บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 75

ชายคนนี้ราวกับว่าเขาเป็นลูกรักของพระเจ้า เขาถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตงดงาม จนแม้แต่มือของเขาก็ดูเป็นงานศิลปะที่สวยงาม

เจนเบิกตากว้างมองฌอนที่ยืนอยู่ปลายเตียง นิ้วเรียวยาวของเขากำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาออก

เธอถอยออกไปอย่างเร่งรีบจนหลังกระแทกกับหัวเตียง ดวงตาที่แคบยาวของชายคนนั้นช่างเย็นชา เขามองลงไปที่เธอในขณะที่นิ้วของเขาปลดกระดุมออกด้วยความรีบร้อน ไม่ว่าเธอจะถอยห่างแค่ไหนชายที่อยู่ที่ปลายเตียงก็ยังคงแสดงสีหน้าเย็นชา เขาไม่ได้ใส่ใจกับการกระทำของเธอ

เธอมองไปที่ประตูห้องนอนที่เปิดอยู่โดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและลงจากเตียงวิ่งไปที่ประตู

โชคไม่ดีที่เมื่อเท้าของเธอแตะพื้นเธอก็ถูกจับได้อีกครั้ง

ฌอนยืนอยู่ที่ปลายเตียง และจับไหล่ของเธอด้วยมือข้างเดียว เขากดเธอลงกับฟูก เขากำลังควบคุมเธอ และจับเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่งเพื่อไม่ให้เธอลุกขึ้น ราวกับว่าเธอคือเชลยของเขา มืออีกข้างของเขาเกี่ยวเข็มขัดของเขาออก และเขากำลังปลดกระดุมกางเกง

การหายใจของเจนเริ่มผิดปกติ ดวงตาของเธอเริ่มดูมึนงง เธออ้าปากของเธอสองสามครั้งในขณะที่ตัวสั่น แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้

การหายใจของเธอผิดจังหวะ และเธอก็เริ่มกรีดร้องในทันที "ออกไปนะ! ไปให้พ้น!"

ชายคนนั้นไม่ไหวติง เขายังคงกดร่างกายของเธอด้วยร่างที่แข็งแกร่งของเขา

"ไปให้พ้น! อยู่ห่าง ๆ ฉันนะ!" เนื้อบนแก้มของเธอเริ่มสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เธอเอื้อมมือผลักเขาออกไป

แต่มือของเธอกลับถูกจับ และกดไว้เหนือหัวของเธอเอง

เธออยากจะหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน

“ฉันเป็น โสเภณี!

“ฉันทำอะไรก็ได้เพื่อเงิน!

“ฉันมันไม่มีราคา!

“ฉันมันน่าขยะแขยง!

“ฌอน สจ๊วต! คุณพูดทั้งหมดนั้น! ลืมไปหรือเปล่า? ลืมไปแล้วหรอ?

“คุณบอกว่าคุณรังเกียจฉัน เพราะฉันสกปรกและต่ำ คุณบอกว่าคุณจะไม่แตะต้องฉันอีกเป็นครั้งที่สอง!

“คุณบอกว่าฉันทำให้คุณคลื่นไส้ คุณบอกว่าฉันน่าเบื่อ!

"คุณพูดมัน!

“คุณพูดทั้งหมดนั้น!

“คุณลืมไปหรือเปล่า?”

‘เป็นไปได้ยังไง?

‘เขาลืมมันง่ายขนาดนี้ได้ยังไง?

‘เขาทำร้ายฉัน แต่ลืมเรื่องนี้อย่างง่ายดายขนาดนั้นเลยหรอ?’

หลังจากเสียงนั้น เสื้อผ้าของเธอก็ถูกฉีกหลุดออกจากกันด้วยความเร็วเท่าที่ดวงตาของมนุษย์จะมองเห็นได้ทัน

เจนยังอยู่ในอาการงุนงง ทันใดนั้น ...

เธอไม่รู้ว่าเธอมีความกล้าที่จะหลบหนีจากการเกาะกุมของเขามาจากไหน เธอใช้พลังทั้งหมดของเธอ และคว้าเสื้อของเขาที่ห้อยออกจากตัวของเขา เธอดึงมันและใช้พลังทั้งหมดดึงเขาลง เธอยกศีรษะขึ้นและวางบนไหล่ของเขาและกัดอย่างแรง

หลังจากกัดครั้งนั้นมีเลือดที่สามารถมองเห็นได้ที่มุมริมฝีปากของเจนทันที มันเป็นเลือดของเขา

ฌอนขมวดคิ้วและจ้องมองไปที่ผมสีเข้มของเธอ เขาไม่ได้ทำอะไร

เจนกัดเขาซ้ำ ๆ เลือดไหลซึมออกมาจากการกัดนั้น

เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากกัดแต่ละครั้ง ‘ฌอน เจ็บไหม? นายสมควรที่จะโดน!'

อย่างไรก็ตามยังมีส่วนหนึ่งของเธอ ที่รู้สึกราวกับว่าเธอเจ็บปวดทุกครั้งที่กัด 'ฌอน ให้เราลิ้มรสนี้ด้วยกันเถอะ'

หัวใจของเธอกำลังเจ็บ อย่างไรก็ตามเธอยังคงกัดไหล่ของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

ไม่มีจุดใดที่ยังอยู่รอดปลอดภัยบนไหล่ของเขา