บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 67

ฌอน สจ๊วตมีความรู้สึกเบื่อในตัวเธอ เขาก้มศีรษะลงและจ้องมองเธอและน้ำตาของเธอในความเงียบ

เจน ดันน์ปิดตาของเธอ

เวลากำลังผ่านไป

ในที่สุดคิ้วของเธอก็คลายขึ้น

ฌอน สจ๊วตเหลือบมองถุงน้ำเกลือ มันเกือบจะตกถึงพื้น

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ดึงเข็มออกมาให้เธอด้วยความชำนาญ

เมื่อเขายังเด็ก ปู่ของเขาทำให้เขาเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นจึงมีหลายครั้งที่เขาต้องถือปืนจริงและเข้าร่วมการต่อสู้จริง ได้รับบาดเจ็บนับไม่ถ้วนในเวลาต่อมางานต่างๆเช่นการดึงเข็มออกมาดูง่ายเหมือนเด็กเล่นกับเขา

"ตื่น" หลังจากดึงเข็มออกฌอน สจ๊วตพูดกับเจน ดันน์อย่างไม่แยแส “คุณวางแผนจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน? หลงทาง กลับไปที่ที่เธอควรอยู่”

เขาไล่เธอไป

เจน ดันน์ก้มหน้าลงต่ำและลุกขึ้นยืนโดยไม่พูดอะไร เธอจับเตียงเพื่อพยุงตัวแล้วลุกจากเตียง

"รองเท้า" เขาโยนรองเท้าแตะที่มีขนาดใหญ่กว่าอย่างเห็นได้ชัด เธอสามารถบอกได้ว่าร้องเท้านั้นเป็นของเขาในแวบแรกที่เห็น

เจน ดันน์มองไปที่เท้าเปล่าของเธอ "รองเท้าของฉันอยู่ไหน?"

ฌอน สจ๊วตกอดอกไว้ที่หน้าอกของเขาและยิ้มเยาะขณะที่เขาจ้องไปที่เจน ดันน์ “ฉันบอกแล้วใช่ไหม คุณไม่สนใจสุขภาพของคุณและยืนกรานที่จะมาทำงาน คุณหมดสติอีกครั้งที่ห้องของอโลร่า

“เธอทำให้บริษัทลำบากในการที่จะพาเธอไปพบแพทย์เพื่อตรวจร่างกายเธอและหยอดยาเพื่อรักษาเธอ”

“แล้ว รองเท้าของฉัน…” เจน ดันน์ไม่เข้าใจว่าสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับรองเท้าที่เธอหายไปได้อย่างไร

“คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? คุณเป็นลมที่ห้องของอโลร่า คุณคงคิดไม่ถึงว่าฉันเป็นคนพาคุณไปที่ห้องนอนของฉันและเรียกหาหมอให้คุณ ใช่ไหม”

“อโลร่า ทำหรอ?”

“ความใจดีของอโลร่าทำให้เธอต้องพาหมอเพื่อไปรักษาเธอ หยอดยาเธอทั้งยังได้รับการดูแล ดังนั้นฉันเดาว่ารองเท้าของเธออยู่กับเธอ

“อย่างไรก็ตามสำนักงานของอโลร่า เป็นสำนักงานของผู้จัดการทั่วไปของอีสต์ เอ็มเพอเรอร์มันจะทำลายภาพลักษณ์ของอีสต์ เอ็มเพอเรอร์หากพนักงานที่ไม่มีนัยสำคัญเช่นเธอนอนอยู่ที่นั่นในขณะที่หยอดน้ำเกลือ

“ห้องของฉันเท่านั้นที่เหมาะสมที่สุดที่จะรองรับเธอชั่วคราว”

ฌอน สจ๊วตพูดในวันนี้มากกว่าที่เขาทำเมื่อสัปดาห์ก่อน เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

“เธอคิดว่าฉันมีความสุขที่ให้เธออยู่ที่นี่ไหม?”

เจน ดันน์ก้มหน้าลงต่ำโดยไม่ปริปากออกมาแม้แต่คำเดียว…แน่นอนว่าเธอรู้ดีกว่าใคร ๆ ว่าผู้ชายตรงหน้าเธอเกลียดเธอมากแค่ไหน

เธอรู้ดีว่าเขาเกลียดเธอมากแค่ไหน

“ขอบคุณค่ะ คุณสจ๊วต ฉัน…นอกจากนี้ฉันขอโทษด้วย”

‘ขอบคุณและขอโทษ…นอกจากสองคำนี้แล้วเธอไม่รู้จะพูดอะไรกับฉันอีกหรือ?

ถ้าฉันเป็นซัค ลูคัสหรือไฮด์ โซรอส ตอนนี้เธอคงจะเดือดปุด ๆ ด้วยความกระตือรือร้นของเธอหรือไม่?’

เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว ความโกรธที่ไม่รู้จักซึ่งเขาได้ระงับไว้ก่อนหน้านี้ก็เกิดขึ้นในทันที!

โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าชายคนนั้นเหยียดแขนออกและดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขา โดยไม่รอให้เจน ดันน์รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นฝ่ามือที่จับเอวบางๆของเธอก็เลื่อนลงอย่างรวดเร็ว เสี้ยววินาทีต่อมาใบหน้าของเจน ดันน์ก็ไร้สี ... เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของฝ่ามือที่ลุกโชนของฌอน สจ๊วตที่โอบเอวด้านซ้ายของเธออย่างชัดเจน!

‘ฌอน สจ๊วต! กล้าดียังไง!'

“ บอกฉันทีว่า ไฮด์ โซรอส รู้ได้อย่างไรว่าคุณทำไตหายที่นี่”

เจน ดันน์หยุดหายใจไปชั่วขณะ

คำพูดของฌอน สจ๊วตยังคงสะท้อนอยู่ในใจของเธอ เธอรู้สึกวิงเวียนและสับสน

ปฏิกิริยาของเธอถูกจับได้โดยสายตาของผู้ชาย ร่องรอยของความหึงหวงวูบวาบในส่วนลึกของดวงตาของเขา แต่เขาไม่สังเกตเห็น

"บอกฉัน!"

เจน ดันน์อยู่ในอาการงุนงง…ฌอน สจ๊วตเขารู้ได้อย่างไรว่าไฮด์ โซรอส รู้ความลับของเธอ?

เขาสอบสวนเธอหรือไม่? ความคิดนี้แวบขึ้นมาในใจของเธอ ความโกรธกระเพื่อมผ่านเธอโดยไม่มีเหตุผลเลย

'กล้าดียังไง! กล้าดียังไง!!!'

ใครให้สิทธิ์เขาทำอะไรกับเธอได้อย่างที่เขาต้องการ?!