บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 75

ชายคนนี้ราวกับว่าเขาเป็นลูกรักของพระเจ้า เขาถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตงดงาม จนแม้แต่มือของเขาก็ดูเป็นงานศิลปะที่สวยงาม

เจนเบิกตากว้างมองฌอนที่ยืนอยู่ปลายเตียง นิ้วเรียวยาวของเขากำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาออก

เธอถอยออกไปอย่างเร่งรีบจนหลังกระแทกกับหัวเตียง ดวงตาที่แคบยาวของชายคนนั้นช่างเย็นชา เขามองลงไปที่เธอในขณะที่นิ้วของเขาปลดกระดุมออกด้วยความรีบร้อน ไม่ว่าเธอจะถอยห่างแค่ไหนชายที่อยู่ที่ปลายเตียงก็ยังคงแสดงสีหน้าเย็นชา เขาไม่ได้ใส่ใจกับการกระทำของเธอ

เธอมองไปที่ประตูห้องนอนที่เปิดอยู่โดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและลงจากเตียงวิ่งไปที่ประตู

โชคไม่ดีที่เมื่อเท้าของเธอแตะพื้นเธอก็ถูกจับได้อีกครั้ง

ฌอนยืนอยู่ที่ปลายเตียง และจับไหล่ของเธอด้วยมือข้างเดียว เขากดเธอลงกับฟูก เขากำลังควบคุมเธอ และจับเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่งเพื่อไม่ให้เธอลุกขึ้น ราวกับว่าเธอคือเชลยของเขา มืออีกข้างของเขาเกี่ยวเข็มขัดของเขาออก และเขากำลังปลดกระดุมกางเกง

การหายใจของเจนเริ่มผิดปกติ ดวงตาของเธอเริ่มดูมึนงง เธออ้าปากของเธอสองสามครั้งในขณะที่ตัวสั่น แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้

การหายใจของเธอผิดจังหวะ และเธอก็เริ่มกรีดร้องในทันที "ออกไปนะ! ไปให้พ้น!"

ชายคนนั้นไม่ไหวติง เขายังคงกดร่างกายของเธอด้วยร่างที่แข็งแกร่งของเขา

"ไปให้พ้น! อยู่ห่าง ๆ ฉันนะ!" เนื้อบนแก้มของเธอเริ่มสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เธอเอื้อมมือผลักเขาออกไป

แต่มือของเธอกลับถูกจับ และกดไว้เหนือหัวของเธอเอง

เธออยากจะหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน

“ฉันเป็น โสเภณี!

“ฉันทำอะไรก็ได้เพื่อเงิน!

“ฉันมันไม่มีราคา!

“ฉันมันน่าขยะแขยง!

“ฌอน สจ๊วต! คุณพูดทั้งหมดนั้น! ลืมไปหรือเปล่า? ลืมไปแล้วหรอ?

“คุณบอกว่าคุณรังเกียจฉัน เพราะฉันสกปรกและต่ำ คุณบอกว่าคุณจะไม่แตะต้องฉันอีกเป็นครั้งที่สอง!

“คุณบอกว่าฉันทำให้คุณคลื่นไส้ คุณบอกว่าฉันน่าเบื่อ!

"คุณพูดมัน!

“คุณพูดทั้งหมดนั้น!

“คุณลืมไปหรือเปล่า?”

‘เป็นไปได้ยังไง?

‘เขาลืมมันง่ายขนาดนี้ได้ยังไง?

‘เขาทำร้ายฉัน แต่ลืมเรื่องนี้อย่างง่ายดายขนาดนั้นเลยหรอ?’

หลังจากเสียงนั้น เสื้อผ้าของเธอก็ถูกฉีกหลุดออกจากกันด้วยความเร็วเท่าที่ดวงตาของมนุษย์จะมองเห็นได้ทัน

เจนยังอยู่ในอาการงุนงง ทันใดนั้น ...

เธอไม่รู้ว่าเธอมีความกล้าที่จะหลบหนีจากการเกาะกุมของเขามาจากไหน เธอใช้พลังทั้งหมดของเธอ และคว้าเสื้อของเขาที่ห้อยออกจากตัวของเขา เธอดึงมันและใช้พลังทั้งหมดดึงเขาลง เธอยกศีรษะขึ้นและวางบนไหล่ของเขาและกัดอย่างแรง

หลังจากกัดครั้งนั้นมีเลือดที่สามารถมองเห็นได้ที่มุมริมฝีปากของเจนทันที มันเป็นเลือดของเขา

ฌอนขมวดคิ้วและจ้องมองไปที่ผมสีเข้มของเธอ เขาไม่ได้ทำอะไร

เจนกัดเขาซ้ำ ๆ เลือดไหลซึมออกมาจากการกัดนั้น

เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากกัดแต่ละครั้ง ‘ฌอน เจ็บไหม? นายสมควรที่จะโดน!'

อย่างไรก็ตามยังมีส่วนหนึ่งของเธอ ที่รู้สึกราวกับว่าเธอเจ็บปวดทุกครั้งที่กัด 'ฌอน ให้เราลิ้มรสนี้ด้วยกันเถอะ'

หัวใจของเธอกำลังเจ็บ อย่างไรก็ตามเธอยังคงกัดไหล่ของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

ไม่มีจุดใดที่ยังอยู่รอดปลอดภัยบนไหล่ของเขา

"นอน" ชายคนนั้นลืมตาขึ้น ดวงตาสีเข้มลึกล้ำของเขาเหลือบมองผู้หญิงในอ้อมแขนก่อนจะปิดลงอีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่นาน…

ชายคนนั้นลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขามองไปที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา และพูดอย่างเรียบเฉยว่า “คุณบอกฉันทุกอย่างในคราวเดียวดีกว่า”

เขาหมดความอดทนแล้ว

“ฉัน…” เธอรู้สึกว่ามันยากที่จะสื่อสารกับฌอนในตอนนี้ เธอไม่ค่อยเข้าใจเขา “ฉันไม่ได้อาบน้ำ”

หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น เธอก็ดุตัวเองในใจ ‘นั่นมันเหตุผลอะไรกันเนี่ย?’

เธอรู้สึกว่าแขนบนเอวของเธอกระชับขึ้น ฌอนพูดอย่างเรียบเฉยว่า “นั่นเป็นเรื่องดี ฉันก็ไม่ได้อาบน้ำด้วย เราทั้งคู่” มันเหมือนกับว่าเขากำลังพูดว่า ‘คุณหลับอยู่หรือเปล่า? ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น มาทำมันกันเถอะ '

คงเป็นไปไม่ได้ที่เจนจะไม่เข้าใจเรื่องนี้

เธอกดริมฝีปากเข้าหากันแน่นและไม่พูดอะไร

หลังจากนั้นไม่นานเจนก็ได้ยินเสียงหายใจเป็นจังหวะของเขา เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ และมองใบหน้าที่หลับใหลของเขาด้วยความตกใจ เขาหลับไปจริง ๆ หรอ?

เธอพยายามงัดแขนของเขาออกจากเธออย่างระมัดระวัง แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนเธอก็ยังล้มเหลวในการยกแขนที่แข็งแรงของเขาออก

ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ ในขณะที่รู้สึกพ่ายแพ้ เธอมองไปที่เพดานและเริ่มเว้นระยะ มันแปลกมาก วันนี้ฌอนอ่านยากมาก เจนพูดกับตัวเองว่า "อย่าคิดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป ใครจะรู้บ้างว่าเกมนี้มันมีจุดประสงค์เพื่อลงโทษฉันอยู่หรือเปล่า? '

บางทีเธออาจจะเหนื่อยเกินไป หรือเป็นเพราะการหายใจสม่ำเสมอของฌอนข้าง ๆ เธอ…เปลือกตาของเจนเริ่มหนักขึ้น และหนักขึ้นเมื่อเธอจ้องไปที่เพดาน

โดยที่เธอไม่รู้ตัวการหายใจของเธอก็เริ่มเป็นจังหวะ และหนักหน่วงเช่นกัน

ในกลางดึกของคืนนั้นฌอนลืมตาขึ้น ดวงตาสีเข้มลึกล้ำของเขามองไปที่ผู้หญิงที่หลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของเขา สายตาของเขาจ้องไปที่คอของเธอที่ถูกปกคลุมไปด้วยรอยจูบ ตาของเขาเข้มขึ้น ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นเขาก็หลับตาลงอีกครั้ง

ฌอนไม่คาดคิดว่าเจนจะทำเช่นนั้น เธอทิ้งรอยกัดและรอยเลือดไว้ที่ไหล่ของเขาเป็นแถวและยาวมาก เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงปล่อยให้เธอกัดเขาแบบนั้น โดยที่ไม่แม้แต่จะขยับตัว เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงจูบเธอทั้งตัวราวกับว่าเขาเป็นบ้า

ฌอนพูดกับตัวเองว่า ‘หยุดคิดเรื่องนี้ วันนี้ต้องมีบางอย่างผิดปกติกับฉัน และนั่นคือสาเหตุที่ฉันทำตัวบ้า ๆ กับเธอ”