บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 69

วันเวลาผ่านไปอโลร่ายืนยันที่จะให้เจนกลับมาทำงาน หลังจากที่เธอรู้สึกดีขึ้น

หลังจากที่เจนฟื้นเธอก็กลับไปทำงานเหมือนเดิม

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าวันนี้เธอจะทำงานหนักแค่ไหนเธอก็ยังหางานไม่ได้

หัวหน้าของเธอ ผู้จัดการโคล ปฏิเสธที่จะจัดงานให้เธอโดยสิ้นเชิง

ในทางกลับกันอลร่า ก็กลัวเกินกว่าที่จะขัดคำพูดของฌอน

เจนนั่งอยู่ที่ห้องพักของแผนกบริการตามลำพัง เธอนั่งอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน

“ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงาน! เฮ้อฉันหมดแรงแล้ว วันนี้ลูกค้าใจดีมาก”

ห้องพักเริ่มแออัดอย่างช้าๆ ทุกคนคุยกันและหัวเราะในขณะที่คุยงานของพวกเขาในวันนี้ มีเพียงเจนเท่านั้นที่นั่งอยู่ที่นั่นในขณะที่เหม่อมองไปในที่ว่าง

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งหยิบเงินสดจำนวนมากออกมา ดูเหมือนว่ามีเงินอยู่ในมือของเธอประมาณสามหมื่นหรือห้าหมื่นเหรียญ จากนั้นหญิงสาวก็จับได้ว่าเจนจ้องที่เงินของเธอ

“อ๊ะเจน” เธอคนนั้นร่อนสะโพก มีสายตาเยาะเย้ยอยู่ในดวงตาของเธอ “ เป็นอะไรไป? คุณชอบรูปลักษณ์นี้ไหม” เธอโบกเงินต่อหน้าของเจน

“พูด เจน ฉันคิดว่าจะดีที่สุดถ้าคุณไม่ทำตัวโง่ ๆ ในแผนกพนักงานต้อนรับ คุณมีงานทำมานานแค่ไหนแล้ว?”

“จีน อย่าควักเงินต่อหน้าเจน ฉันไม่คิดว่าเจนจะสนใจเงินจำนวนเล็กน้อยขนาดนั้น เจนทำเงินได้มากเท่านั้น แน่นอนว่าเธอจะไม่สนใจเงินที่หามาได้หรอก”

จีนยิ้มเยาะ “ใช่แล้ว ใครล่ะ แต่เธอพร้อมที่จะให้และรับแบบนั้น? ฉันไม่ต้องการเงินจำนวนนั้นแม้ว่าจะเป็นจำนวนมากก็ตาม”

เจนมองนาฬิกาบนผนังแล้วยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ เธอคว้าสิ่งของของเธอและเดินออกไปในขณะที่เดินผ่านจีน

"หยุด!" จีนตะโกน “เจน ดันน์ นี้มันหมายความว่าอะไร?”

เจนหันกลับมาและมองไปที่จีนด้วยความสับสน เธอถามอย่างช้า ๆ “คุณหมายความว่ายังไง?”

"เธอ!" จีนจ้องมองเธอและชี้ไปที่จมูกของเธอด้วยความโกรธ “ฉันกำลังคุยกับเธอ! และเธอกำลังจากไปโดยไม่พูดอะไรเลย เธอหมายถึงอะไร? เธอดูถูกฉันหรอ”

เจนรู้สึกปวดหัวเมื่อได้ยินคำกล่าวหาที่ไร้เหตุผล เธออธิบายให้ฟัง อย่างน่าฟังว่า “ถึงเวลาแล้ว ฉันกำลังเลิกงาน”

การกลับไปที่หอพักเป็นเรื่องไม่ถูกต้องและเหมาะสมหรือไม่ที่เธอจะกลับไปที่หอพักเมื่อเวลาทำงานหมดลงแล้ว?

"คุณหมายถึงอะไร?"

“ ฉัน…” เธอพูดอะไรผิดอีกแล้ว? คนที่พูดกับเธอตอนนี้คือจีน เจนรู้จักจีน แต่เธอไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ที่เธอทำให้เธอขุ่นเคือง เธอครุ่นคิดสักพักและถอนหายใจ เธอไม่ต้องการต่อสู้กับใครเธอจึงมองไปที่จีนและพูดช้าๆว่า “ถ้าฉันทำให้คุณขุ่นเคืองไม่ว่าด้วยวิธีใดก้ตามฉันขอโทษ” นั่นก็น่าจะเพียงพอแล้วใช่ไหม?

เมื่อจีนได้ยินเช่นนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีแดง แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าเธอเป็นคนที่คอยหาเรื่องมาตั้งแต่แรก เธอคิดว่าถ้าเจนต่อสู้กลับไปหลังจากที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เธอสามารถไปร้องเรียนกับผู้จัดการโคลได้

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้คาดหวังว่าเจนจะไม่ต้องการต่อสู้กับเธอ ตอนนี้เจนได้ขอโทษจีนแล้ว มันทำให้จีนดูเหมือนเธอเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการ

“เอาล่ะ เธอยากจะขอโทษใช่ไหม? จากนั้นเราควรทำสิ่งที่ปฏิบัติจริงมากกว่านี้” จีนยกแขนขึ้นและกำลังจะฟาดด้วยความโกรธ ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากประตู

“จีนคุณกำลังทำอะไรอยู่!”

“ผู้จัดการโคล…” จีนตะลึง อย่างไรก็ตามเมื่อเธอกลับมามีสติอีกครั้งเธอก็รีบพูดว่า “ผู้จัดการโคห์คุณต้องช่วยฉันด้วย เจนกำลังดูถูกฉัน”

“เธอรู้แค่ว่าจะเอะอะยังไง จีนเธอตบตีกับแอนนี่เมื่อสองวันก่อนและตอนนี้เธอกำลังตบตีกับเจน เธอสามารถทำสิ่งที่มีประโยชน์นอกเหนือจากการตบตีได้ไหม”

ผู้จัดการโคลมองไปที่จีนด้วยความเสียใจอย่างมาก

หากเป็นก่อนหน้านี้ ผู้จัดการโคลจะไม่ทำเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม…ผู้จัดการโคลมองไปที่เจน เธอมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เธอก็ยังไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ร่วมกับบอสใหญ่ของ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ศูนย์ความบันเทิงนานาชาติ ถ้าผู้จัดการโคลไม่ได้รับรู้จากวงในเธอคงนึกไม่ถึงว่าจะเป็นไปได้

“ผู้จัดการโคล มันคือเธอ…”