บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 76

เมื่อเจนตื่นขึ้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ ชั่วขณะหนึ่ง สมองของเธอไม่ทำงาน แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็จำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

เธอลุกขึ้นนั่งด้วยเสียงดังตุ๊บ

เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ ชายคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว

เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อความเจ็บปวดแล่นผ่านหัวใจของเธอ เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็รับรู้ว่าเธอนอนเปลือยทั้งคืน เธอเย้ยหยันตัวเอง เธอมั่นใจขนาดไหนที่นอนหลับสนิทข้างผู้ชายคนนั้น?

เธอยกมือขึ้นตบหน้าตัวเอง

เธออนุญาติให้ตัวเองนอนกับใครก็ได้ยกเว้นฌอน สจ๊วต!

เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธออัดแน่นไปด้วยความทุกข์ แม้ว่าจะต้องถูกขังในคุกและใช้เวลาทั้งคืนข้างห้องน้ำ เธอก็จะไม่และไม่สามารถนอนหลับข้าง ๆ ฌอนได้

เธอทำอย่างนั้นได้อย่างไร? เธอจะนอนนิ่ง ๆ ข้างๆผู้ชายคนนั้นได้ยังไง?

ผู้ชายคนนั้นคือฌอน สจ๊วต!

เสียงตบหน้าของเธอคมชัดและชัดเจน ยิ่งรู้สึกผิดหวังมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งตบตัวเองหนักขึ้นเท่านั้น

เจนนั่งลงบนเตียง ผมของเธอยุ่งเหยิงหลังจากการตบตัวเองหลายครั้ง เธอมีอาการปวดตื้อในดวงตาของเธอซึ่งมีเพียงเธอเท่านั้นที่จะเข้าใจ อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆและใส่เสื้อผ้าของเธอ

อย่างไรก็ตาม กระดุมบนเสื้อของเธอได้ถูกชายคนนั้นกระชากออกเมื่อคืนนี้

เมื่อเธอลุกจากเตียง เธอก็ไม่ได้ออกไปทันที แต่เธอกลับเข้าไปในห้องน้ำ หน้ากระจกที่สว่างและบานใหญ่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกทารุณกรรมยืนอยู่

เธอยกมือขึ้นเปิดก๊อกเพื่อล้างหน้า จากนั้นเธอก็มองไปที่เงาสะท้อนของเธอในกระจก ทันใดนั้นเธอก็คว้าถ้วยข้างอ่างมาทุบกระจก

จากนั้น เธอก็หยุด

ถ้วยอยู่ห่างจากกระจกเพียงไม่กี่เซนติเมตร เธอสามารถทุบมันได้ถ้าเธอหลับตา

อย่างไรก็ตาม เธอตัวสั่นอย่างโกรธเกรี้ยวขณะถือถ้วย

เส้นเลือดที่แขนของเธอปูดออกมา และถึงอย่างนั้น เธอก็แค่ถือถ้วย หลังจากนั้นไม่นานเธอก็วางแขนลงอย่างอ่อนแรงและต่อยเคาน์เตอร์หินอ่อนสองสามครั้ง ราวกับว่าเธอไม่สามารถรู้สึกเจ็บปวดได้อีกต่อไป

หลังเสียง ‘คลิก’ เจนรู้สึกได้ถึงลมกระโชกที่อยู่ข้าง ๆ เธอ ในวินาทีถัดมาแขนของเธอถูกใครบางคนคว้าเอาไว้ จากนั้น เธอก็เริ่มสะดุด เสียงดัง เสียงโกรธคำรามอยู่ข้างหูของเธอ

“คุณกล้าทำร้ายตัวเองได้ยังไง!”

หลังจากนั้นเจนก็ถูกดึงออกจากห้องน้ำ

"ปล่อยนะ"

ราวกับว่าผู้ชายไม่ได้ยินเสียงเธอ เขาเดินอย่างรวดเร็วในขณะที่ดึงเธอไว้ข้างหลัง

"ปล่อยฉัน ปล่อยฉันสิ! ฉันบอกให้คุณปล่อยฉันไง!”

ทำไมเขาถึงปฏิบัติกับเธอแบบนี้?

ทำไมเขาถึงเลือกที่จะอยู่กับเธอ?

ทำไมเธอถึงนอนหลับสนิทอยู่ข้างๆเขาตลอดทั้งคืน?

เกลียด!

เธอเกลียดเขา!

'ลูก้า ฉันมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย'

ความคิดนับล้านแล่นเข้ามาในใจของเธอเมื่อจู่ ๆ เธอก็เงยหน้าขึ้น เธอมองไปที่ชายที่ตั้งตระหง่านอยู่เหนือเธอ "ปล่อยฉันไป"

หัวใจของฌอนเต้นผิดจังหวะ เขาก้มศีรษะลงมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น เขากำลังมองเธออย่างแปลก ๆ มันแปลกมากที่ขนบนตัวของเจนเริ่มลุกขึ้น

ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา แต่ดวงตาของเขายังคงเย็นชา

“โอเค เมื่อฉันตายแล้วนะ”

ริมฝีปากของเจนเป็นสีขาว เธอเบิกตากว้างและมันเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและความสับสน

“ฌอน! ทำให้มันจบ ๆ ไป! บอกฉันว่าคุณต้องการอะไรจากฉันอีก? ฉันไม่มีอะไร!" ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไรอีกจากเธอที่ไม่มีอะไรเลย? เขาจะเอาอะไรไปจากเธอได้อีก?

"ฉันไม่มีอะไร! ฉันไม่มีอะไรเลยจริง ๆ! ลองดูที่ฉัน ดู!" เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของเขาหลังจากพยุงตัวเองขึ้นบนโซฟา พวกเขาใกล้กันมาก เสียงหัวเราะของเธอเริ่มแหบและเสียดแทง

"ดูใกล้ ๆ ดูให้แน่ใจ ฉันมีอะไรอีกบ้าง? มีอะไรอีกที่คุณสามารถฉกฉวยไปจากฉันได้? บอกฉันสิแล้วฉันจะมอบให้! ตราบเท่าที่คุณสามารถหามันได้จากฉัน บอกฉันและฉันจะมอบทุกอย่างที่ฉันมีให้คุณ!”

‘ลูก้า ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอกนะ เห็นมั้ย?’

ฌอนตกใจกับความงามของเจนในขณะนั้น ความงามแบบนี้แหละที่ผสมกับความบ้าคลั่งจากความสิ้นหวัง ราวกับว่าเขากำลังเห็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของผู้ที่ได้รับโทษประหารชีวิต เขาตกใจมากจนลืมหายใจไปเลย

มันดูเหมือนว่าเจนเมื่อสามปีที่แล้วได้กลับมาแล้ว

เธอไม่ได้มีใบหน้าที่สวยงามของเธออีกต่อไป เธอไม่มีร่องรอยของลูกสาวจากครอบครัวที่ร่ำรวย ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาตกใจในวันนี้ด้วยความงามของเธอที่เกิดจากความบ้าคลั่งของการสิ้นหวัง

"จริงเหรอ? ทุกอย่างเลยเหรอ?” เขากลับมาสงบสติอารมณ์ และถามขึ้นหลังจากที่ผละริมฝีปากออกเล็กน้อย