะพูดว่า ‘คุณชายสจ๊วตถ้าคุณต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ให้รอจนกว่าเจน ดันน์ จะตื่น ตอนนี้เธอเป็นคนไข้และกำลังป่วยหนัก'

ฌอน สจ๊วต ไม่ได้มอง อโลร่า เลยแม้แต่น้อย อูโน่เดินตามเข้ามาในเวลาที่ช่างเหมาะสม

ฌอน สจ๊วต ก้มลงแล้วอุ้มผู้หญิงที่หลับอยู่บนโซฟาและยังมีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ เขารีบเหลือบไปที่อูโน่ อูโน่เดินไปข้างหน้าทันที และถอดถุงน้ำเกลือออกจากราวแขวนเหล็กชั่วคราวที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ กับโซฟา

“คุณจะพาเจนไปไหนคะคุณชายสจ๊วต!” เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ อโลร่าจึงวางทุกอย่างลง และก้าวไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบ เธอยืนขวางประตูห้องทำงานก่อนที่ ฌอน สจ๊วต จะก้าวออกไปจากที่นั่น เธออ้าแขนกว้าง และหยุด ฌอน สจ๊วต ในเส้นทางที่เขากำลังจะเดินไป

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอมีรูปร่างที่สูง และสันทัด ความสูงของเขานั้นสูงมาก ในขณะนี้ความเฉยเมยถูกเผยขึ้นทั่วใบหน้าที่ดูน่าเกรงขามและดูดีของเขา หลังจากที่อโลร่า หยุดและขวางทางของ ฌอน สจ๊วต เขาก็ลดสายตาลงและจ้องเข้าไปในดวงตาของอโลร่า

หัวใจของอโลร่าเต้นแรง เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธอรู้สึกประหม่าแค่ไหน เพียงแค่การเหลือบมองจาก ฌอน สจ๊วต ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอตื่นตระหนก "คุณชายสจ๊วต…” เธอกล่าว หลังจากมองไปที่ เจน ดันน์ แล้วเธอก็กัดฟันแน่น

"คุณชายสจ๊วต เจนยังไม่ตื่น คุณกำลังจะพาเธอไปที่ไหนคะ?”

สีหน้าของ ฌอน สจ๊วต ดูไม่ค่อยดีตั้งแต่ตอนที่เขาเดินเข้ามาก่อนหน้านี้แล้ว

เมื่อเธอนึกถึงความทรมานที่ เจน ดันน์ ต้องทนทุกข์ทรมานในทุกวันนี้…เธอรู้ดีกว่าการทำเช่นนี้ เธอจะกลายเป็นคนยุ่งจุ้นจ้าน แต่… แต่ถ้าเธอเลิกดูแลเด็กโง่คนนี้ เด็กโง่คนนี้ก็จะต้องตกอยู่แต่ในความมืดมิด โดยไม่มีโอกาส มองเห็นแสงสว่างอีกต่อไป!

“คุณไม่สามารถพาเธอไปได้ในตอนนี้ค่ะ คุณชายสจ๊วต”

อโลร่ากัดริมฝีปากของเธอแน่น และพูดต่อว่า สวรรค์รู้ดีว่าตอนนี้เสื้อด้านหลังของเธอนั้นเปียกโชกแค่ไหน

“ออกไปให้พ้นทาง และนายท่านจะไม่ลงโทษคุณสำหรับสิ่งที่คุณทำก่อนหน้านี้อโลร่า” อูโน่พูดกับอโลร่า ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เริ่มขยับ

อโลร่ารู้ว่าอุโน่กำลังพยายามช่วยเธอให้พ้นจากปัญหาที่จะเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม…เธอกำหมัดแน่น พรางเอ่ย “ร่างกายของเจน…”

“ฉันจะพูดอีกเพียงแค่ครั้งเดียวอโลร่า” ฌอน สจ๊วต พูดอย่างเย็นชา ริมฝีปากบางของเขาขยับเล็กน้อยขณะที่เขาเตือนอย่างไม่ไยดี “หลีกไป”

ตอนนี้เขาอารมณ์เขาไม่ค่อยดี ถ้าอโลร่ามีความปรารถนาในการตาย เขาก็ยินดีที่จะทำตามความปรารถนาของเธอ

อโลร่าได้พบกับสายตาเย็นชาของ ฌอน สจ๊วต เธอตัวสั่นอยู่ข้างใน เหงื่อบนหน้าผากของเธอไหลหยดลงบนใบหน้าของเธอ จากนั้นเธอก็มองไปที่ เจน ดันน์ ในขณะนี้เวลาช่างดูเหมือนว่าจะผ่านไปช้าเป็นพิเศษ อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่อโลร่าคิด

ในท้ายที่สุดเธอก็ก้มศรีษะลง และก้าวออกไปโดยไม่ได้เอ่ยว่า ... "ฉันขอโทษเจน" ออกมาประโยคนี้อยู่เพียงแค่ในความคิดของเธอเพียงเท่านั้น

เธอกลัว ฌอน สจ๊วต มาก ๆ เธอได้เห็นการกระทำของเขามาเยอะ และความสามารถของชายคนนี้ตลอดจนสติปัญญา และความโหดเหี้ยมของเขาเธอเคยพบเจอมาหมดแล้ว

ฌอน สจ๊วต จะไม่ยอมอ่อนข้อให้ผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาที่ไม่เชื่อฟังเขา

ฌอน สจ๊วต พาเจนออกไปโดยทิ้งอโลร่าไว้ที่นั่นคนเดียว เธอยืนอยู่ตรงจุดเดิมด้วยความเงียบ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้นและพูดเบา ๆ ในพื้นที่ว่างนั้น “ฉันยังรักแต่ตัวเอง เจนฉันขอโทษ"

เธอรู้สึกเสียใจกับเด็กโง่คนนี้ เพราะเธอเห็นเงาโง่ ๆ ของตัวเองในอดีต เด็กโง่คนนี้คืออดีตของเธอที่เธอไม่อยากจะรื้อฟื้นและจดจำมัน

อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับความรู้สึกเสียใจที่มีต่อเด็กโง่ ๆ คนนี้ อโลร่าว่าเธอได้รับการถ่ายทอดลักษณะของความเห็นแก่ตัวของมนุษย์มา ท้ายที่สุดเธอก็ยังรักตัวเองมากกว่า

ถ้าไม่ใช่เพราะการหายใจของเธอ และหน้าอกที่กำลังขึ้นและลงอย่างเป็นจังหวะ เธอจะดูเหมือนศพมาก โดยที่ในตอนนี้เธอยังคงนอนนิ่งเงียบอยู่บนเตียง

ไฟหลักในห้องนอนถูกปิดลง และเปิดเฉพาะโคมไฟติดผนัง มันชัดเจนมากพอที่จะเห็นว่าไม่มีของเหลวอยู่ในถุงน้ำเกลืออีกแล้ว โคมไฟติดผนังที่หัวเตียงก็ถูกปิดเช่นเดียวกับไฟหลักในห้อง แสงจึงส่องไม่ถึงด้านข้างของห้องตรงหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสที่ชายคนนั้นนั่งอยู่

ที่หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสมีเพียงแสงสลัว ๆ สายฟ้าฟาดนอกหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสข้างหลังชายคนนั้น ทันใดนั้นแสงสีฟ้าของสายฟ้าก็สว่างขึ้นที่หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส ภายใต้แสงสีฟ้าใบหน้อันหล่อเหลาของชายคนนั้นสว่างวาบขึ้นทำให้เขาดูเย็นชามากยิ่งขึ้น

“อืม ...” คนบนเตียงส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวด ชายบนโซฟานิ่งเฉยไม่ขยับเขยื้อน

“โอ้ย!” ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น

ชายบนโซฟากัดขากรรไกรล่างไว้แน่น แต่เขาก็ยังคงไม่ขยับ

“อื้อ…พัฟ พัฟ…” หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงค่อย ๆ ขดตัวเป็นลูกบอล

ในที่สุด...

ชายคนดังกล่าวก็ขยับตัว!

ฌอน สจ๊วต ลุกขึ้นยืนทันที มีอารมณ์ที่ลึกลับซ่อนอยู่เบื้องหลังการจ้องมองที่เย็นชาของเขา เขาเดินไปที่ด้านข้างของเตียงขนาดใหญ่ทีละก้าว ๆ

แขนของเขาเหยียดออกช้า ๆ ฝ่ามือเรียวยาวของเขาเอื้อมไปที่ใบหน้าของคนที่นอนอยู่บนเตียง

ทันใดนั้น ..

เขายื่นนิ้วเรียวยาวของเขาออกมา และล็อคเข้าที่คอของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง!

“ถ้าฉันเจอใครสักคนในโลกนี้ที่ทำให้อารมณ์ของฉันยุ่งเหยิงได้ในวันหนึ่ง” คุณชายหนุ่ม ฌอน สจ๊วต เคยพูดกับ เอลิออร์ ไวท์ ว่า “ฉันจะทำให้มันจบลงด้วยตัวฉันเอง”