บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 66

‘ถ้าฉันเจอใครสักคนในโลกนี้ที่ทำให้อารมณ์ของฉันวุ่นวายได้สักวัน ฉันจะทำให้เธอจบลงด้วยมือฉันเอง’

นั่นคือสิ่งที่ฌอน สจ๊วตเข้าใจเมื่อเขายังเป็นวัยรุ่น

ในฐานะทายาทของครอบครัวสจ๊วต และอนาคตชายผู้พยายามอย่างหนัก การศึกษาที่ฌอน สจ๊วตได้รับนั้นเป็นสิ่งที่เข้มงวดและทารุณที่สุดตั้งแต่เด็ก ปู่ของเขาสอนหลานชายของเขาเป็นการส่วนตัวให้เป็นเครื่องจักรที่โหดเหี้ยมและเลือดเย็น

ปู่ของเขากล่าวว่า “หลานจะต้องไม่มีจุดอ่อนเลย วันหนึ่งเมื่อมีคนที่สามารถมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจและอารมณ์ของหลานได้ง่าย คนนี้จะเป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุดของหลาน ฌอน หลานต้องฆ่าศัตรูด้วยตัวหลานเอง”

เมื่อฌอนสจ๊วตบอกกับเอลิออร์ ไวท์เกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกเหนือจากความรู้สึกตกใจแล้ว เอลิออร์ ไวท์ ซึ่งยังเป็นวัยรุ่นในตอนนั้น คิดว่าฌอน สจ๊วตพูดโดยไม่ได้มีความหมายจริงๆ ทุกคนเคยพูดในสิ่งที่พวกเขาคิดว่า ‘เจ๋ง’ มากตอนที่พวกเขายังเป็นวัยรุ่น เมื่อเอลิออร์คิดถึงเรื่องนี้อีกครั้งหลังจากโตเป็นผู้ใหญ่ เขาก็คิดว่าฌอนเป็นแค่วัยรุ่นที่ใจร้อนในตอนนั้น

บางทีเอลิออร์ ไวท์อาจลืมไปนานแล้วว่าฌอน สจ๊วตเคยพูดคำเหล่านั้นมาก่อน หรือบางทีเขาก็มองว่าคำพูดของเขาเป็นเรื่องตลกและไม่สนใจพวกมัน

อย่างไรก็ตาม เอลิออร์ไวท์ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าช่วงวัยรุ่นของคนอื่นจะแตกต่างจาก ฌอน สจ๊วต อย่างสิ้นเชิง

ข้างเตียงขนาดใหญ่ นิ้วของผู้ชายเกี่ยวที่ลำคอของผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง…พวกเขาจับเธอยึดไว้โดยไม่แน่น

เขาสงสัยว่าทำไมผู้หญิงที่แต่งตัวประหลาดคนนี้ถึงสามารถปลุกปั่นอารมณ์ของเขาได้ตลอดเวลา

ทำไมเธอถึงโกรธเขาได้ง่ายขนาดนี้?

นอกจากนี้ทำไมเธอถึงสามารถกระตุ้นให้เขาเดินหน้าและตรวจสอบเธอเมื่อเธอนอนขดตัวด้วยความทุกข์ทรมาน?

ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ เขานั่งอยู่บนโซฟา ไม่ยอมเดินไปข้างหน้าและตรวจสอบเธอเพียงเพราะเธอร้องไห้ด้วยความทุกข์ทรมาน

เขาใช้ความตั้งใจทั้งหมดในการควบคุมตัวเองเพื่อที่จะไม่ต้องเดินหน้าตรวจสอบเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เสียการควบคุมตนเองทั้งหมด ... มันเป็นความผิดของเธอทั้งหมด! เธอเป็นคนที่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา!

นิ้วของเขาเรียว กระดูกนิ้วมือแยกกันชัดเจน มือสวยคู่หนึ่งจับที่คอของเธออย่างรวดเร็ว ... เขาขบฟันและแรงนิ้วของเขาก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น ... มันจะไม่เป็นไร เขาแค่ต้องออกแรงอีกเล็กน้อยผู้หญิงคนนี้ที่มีอิทธิพลต่ออารมณ์ของเขาได้ง่ายก็จะไม่อยู่ขวางทางอีกต่อไป

จากนั้นเขาจะไม่ได้รับอิทธิพลจากเธออีกต่อไป เขาจะไม่ทำตัวผิดปกติและส่งเธอไปโรงพยาบาลกลางดึก

การรักษาที่แม้แต่ โรซาลีน ซัมเมอร์ ก็ไม่เคยมีความสุข

“ พั๊ฟ…สสส…ฮัฟ…ฮัฟ…” เธอเจ็บปวดมากจนขดตัวเป็นลูกบอล จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้ว

ภายใต้แสงสว่างของโคมไฟติดผนังที่หัวเตียง เหงื่อเย็น ๆ ที่ไหลเต็มใบหน้าของเธอตราตรึงอยู่ในดวงตาของฌอน สจ๊วตอย่างชัดเจน

เขาคลายการบีบคอของเธอ เขาไม่สามารถทำได้! เขาไม่สามารถที่จะบังคับตัวเองให้ทำแบบนั้นได้!

ขณะที่ฌอนสจ๊วตคลายการยึดเกาะของเขามันรู้สึกราวกับว่าพลังงานทั้งหมดได้ระบายออกจากร่างกายของเขา เขาจับด้านข้างของเตียงเพื่อรองรับร่างกายที่ใหญ่กว่าครึ่งหนึ่งของเขา เขาหายใจโล่งขึ้นอีกครั้งในที่สุด

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นผู้หญิงคนนั้นก็ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด

ตอนแรกเธอร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดเท่านั้น จากนั้นเธอก็ขดตัวเป็นลูกบอล แต่เธอยังคงเจ็บปวดมากและทำได้เพียงแค่ดิ้น ในที่สุดความเจ็บปวดของเธอก็เข้าสู่สภาวะที่เธอบิดตัวและกระสับกระส่ายตัวบนเตียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เธอบังเอิญดึงเข็มที่ติดอยู่ที่หลังมือโดยไม่ได้ตั้งใจทันใดนั้น เลือดของเธอก้ไหลย้อนกลับด้วยความเร็วที่ไปตามสายน้ำเกลือ!

ฌอน สจ๊วตตรึงมือของเธอลง มือของเธอที่เกี่ยวน้ำเกลืออาจไม่สามารถขยับได้ แต่ส่วนอื่น ๆ ของร่างกายเธอกลับขยับมากขึ้นในตอนนี้ เธอบิดและกระสับกระส่ายครั้งแล้วครั้งเล่า ฌอน สจ๊วตไม่มีทางเลือกอื่น มันอยู่ระหว่างการยอมแพ้หรือไปยังจุดสิ้นสุด เขาใช้มืออีกข้างของเขาตรึงมืออีกข้างของเธอไว้ จากนั้นเขาก็ฝังร่างของเขาลงบนตัวเธอก่อนที่จะหยุดเธอไม่ให้เคลื่อนไหวไปยังที่อื่น ๆ

“ อืม…ปล่อย…”

เมื่อทุกอย่างเริ่มต้นในอดีต เธอก็ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างสุดจะพรรณนาเช่นกัน อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปสามปีเธอเริ่มคุ้นเคยกับความเจ็บปวดและ เมื่อเธอชินแล้วเธอก็พบว่ามันทนได้มากกว่าตอนที่เริ่มเจ็บปวดเสียอีก

เมื่อเธอเริ่มคุ้นเคยกับความเจ็บปวดนั้นเธอก็สามารถขมวดคิ้วกัดฟันและอดทนได้ทุกครั้งที่ความเจ็บปวดแล่นผ่านกระดูกของเธอ

อย่างไรก็ตาม วันนี้ ความเจ็บปวดนี้ทำให้เธอย้อนไปสู่ช่วงเวลาที่เธอสูญเสียไตข้างซ้ายไป ความทรงจำแบบนั้นมันทรมานมาก

ตอนนี้เธอไม่ได้เจ็บปวดมากมานานแล้ว แต่ทำไมวันนี้?

หัวของเธอยุ่งเหยิง ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่มันก็ยิ่งยุ่งเหยิง มีบางอย่างแวบขึ้นมาในหัวของเธอ…อาจจะเป็นเพราะวันนี้เธอจมน้ำ ทรมานจากไข้หลายวันติดต่อกันและผ่านเรื่องราวมาหลายครั้ง

เป็นเวลานานมากแล้วตั่งที่เธอประสบกับความเจ็บปวดครั้งสุดท้าย เธอไม่ได้สนใจร่างกายของเธอมาเป็นเวลานานที่สุดแล้ว ... ดูเหมือนว่าทั้งหมดจะเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เธอสูญเสียไตข้างซ้ายไป

เธอขบฟันลึกเข้าไปในริมฝีปากอย่างแรงโดยไม่รู้ตัวและทันใดนั้นเลือดก็ไหลออกมาจากริมฝีปากของเธอโดยที่เธอไม่ทันสังเกต

ฌอน สจ๊วตตรึงแขนขาของเธอ แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดเธอจากการกัดริมฝีปากของเธอได้ ในขณะที่เขาดูเลือดที่ไหลออกมาจากริมฝีปากของเธอฌอน สจ๊วตปล่อยมือข้างหนึ่งโดยไม่พูดอะไรจับเธออ้าปากค้างแล้วเอาแขนยัดเข้าไปในปากของเธออย่างรวดเร็ว

“ ถ้ามันเจ็บมาก” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและไม่แยแส “กัดซะ”

เจน ดันน์เบิกตากว้าง เธอจ้องมองอย่างเงียบ ๆ ที่ใบหน้าที่ไร้อารมณ์และมีเสน่ห์ของฌอน สจ๊วต เธออ้าปากและกัดลงอย่างแรง!

คิ้วของชายคนนั้นย่นอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวในขณะที่เขาปล่อยให้เธอกัดแขนของเขาจนพอใจ

เจน ดันน์ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงกัดเขาจริง ๆ แต่ในขณะที่เธอตัดสินใจเปิดปาก เธอก็เต็มไปด้วยความโกรธ เขามอบความเจ็บปวดทั้งหมดนี้ให้กับเธอ เธอไม่สามารถบรรยายความเจ็บปวดได้อย่างตรงไปตรงมา ไม่มีคำที่จะอธิบายได้ เธอทำได้เพียงแค่อ้าปากและกัด… ‘ฌอน สจ๊วตลองมาสัมผัสกับความเจ็บปวดที่ต้องเผชิญในขณะนี้ด้วยกัน!’

เธอรู้สึกถึงความเค็มและหยาบเต็มปากในขณะที่เธอกัดแขนของเขา... เธอรู้ว่าเธอกำลังชิมเลือดของเขา ทันใดนั้นน้ำตาสองสายก็ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ