บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 68

ซูซี่ ทอมสันรู้สึกแย่ไม่แพ้กันในขณะนี้

คนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือคนที่เธอเฝ้าปรารถนามาตลอด

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนละคนกับที่เธอคิดไว้

รอยยิ้มจาง ๆ แขวนอยู่ที่มุมปากของ ไฮด์ โซรอส เขาดึงเก้าอี้สไตล์ยุโรปมานั่งตรงหน้า ซูซี่ ทอมสัน "นั่ง" จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่อีกด้านหนึ่ง

ในตอนนี้ผิวของซูซี่ ทอมสันดูแย่มาก การสำลักน้ำสี่นาทีทำให้เธอรู้สึกราวกับว่ายมทูตกำลังเรียกตัวเธอ

"คุณโซรอสฉัน…”

“ จุ๊ ๆ ” ชายบนเก้าอี้ยกนิ้วขึ้นและวางลงบนปากของเขาเบา ๆ “ อย่าพูด ฉันจะดูแลคุณให้ดี”

เสียงของ ไฮด์ โซรอสฟังดูมีเสน่ห์ แม้แต่รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ยั่วยวน ใบหน้าของ ซูซี่ ทอมสันแดงฉานอย่างน่าสมเพช หัวใจของเธอเต้นระรัวอย่างเร็ว…คุณโซรอสหมายความว่าอย่างไร?

เขาบอกว่าเขาอยากจะดูเธอให้ดี…มันหมายความว่ายังไง?

คำตอบปรากฏขึ้นในใจของเธออย่างรวดเร็ว ซูซี่ ทอมสัน รู้สึกประหม่าเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ไฮด์ โซรอสที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ

ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นเธอก็พบกับสายตาที่เอาใจใส่ที่จ้องกลับมาที่เธอ คุณโซรอสมองเธออย่างใกล้ชิด!

ผมยาวของเธอเปียกโชกขณะที่เธอทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรงบนพื้นควอตซ์สีดำที่ส่องประกายแวววาว ผมของเธอเปียกและมีน้ำหยดลงมาที่ปลายผมทำให้เสื้อผ้าของเธอเปียกโชก

ภายใต้เสื้อผ้าที่เปียกของเธอมันคลุมเครือและบอบบาง เธอดูอ่อนแอไร้เดียงสาและน่ารัก

ไฮด์ โซรอส เคลื่อนไหวในทันที

ใบหน้าของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นและเขาก็อยู่ตรงหน้าของซูซี่ ทอมสัน ซูซี่ ทอมสันสะดุ้ง เธอเงยหน้าขึ้น ภายใต้การจ้องมองของ ไฮด์ โซรอส ดวงตาที่เอาใจใส่และลึกซึ้งเธอคิดว่าหัวใจของเธอกำลังจะบินออกไป

"คุณโซรอส…”

ด้วยใบหน้าแดงก่ำและใบหูสีแดงสดเธอจึงร้องเรียกเขาอย่างเขินอาย ในเสี้ยววินาทีต่อมา ...

“ เฮ้…มันยากมากที่จะบอกได้ว่าคนที่มีใบหน้าไร้เดียงสาคนนี้มีหัวใจที่ดำคล้ำและบูดบึ้งอยู่ในความคิดสกปรก”

ใบหน้าของ ซูซี่ ทอมสันแข็ง ทื่อในทันที รอยแดงบนแก้มของเธอยังไม่จางหาย

ริมฝีปากของเธอสั่น เธอโกรธมากจนตัวสั่น “นั่นมันมากเกินไปแล้วคุณโซรอส คุณไปไกลเกินไปแล้ว”

“ได้โปรดอย่าร้องไห้ ผู้หญิงที่ร้องไห้กวนใจฉันมากที่สุด”

ซูซี่ ทอมสันส่งเสียง “เอ่อ” และกัดริมฝีปากของเธอ เธอจ้องมองเขาด้วยความขุ่นเคือง

ไฮด์ โซรอสลุกขึ้นยืน “ พูดว่าฉันควรจะลงโทษคุณไหม”

ลงโทษอีกแล้ว?!

"ทำไม? ฉันไม่ได้ทำให้คุณขุ่นเคือง คุณโซรอส!” ซูซี่ ทอมสันโกรธมาก

ไฮด์ โซรอสส่งเสียงออกมา “เอ๊ะ?” ในขณะที่เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะพูดว่า ‘ทำไมเจ้าช่างโง่เขลาเช่นนี้? นี่ไม่ชัดเจนเหรอ? 'เขาจ้องไปที่ซูซี่ ทอมสัน “ คุณทำให้เจน ดันน์ขึ้นและนั่นทำให้ฉันขุ่นเคือง”

เจน ดันน์อีกแล้วเหรอ!

‘ทำไมทุกอย่างต้องเกี่ยวกับเจน ดันน์ เจน ดันน์ เจน ดันน์? ไม่จบไม่สิ้นซักที?

‘อะไรคือสิ่งที่ยอดเยี่ยมสำหรับเธอ? ไม่ว่าจะเป็นคุณโซรอสหรือบอสใหญ่ทุกคนก็สนับสนุนเธอ! ’

หัวของ ซูซี่ ทอมสัน พุ่งขึ้น ความอิจฉาริษยาวูบวาบอยู่ในส่วนลึกของดวงตาของเธอ “ เจน ดันน์ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเลย! เธอหลอกคุณ คุณโซรอส!

“ภายนอกเธออาจจะดูเรียบร้อยดี แต่ภายในเธอเน่าเสียถึงแก่นของเธอ เธอแค่แสร้งทำเป็นดูน่าสงสาร!”

ไฮด์ โซรอสลุกขึ้นยืนโดยไม่พูดอะไรและเอามือยัดเข้าไปในกระเป๋า เขาลดสายตาลงเพื่อมองไปที่ ซูซี่ ทอมสัน

ที่ยืนอยู่ที่เท้าของเขาและพูดอย่างอ่อนโยน

“ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันจะลงโทษคุณยังไง”

หากใครสามารถแสร้งทำเป็นดูน่าสงสาร ร่างกายของเธอก็จะไม่เกร็งเมื่อเธอเผชิญหน้ากับเขา เธอดูประหม่ามากหลังจากที่เขาค้นพบความลับของเธอ

เนื่องจากเขาไม่สามารถฆ่าซูซี่ ทอมสันด้วยตัวเองได้เขาจึงปล่อยให้ ไฮด์ โซรอสทำ

สำหรับ ไฮด์ โซรอสแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้ ฌอน สจ๊วตถึงทำตัวผิดปกติ แต่เขาก็ยึดมั่นในหลักการที่ว่าถ้าศัตรูไม่ดำเนินการใด ๆ เขาก็จะไม่ดำเนินการใด ๆ เช่นกัน ... หากคุณฌอน สจ๊วตเลือกที่จะไม่ดำเนินการแม้ว่าคุณจะทำได้ฉันก็จะไม่ดำเนินการใด ๆ เช่นกัน'

ทั้งสองคนไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ง่าย

ไฮด์ โซรอสนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาไม่ได้ไปที่สระว่ายน้ำหลังบ้าน เขาหยิบซิการ์ขึ้นมาในมือและดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นต่อไปโดยไม่ได้ดูเลยว่ากำลังแสดงอะไรอยู่

ชั่วโมงครึ่งต่อมา

ผู้ชายแข็งแรงสองคนกลับมาแล้ว “นายท่าน เราทำตามคำสั่งของคุณและสอนคุณซูซี่ให้ดำน้ำ อย่างไรก็ตามคุณซูซี่นั้นโง่เกินไปและสำลักน้ำมากเกินไป สภาพร่างกายของเธอไม่สามารถทำให้เธอเรียนรู้วิธีดำน้ำต่อไปได้อีกต่อไป”

“ เธออยู่ที่ไหน?” ไฮด์ โซรอสถามอย่างอ่อนโยน เขาไม่แม้แต่ละสายตาจากโทรทัศน์

“ เธออยู่ในสวนหลังบ้าน”

ไฮด์ โซรอสตอบว่า "โอ้" จากนั้นเขาก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลา "สายแล้ว ขอให้คุณ ทอมสันกลับบ้าน”

"ครับ หัวหน้า"

…กลางคืนที่มืดมิด ผู้หญิงคนหนึ่งถูกเหวี่ยงออกจากประตูเหล็กของวิลล่า

ซูซี่ ทอมสันเจ็บไปทั่วร่างกาย โดยเฉพาะลำคอของเธอ ก่อนหน้านี้เธอสำลักน้ำอย่างหนักจนมีอาการไออย่างรุนแรงจนถึงขณะนี้

เธอเปียกไปหมด สายลมยามค่ำคืนส่งให้ซูซี่ ทอมสันตัวสั่นขณะที่เธอเดินอยู่ข้างถนน

มีความเกลียดชังในดวงตาของเธอ เมื่อมองแวบแรกความเกลียดชังนี้เป็นสิ่งที่น่ากลัว และน่ากลัวเช่นเดียวกับสัตว์ประหลาด เธอดูราวกับว่าเธอกำลังจะกลืนกินทุกสิ่งที่อยู่ในสายตา ‘เจน ดันน์! ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเจน ดันน์!

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเธอ! เธอจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้หากไม่มีเจน ดันน์!

เธอสัญญาว่าจะอ้อนวอนผ่อนปรนให้กับเธอ ช่างเป็นคนโกหก! คนหน้าซื่อใจคด!

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้อ้อนวอนเพื่อเธอเลย!