บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 71

“ไหนเธอบอกว่าเธอจะอ้อนวอนเพื่อให้เขาผ่อนปรนให้ฉัน แต่เธอได้ทำหรือไม่? เธอแค่ต้องการแสดงให้เห็นว่าเธอเป็นคนใจดีอย่างนั้นหรือ? เจน ดันน์ รู้ไหมคนที่ไร้ความปรานีที่สุด คือเธอ!”

เมื่อซูซี่เดินเข้าประตูมา เธอก็เริ่มระบายความโกรธในใจ

“เธอมีความสัมพันธ์กับท่านประธานใช่ไหม? เธอมีความสัมพันธ์กับเขาอยู่แล้ว ทำไมเธอยังคงยั่วยวนผู้ชายไปทั่ว? เธอกำลังยั่วยวน คุณชายไฮด์ และชายต่างชาติคนนั้นอีกด้วย

“ฟังเสียงของฉันนะ ฟัง ถ้าเธออ้อนวอนให้เขาผ่อนปรนให้ฉันจริง ๆ ฉันคงจะไม่มีอาการเลือดคั่งในกล่องเสียงหลังจากสำลักน้ำแบบนี้หรอก”

“หมอบอกว่าฉันต้องพักผ่อนให้มากขึ้น พักจนกว่าอาการของฉันมันจะดีขึ้น ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ก็จะไม่มีทางที่เสียงของฉันจะกลับไปเป็นปกติเหมือนเดิมได้อีกต่อไป!

“เธอไม่ได้บอกว่าเธอจะช่วยอ้อนวอนเขาให้ฉันหรอกหรือ?

“ฉันเคยขอร้องเธอด้วยความจริงใจ และยอมรับว่าฉันผิด แต่เธอกลับไม่ได้ทำอะไรเลย หลังจากที่เธอบอกฉันว่าเธอจะทำมัน!

“เจน ดันน์ ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงหน้าไหว้หลังหลอกแบบเธอมาก่อน! เธอช่างน่าขยะแขยง และเสแสร้งอะไรเช่นนี้!”

เจนไม่ได้ห้ามซูซี่ ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของเจน อุณหภูมิของเธอยังคงลุกเป็นไฟ เธอยกมือขึ้นแตะขมับของเธอ ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองซูซี่ที่กำลังโกรธเกรี้ยวอยู่ เธอพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดและเหยียดหยามว่า “เธออยากตายไหมละ?”

“นี่เธอหมายถึงอะไร” ซูซี่ตกใจมาก เธอเบิกตากว้าง และจ้องไปที่เจนด้วยความไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยิน "เจน! เธอต้องการให้ฉันตายอย่างนั้นหรือ?”

เจนได้ยินเสียงกรีดร้องที่ข้างหูของเธอ และเธอก็หัวเราะเบา ๆ

“ซูซี่ เธอคิดว่าฉันจะเป็นคนที่ทำแบบนั้นกับเธอหรือเปล่า?”

“แต่ฉันจะไม่กลายเป็นแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอนะ! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เธอคิดว่าฉันจะถูกไล่ออกจาก อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ หรือไม่? เธอรู้ไหมว่านักศึกษามหาวิทยาลัยอย่างฉัน มันยากแค่ไหนที่ต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ เพื่อจ่ายค่าครองชีพ และค่าเล่าเรียนของตัวเอง เธอรู้ไหมว่าการมีชีวิตอยู่ในตอนนี้มันยากลำบากแค่ไหน?”

เจนอยากจะหัวเราะแทบแย่

“ใช่ เธอเองก็รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี ชีวิตมันเป็นเรื่องยาก ซูซี่ถ้าชีวิตมันยากขนาดนั้น ทำไมเธอถึงอยากจะเหยียบย่ำสิ่งที่เธอยังมีอยู่ในตอนนี้ละ?”

“หึ ถ้าเธอไม่ต้องการที่จะช่วยฉัน แต่เธอมาสัญญากับฉันว่าเธอจะทำมัน เจนถ้าเธอไม่ต้องการช่วยฉันตั้งแต่แรก ทำไมเธอถึงสัญญาแบบนั้นต่อหน้าฉัน เธอต้องการเป็นคนดีและแสร้งทำตัวเป็นนางฟ้าใจดี เธอต้องการให้ฉันขอบคุณเธออย่างนั้นหรือ แต่เธอยังล้มเหลวในการรักษาคำพูดของตัวเองอยู่เลย และเธอก็ไม่ได้ทำอะไรเลยด้วย

“เจน เธอมันน่ากลัวมาก”

เจนหลับตาลง เธอรู้สึกเพลียและเหนื่อยมาก ก่อนหน้านี้ คุณชายคาลเลนสัมผัสบาดแผลที่เธอไม่ต้องการให้ผู้อื่นได้สัมผัสมัน โดยที่เธอไม่ได้ยินยอม จูบนั้นไม่เพียงแค่สัมผัสบนบาดแผลของเธอ

เธอต้องการพื้นที่ส่วนตัว เพื่ออยู่คนเดียว เธอจำเป็นต้องซ่อนตัว และไม่คิดถึงสิ่งใด เธอไม่ต้องการทำอะไร

“ในความเป็นจริง เธอเองเป็นคนที่ทำร้ายฉันก่อนนะ แม้ว่าฉันจะเลือกที่จะไม่สนใจเธอ แต่มันมีเหตุผลที่ฉันทำเช่นนั้น” เจนกล่าวช้า ๆ “ถ้าเธอเคยทำร้ายฉันมาก่อน เพราะความคิดเห็นที่เธอนั้นมีต่อฉัน ฉันก็สงสัยเหมือนกัน ว่าฉันจะทำแบบเดียวกันกับที่เธอทำกับฉันได้หรือไม่?

“นอกจากนั้นนะ ซูซี่ เธอเองไม่สงสัยเลยหรอ ว่าทำไมเธอยังมีหน้ามายืนคุยกับฉันได้ในวันนี้?”

เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อว่า “หรือบางที เธออาจจะลองทำให้ท่านประธานของเราโกรธอีกครั้ง แล้วเราจะได้เห็นว่าเขาจะทำอะไรกับเธอในครั้งต่อไป”

เธอไม่จำเป็นต้องพูดอธิบายอะไรมากมาย

ถ้าซูซี่ยังไม่เข้าใจ เธอก็ไม่มีทางทำอะไรได้ หรือบางทีผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ต้องการที่จะเข้าใจจริง ๆ

“ฉะ-ฉันไม่รู้ว่า เธอกำลังพูดถึงอะไร เจนเธอเป็นคนที่แปลกมาก และเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระอยู่ได้ ถ้าเธอไม่ต้องการจะช่วยฉัน ฉันก็โอเค เธอไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องแปลก ๆ พวกนี้เพื่อคลายความสงสัยของฉันหรอก”

หากคนปกติรู้เพียงคำจำกัดความตามตำราของคำว่า ‘ความสงสัย’ พวกเขาก็จะไม่รู้เกี่ยวกับความหมายที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังคำ ๆ นี้ อย่างไรก็ตามเจนรู้สึกตกใจ และขยะแขยงกับคำว่า ‘สงสัย’ นี้มาก

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด เธอหายใจเข้าลึก ๆ และมองไปที่ซูซี่ แม้แต่เสียงหัวเราะของเธอก็คมชัดขึ้น อย่างไรก็ตามมันฟังดูแปลก ๆ และไม่น่าไว้วางใจเท่าไร

"ความสงสัยอย่างนั้นหรือ? ซูซี่ ... ”เจนเดินเข้าไปหาซูซี่ด้วยความโกรธ “เธอรู้ความหมายของ

“เธอกำลังไล่ฉันออกไปใช่ไหม? ฉันไม่คิดอย่างนั้น เธอทำให้เสียงของฉันเป็นแบบนี้ แพทย์บอกว่าจะต้องใช้เวลานานในการฟื้นตัว และแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ก็ไม่มีทางกลับมาเป็นปกติได้ แล้วเธอจะมาไล่ฉันออกไปตอนนี้ได้อย่างไร?”

เมื่อเจนได้ยินซูซี่พูดถึงน้ำเสียงของเธออีกครั้ง เธอก็รู้สึกคอแห้งทันที ก่อนหน้านี้เธอเองก็มีน้ำเสียงที่ไพเราะเช่นกัน “ไม่มีคำตอบ หรือเหตุผลสำหรับทุกสิ่ง เสียงของเธอเป็นเช่นนี้ไม่นานหรอก เธอน่าจะรู้สึกโชคดีที่ความเสียหายในครั้งนี้มันไม่ได้อยู่กับเธอถาวร”

หลังจากที่เธอพูดประโยคแปลก ๆ นี้ เธอก็ถามอีกครั้งโดยไม่ให้เวลาซูซี่พูดอะไรอีก “เธอจะไม่ออกไปจริง ๆ หรอ?”

“อย่าแม้แต่คิดที่จะไล่ฉันออกไปนะ”

เจนพยักหน้าและคว้าโทรศัพท์ของเธอเพื่อโทรหาอโลร่า “อโลร่าฉันต้องการให้คุณส่งข้อความถึงท่านประธานใหญ่ให้ฉันหน่อยค่ะ แค่บอกเขาว่าฉันอยากจะขอคืนคำวิงวอนอ้อนวอนที่ขอให้เขาช่วยไว้ชีวิตของซูซี่ ฉันยินดีจะทำทุกอย่างเพื่อมันค่ะ”

เมื่อซูซี่ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีด “เจน ไม่!”

เจนไม่ได้วางสายโทรศัพท์ เธอมองไปที่ซูซี่ แล้วพูดกับอโลร่าทางโทรศัพท์ว่า "อโลร่า เดี๋ยวก่อนค่ะ"

ในขณะนี้ เธอมองไปที่ซูซี่ และพูดช้า ๆ ว่า “ตอนนี้เธอเข้าใจคำพูดของฉัน ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วหรือยัง?”

ซูซี่หน้าซีด เธอมองโทรศัพท์ในมือของเจนอย่างประหม่า แม้ว่าดวงตาของเธอจะดูไม่เต็มใจ แต่เธอก็ยังพยักหน้า

เจนพูดกับโทรศัพท์ว่า “อโลร่า ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันคิดให้ดีก่อนที่จะบอกคุณอย่างนั้น อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กับท่านประธานใหญ่นะคะ”

เจนพูดช้า ๆ แต่ซูซี่ไม่มีโอกาสได้ขัดจังหวะ เจนไม่ยอมให้ใครมาขัดขวางเธอ

“ซูซี่ เธอ และฉันเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน และเพื่อนร่วมห้องกัน ฉันไม่ได้เป็นหนี้อะไรเธอ เธอเคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่? ตั้งแต่เริ่มต้นฉันไม่เคยเป็นหนี้อะไรกับเธอเลย

“ไม่ว่าฉันจะต้องการช่วยเธอหรือไม่ มันก็ขึ้นอยู่กับฉัน”