บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 66

‘ถ้าฉันเจอใครสักคนในโลกนี้ที่ทำให้อารมณ์ของฉันวุ่นวายได้สักวัน ฉันจะทำให้เธอจบลงด้วยมือฉันเอง’

นั่นคือสิ่งที่ฌอน สจ๊วตเข้าใจเมื่อเขายังเป็นวัยรุ่น

ในฐานะทายาทของครอบครัวสจ๊วต และอนาคตชายผู้พยายามอย่างหนัก การศึกษาที่ฌอน สจ๊วตได้รับนั้นเป็นสิ่งที่เข้มงวดและทารุณที่สุดตั้งแต่เด็ก ปู่ของเขาสอนหลานชายของเขาเป็นการส่วนตัวให้เป็นเครื่องจักรที่โหดเหี้ยมและเลือดเย็น

ปู่ของเขากล่าวว่า “หลานจะต้องไม่มีจุดอ่อนเลย วันหนึ่งเมื่อมีคนที่สามารถมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจและอารมณ์ของหลานได้ง่าย คนนี้จะเป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุดของหลาน ฌอน หลานต้องฆ่าศัตรูด้วยตัวหลานเอง”

เมื่อฌอนสจ๊วตบอกกับเอลิออร์ ไวท์เกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกเหนือจากความรู้สึกตกใจแล้ว เอลิออร์ ไวท์ ซึ่งยังเป็นวัยรุ่นในตอนนั้น คิดว่าฌอน สจ๊วตพูดโดยไม่ได้มีความหมายจริงๆ ทุกคนเคยพูดในสิ่งที่พวกเขาคิดว่า ‘เจ๋ง’ มากตอนที่พวกเขายังเป็นวัยรุ่น เมื่อเอลิออร์คิดถึงเรื่องนี้อีกครั้งหลังจากโตเป็นผู้ใหญ่ เขาก็คิดว่าฌอนเป็นแค่วัยรุ่นที่ใจร้อนในตอนนั้น

บางทีเอลิออร์ ไวท์อาจลืมไปนานแล้วว่าฌอน สจ๊วตเคยพูดคำเหล่านั้นมาก่อน หรือบางทีเขาก็มองว่าคำพูดของเขาเป็นเรื่องตลกและไม่สนใจพวกมัน

อย่างไรก็ตาม เอลิออร์ไวท์ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าช่วงวัยรุ่นของคนอื่นจะแตกต่างจาก ฌอน สจ๊วต อย่างสิ้นเชิง

ข้างเตียงขนาดใหญ่ นิ้วของผู้ชายเกี่ยวที่ลำคอของผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง…พวกเขาจับเธอยึดไว้โดยไม่แน่น

เขาสงสัยว่าทำไมผู้หญิงที่แต่งตัวประหลาดคนนี้ถึงสามารถปลุกปั่นอารมณ์ของเขาได้ตลอดเวลา

ทำไมเธอถึงโกรธเขาได้ง่ายขนาดนี้?

นอกจากนี้ทำไมเธอถึงสามารถกระตุ้นให้เขาเดินหน้าและตรวจสอบเธอเมื่อเธอนอนขดตัวด้วยความทุกข์ทรมาน?

ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ เขานั่งอยู่บนโซฟา ไม่ยอมเดินไปข้างหน้าและตรวจสอบเธอเพียงเพราะเธอร้องไห้ด้วยความทุกข์ทรมาน

เขาใช้ความตั้งใจทั้งหมดในการควบคุมตัวเองเพื่อที่จะไม่ต้องเดินหน้าตรวจสอบเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เสียการควบคุมตนเองทั้งหมด ... มันเป็นความผิดของเธอทั้งหมด! เธอเป็นคนที่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา!

นิ้วของเขาเรียว กระดูกนิ้วมือแยกกันชัดเจน มือสวยคู่หนึ่งจับที่คอของเธออย่างรวดเร็ว ... เขาขบฟันและแรงนิ้วของเขาก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น ... มันจะไม่เป็นไร เขาแค่ต้องออกแรงอีกเล็กน้อยผู้หญิงคนนี้ที่มีอิทธิพลต่ออารมณ์ของเขาได้ง่ายก็จะไม่อยู่ขวางทางอีกต่อไป

จากนั้นเขาจะไม่ได้รับอิทธิพลจากเธออีกต่อไป เขาจะไม่ทำตัวผิดปกติและส่งเธอไปโรงพยาบาลกลางดึก

การรักษาที่แม้แต่ โรซาลีน ซัมเมอร์ ก็ไม่เคยมีความสุข

“ พั๊ฟ…สสส…ฮัฟ…ฮัฟ…” เธอเจ็บปวดมากจนขดตัวเป็นลูกบอล จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้ว

ภายใต้แสงสว่างของโคมไฟติดผนังที่หัวเตียง เหงื่อเย็น ๆ ที่ไหลเต็มใบหน้าของเธอตราตรึงอยู่ในดวงตาของฌอน สจ๊วตอย่างชัดเจน

เขาคลายการบีบคอของเธอ เขาไม่สามารถทำได้! เขาไม่สามารถที่จะบังคับตัวเองให้ทำแบบนั้นได้!

ขณะที่ฌอนสจ๊วตคลายการยึดเกาะของเขามันรู้สึกราวกับว่าพลังงานทั้งหมดได้ระบายออกจากร่างกายของเขา เขาจับด้านข้างของเตียงเพื่อรองรับร่างกายที่ใหญ่กว่าครึ่งหนึ่งของเขา เขาหายใจโล่งขึ้นอีกครั้งในที่สุด

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นผู้หญิงคนนั้นก็ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด

ตอนแรกเธอร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดเท่านั้น จากนั้นเธอก็ขดตัวเป็นลูกบอล แต่เธอยังคงเจ็บปวดมากและทำได้เพียงแค่ดิ้น ในที่สุดความเจ็บปวดของเธอก็เข้าสู่สภาวะที่เธอบิดตัวและกระสับกระส่ายตัวบนเตียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เธอบังเอิญดึงเข็มที่ติดอยู่ที่หลังมือโดยไม่ได้ตั้งใจทันใดนั้น เลือดของเธอก้ไหลย้อนกลับด้วยความเร็วที่ไปตามสายน้ำเกลือ!

ฌอน สจ๊วตตรึงมือของเธอลง มือของเธอที่เกี่ยวน้ำเกลืออาจไม่สามารถขยับได้ แต่ส่วนอื่น ๆ ของร่างกายเธอกลับขยับมากขึ้นในตอนนี้ เธอบิดและกระสับกระส่ายครั้งแล้วครั้งเล่า ฌอน สจ๊วตไม่มีทางเลือกอื่น มันอยู่ระหว่างการยอมแพ้หรือไปยังจุดสิ้นสุด เขาใช้มืออีกข้างของเขาตรึงมืออีกข้างของเธอไว้ จากนั้นเขาก็ฝังร่างของเขาลงบนตัวเธอก่อนที่จะหยุดเธอไม่ให้เคลื่อนไหวไปยังที่อื่น ๆ

“ อืม…ปล่อย…”