บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 74

เจนถูกไฮด์ดึงให้เดินตามเขาไป

เสียงของตลาดกลางคืนที่วุ่นวายดังขึ้นในหูของเธอ นอกจากนี้ยังมีเสียงของพ่อค้าหาบเร่ต่าง ๆ ที่พยายามดึงดูดความสนใจของลูกค้า ไฮด์จับมือของเธอ เธอไม่คุ้นเคยกับการถูกจับมือขณะเดิน อย่างไรก็ตาม มันเหมือนกับว่าคน ๆ นี้มีความแน่วแน่อยู่ในตัวเขา เธอตั้งใจจะซ่อนตัวจากเขาถึงสองสามครั้ง แต่เขาก็ยังยิ้มและคว้ามือเธอไว้

กลิ่นอาหารหลากหลายประเภทจากแผงขายของลอยหอมยั่วยวนเตะเข้าจมูกของพวกเขาในขณะที่พวกเขาเดินไปรอบ ๆ ตลาดกลางคืนนั้นด้วยกัน

เจนเดินอย่างเชื่องช้า แต่ไฮด์ก็ไม่ได้เร่งเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่จับมือเธอเดินอยู่ตรงหน้า ร่างสูงเพรียวนั้น… ไฮด์ไม่ได้ขอให้เธอเดินเร็วขึ้น เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าชายคนนี้ไม่ได้พูดอะไรเธอก็เริ่มเดินช้าลง

ตลาดกลางคืนมีคนเยอะมาก วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์จึงมีผู้คนมาที่นี่เยอะ มีคู่รักมากมายอยู่รายล้อมรอบ ๆ ตัวของพวกเขา

ในฝูงชนมากมายชายหนุ่มรูปหล่อกำลังจับมือของผู้หญิงหน้าตาธรรมดา ๆ พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ ท่ามกลางฝูงชน

คู่นี้ช่างโดดเด่นกว่าใคร ๆ

เจนต้องการหลีกเลี่ยงการจ้องมองของผู้คนที่มองมาที่คู่ของเธอ เธอเกลียดสิ่งนี้

‘พวกคุณหยุดมองได้ไหม?

‘พวกเขาหยุดการมองมาที่ฉันแบบนี้ได้ไหม?’

สายตาเหล่านั้นรู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังจ้องมาที่เธอจนจะทะลุผ่านเนื้อของเธอ และเข้าไปในกระดูกของเธอได้อยู่แล้ว

‘พวกคุณ…’

"ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันเถอะ!” เธอพยายามที่จะเอามือออกจากเขา “คุณชายโซรอส คุณช่วยปล่อยมือของคุณได้ไหม?”

เธอใช้พลังทั้งหมดของเธอ ในขณะที่ร้องด้วยเสียงที่น่ากลัวของเธอ "ได้โปรดปล่อย!"

ข้อมือของเธอเป็นสีแดงจากการดิ้นรนของเธอ “ได้โปรด…” เสียงร้องโอดโอยของเธอกำลังอ้อนวอนเขา

เธอมองไปที่ไฮด์ และเขาก็หันกลับมามองที่เธอเช่นกัน ทันใดนั้นเองเขาก็ปล่อยมือของเธอ ก่อนที่เจนจะปล่อยลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ไฮด์กลับจับมือเธออีกครั้ง คราวนี้เขาจับแน่นกว่าเดิม เขาเดินจับมือเจนด้วยมือที่แข็งแรงของเขาพร้อมกับเดินนำหน้าเจนไป

“ไม่ต้องกลัว พวกเขาเป็นใคร?" ไฮด์พูดและดึงเจนเข้าหาเขา หลังจากที่เขาจับมือเธอแน่น เขาเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ ตัว

"พวกคุณมองอะไรกันหรอ? ไม่เคยเห็นคู่รักเดินไปตามท้องถนนด้วยความรักขนาดนี้เลยหรือ?”

ผู้คนที่มองมาที่พวกเขา เริ่มหันมองออกไปที่อื่น หลังจากที่ไฮด์ตะโกนใส่พวกเขา

“ไปทานข้าวกันเถอะ” ไฮด์จับไหล่ของเจน และพาเธอเข้าไปในตรอกซอย

มีร้านหนึ่งที่ขายก๋วยเตี๋ยวเนื้อ มันไม่ได้ตกแต่งอย่างสวยงามเหมือนร้านข้างนอก และมันก็ยังดูเก่า ๆ ไฮด์พาเจนเข้าไปข้างในร้านนั้น

“เถ้าแก่ครับ ก๋วยเตี๋ยวเนื้อสองชามครับ”

“อ่า เฮ้ เฮ้ นายมีเวลามาที่นี่ได้อย่างไร?” ผู้ชายอายุราว ๆ ยุค 50 ในร้านเอ่ยขึ้น ผมของเขาเป็นสีเทาและเขายิ้มตลอดเวลา เขาดูเข้าถึงได้ เมื่อเขาเห็นไฮด์เดินเข้ามา เขาจึงละทิ้งงานชั่วคราวและเช็ดมือบนผ้ากันเปื้อน จากนั้นเขาก็รินน้ำให้ไฮด์และเจนคนละแก้ว

"ว่าแต่นี่ใครหรอ?" ชายในร้านเอ่ยถาม

“หนูเป็นเพื่อนของเขาค่ะ” เจนกล่าว

ไฮด์ยิ้ม "แฟนผมครับ" จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองชายที่เขาเรียกว่าเถ้าแก่ "คุณฮาร์เปอร์แฟนของผมสวยมากใช่ไหมละ?”

เจนตกใจมาก แฟนอย่างนั้นหรือ?

เธอมองไปที่ไฮด์ด้วยความสับสน ในขณะที่ไฮด์กำลังคุยกับคุณฮาร์เปอร์ซึ่งดูเป็นมิตรมาก

"คุณฮาร์เปอร์อย่าไปฟัง…”

“ใช่ผู้หญิงคนนี้ยอดเยี่ยมมาก คุณสมบัติของเธอเหมาะสม แค่เธอผอมเกินไปนะ”

เจนถึงกับผงะ เธอมองไปที่คุณฮาร์เปอร์ด้วยความสับสน คุณสมบัติของเธอเหมาะสมอย่างไร?

เจนมีใบหน้าที่สวยงามเมื่อสามปีก่อน แต่ตอนนี้สภาพเธอนั้นดูเหมือนกับเธอเคยผ่านศึกหนักมาแล้ว

“เฮย์ เฮย์ ฉันจะไปทำก๋วยเตี๋ยวเนื้อให้คุณก่อน”

"คุณฮาร์เปอร์คะ ฉันไม่ใช่…”

เจนอยากจะอธิบาย แต่คุณฮาร์เปอร์ได้เดินออกไปแล้ว เธออยู่ในความงุนงงเป็นเวลาเนิ่นนาน

“เฮย์ เฮย์ เธอชอบเหม่อแบบนี้ตลอดเลยหรอ?”

เธอได้ยินเสียงเย้าแหย่ของชายคนที่นั่งข้าง ๆ หูของเธอ เจนกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง และมองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าเธอ เธอรู้สึกถึงความรู้สึกแปลก ๆ ในใจ เธอร้องอย่างแปลก ๆ ว่า “เฮย์ เฮย์ อย่างนั้นหรอ?”

มือของไฮด์ที่แกล้งเธออยู่ หยุดอยู่กับร่องกับรอย หูของเขาแดงและเขาอธิบาย “อย่าฟังคุณฮาร์เปอร์มากนะ ตอนที่ฉันยังเด็กครอบครัวของฉันไม่อนุญาตให้ฉันทานของว่างขนมต่าง ๆ และพวกเขาก็เข้มงวดกับอาหารของฉันมาก ดังนั้นฉันจะมาที่ร้านคุณฮารเปอร์เพื่อทานก๋วยเตี๋ยวเนื้อ ขอบอกคุณฮาร์เปอร์ใช้สูตรพิเศษที่สืบทอดกันมาโดยบรรพบุรุษในการทำเส้นบะหมี่ ฉันได้ยินมาว่าสูตรนี้มาจากราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิง คุณจะไม่สามารถหาสิ่งนี้ได้จากที่อื่นเลย”

“เฮย์ เฮย์” มีนัยยะของการล้อเลียนในสายตาของเจน ในขณะนี้ เธอเหมือนมีเงาของเธอเมื่อสามปีก่อน เมื่อเธอยังอ่อนต่อโลกและไร้เดียงสา

คอของไฮด์ก็เริ่มแดงเช่นกัน เขาเริ่มวิตกกังวล "คุณฮาร์เปอร์เป็นรุ่นพี่ของเรา และเขาก็เป็นผู้ใหญ่ คุณไม่ใช่เขา เลิกเลียนแบบเขา ด้วยคำว่า เฮย์ เฮย์ เรียกชื่อฉันก็ได้ค่ะ คุณชายไฮด์”

เจนไม่ได้แสดงความคิดของเธอออกมาตรง ๆ หลังจากนั้นไม่นานก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋นร้อน ๆ สองชามก็ถูกวางลงบนโต๊ะ “กินมันในขณะที่ยังร้อน ๆ อยู่ ฉันจะเพิ่มให้ถ้ายังไม่อิ่มนะ” จากนั้นคุณฮาร์เปอร์ก็บอกกับไฮด์ว่า “ให้แฟนทานเยอะ ๆ นะ เธอผอมมาก ดูแลแฟนยังไงให้ผอมซูบขนาดนี้?”

“ฉันไม่ใช่…” เจนต้องการแก้ไขกับคุณฮาร์เปอร์

"เย้ เย้ เย้" ไฮด์ขัดจังหวะเจน และพยายามบอกให้คุณฮาร์เปอร์ออกไป "คุณฮาร์เปอร์สนใจเรื่องของคุณเองเถอะ แฟนของผม ผมจะดูแลเธออย่างดีแน่นอน ไปได้แล้วเราจะสวีทกัน คุณแก่แล้ว คงไม่อยากดูเราสองคนสวีทกันใช่ไหมครับ?

“คุณมีอะไรอยากจะพูดไหม?” เมื่อไฮด์ส่งเจนไปที่ประตูทางเข้าของ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ เขาถามเจน

เจนอ้าปาก หลังจากนั้นไม่นาน…

“มะ- ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ ” ในตอนแรกเธอต้องการที่จะถามชายคนนั้นอย่างไร้ยางอายว่า เขาต้องการซื้อเธอด้วยเงินหรือไม่ อย่างไรก็ตามในขณะนั้นเจนคอแห้ง เธอไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้จริง ๆ

เธอมองไปที่ไฮด์อีกครั้ง ก่อนที่จะเดินเข้าไปที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ราวกับว่าเธอกำลังวิ่งหนีจากบางสิ่งอยู่

อย่างไรก็ตามขาของเธอไม่สามารถเดินได้เร็วนัก เธอดูเหมือนตัวตลกขณะที่เธอก้าวขาไปข้างหน้า

เธอไม่กล้ามองคนข้างหลัง เธอยังคงรู้สึกถึงความอับอายที่พุ่งออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ‘เจนเธอมันน่าเกลียด! เจนเธอน่าขยะแขยง! '

เธอยืนอยู่หน้าลิฟต์ และประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียง "กริ๊ง" เมื่อเธอกำลังจะเดินเข้าไป เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นความโกรธและความเย็นชาบนใบหน้าของคนที่อยู่ข้างในลิฟต์นั้น

เจนก้าวถอยหลังโดยสัญชาตญาณ เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัว มือของเขาเอื้อมไปดึงเธอเข้ามา

ก่อนที่เธอจะทรงตัวได้ ร่างกายที่ร้อนผ่าวก็กดเธอเข้ากับผนังลิฟต์ จูบนั้นเริ่มละเลงลงทั่วร่างกายของเธอโดยไม่มีคำพูดใด ๆ

หัวใจของเจนเต้นผิดจังหวะ เธอโกรธมาก เธอเอื้อมมือออกไปเพื่อพยายามผลักเขาออกไป แต่มือของเขารั้งเธอไว้ที่ศีรษะของเธอและพิงผนังลิฟต์อยู่

"ปล่อย! ปล่อย! ออกไป! ปล่อยฉัน!"

เธอกำลังดิ้นรนอย่างหนัก แต่ชายคนนั้นก็กดตัวเธอเข้ากับร่างสูงของเขาได้อย่างง่ายดาย

เขาจูบเธอในขณะที่เธอพยายามหลบหน้าเขา

เขาโกรธมาก ในขณะที่เธอแสดงท่าทีหวาดกลัว

ประตูลิฟต์เปิดออก และคนข้างนอกก็สูดหายใจเข้าอย่างแรง “เจ - เจน?”

ความคิดของเจนเริ่มสับสน หลังจากที่เธอมองไปที่บุคคลนั้นด้วยหางตาของเธอ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง "ปล่อย!" เธอยิ่งดิ้นรนมากขึ้น

ฌอนไม่ได้มองคนที่ภายนอก เขาเอื้อมมือไปกดปุ่มปิด

ครั้งนี้ลิฟต์ไม่ได้แวะที่ชั้นไหนเลย มันตรงไปที่ชั้น 28

ชายคนนั้นหรี่ตาของเขา และมองไปที่เจนที่กำลังหายใจอย่างผิดปกติ เขาก้มลงอุ้มเธอก่อนจะเดินไปข้างหน้า

ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไร แม้ในขณะที่เขาโยนเธอลงบนเตียง

เธอเด้งตัวขึ้นบนเตียง พยายามจะทรงตัว ก่อนจะทรงตัวได้ เธอใช้มือของเธอเองยึดเตียงไว้ให้มั่นคง ก่อนที่เธอจะลุกขึ้น เธอเห็นฌอนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาอยู่ที่ปลายเตียง