บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 83

“เจนเธอเปลี่ยนไปแล้ว”

การแสดงออกบนใบหน้าของเจนหยุดนิ่ง “อโลร่า…”

“เจนเธอไม่สังเกตหรอ ก่อนหน้านี้การแสดงออกของเธอมักจะเหมือนเดิม ฉันเคยเห็นการแสดงออกที่ว่างเปล่า และไร้ชีวิตชีวาบนใบหน้าของเธอเท่านั้น” อโลร่ามองไปที่เจน “ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนเป็นมนุษย์ที่มีชีวิต และหายใจได้มากขึ้น”

เจนอ้าปาก เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง

“เจนใครทำแบบนี้? ใครทำให้เธอกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง? มันคือคาลเลนหรือเปล่า?” ใบหน้าของ อโลร่าเคร่งเครียดขณะที่เธอพูดกับเจน “เขามีเจตนาร้าย!”

มันจะเป็นสิ่งที่ดีได้อย่างไร?

เธอได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของเจนสำหรับตัวเธอเอง อย่างไรก็ตามผู้ที่ทำให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นคือผู้ที่มีเจตนาร้ายกับเจน

เจนไม่ได้พูดอะไร

อโลร่าถอนหายใจด้วยความรำคาญ “เจนสัญญากับฉัน เลิกพบเขาเถอะ ฉันจะจัดหอพักใหม่ให้เธออยู่เอง”

“ไม่ค่ะ!” เจนแทบจะกรี๊ด อย่างไรก็ตามเมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอก็เห็นความผิดหวังของอโลร่า เธอกำหมัดแน่น “อโลร่าไม่ต้องการเปลี่ยนหอพัก ฉันสัญญาว่าจะไม่เจอผู้ชายคนนั้นอีก หลังจากได้เงิน 5 ล้านเหรียญ”

อโลร่ารู้สึกไม่พอใจกับเจน ที่ไม่สามารถทำตามความคาดหวังของเธอได้ เธอกัดฟันแน่นแล้วพูดว่า “ เจน แล้วเธอจะเสียใจ” เธอจ้องไปที่เจนและพูดอย่างโกรธ ๆ อโลร่าไม่อยากเจอเจนอีก เธอเดินออกจากห้องทำงานของเธอไป

“ฉันเป็นคนโลภ ฉันก็อยากจะรู้สึกมีชีวิตชีวาเหมือนกัน” เธอรู้ถึงแรงจูงใจที่ซ่อนเร้นของคาลเลน เธอรู้ด้วยว่าเธอควรอยู่ห่างจากผู้ชายคนนั้น อย่างไรก็ตามการมีอยู่ของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

เธอเคยห้ามไม่ให้ใครสัมผัสบาดแผลของเธอ แต่ตอนนี้เธอสามารถปล่อยให้คนอื่นสัมผัสมันได้ในขณะที่ต้องทนกับความเจ็บปวด ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้สัมผัสบาดแผลนั้น แต่ตอนนี้เธอสามารถปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้

อย่างไรก็ตาม แล้วคน ๆ นั้นละ? เขาจะละลายไปจากส่วนลึกที่สุดในหัวใจของเธอได้หรือไม่? มันไม่สำคัญ ว่ามันจะรักหรือเกลียด เขาจะกลายเป็นบาดแผลที่หน้าผากของเธอได้หรือไม่?

คาลเลน…เธอรู้ว่าคน ๆ นี้เป็นยาพิษ อย่างไรก็ตามเธอยังคงกลืนมัน ไม่ใช่เพราะความชื่นชอบหรือความรัก แต่…เธออาศัยอยู่ในส่วนที่มืดที่สุดของนรก และไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์มานาน หัวใจของเธอเริ่มปรารถนาที่จะมีชีวิตเหมือนมนุษย์ธรรมดา ๆ ที่อาศัยอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์

เธอรู้ว่าเธอกลายเป็นเหมือนมนุษย์ที่มีชีวิตมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ใช่ซากศพที่หายใจและเดินได้อย่างเมื่อก่อน เธอรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงของเธอครั้งนี้เริ่มต้นก็ต่อเมื่อคาลเลนเริ่มปรากฏตัวที่หน้าประตูของเธอทุกคืน และจูบหน้าผากของเธอทุกครั้งก่อนที่เขาจะจากไป

กำหนดเส้นตายสำหรับเธอของฌอนกำลังจะมาถึง เมื่อยังเหลือเวลาอีกสองวันคาลเลนก็หยุดชะงักด้วยเสียงแหบเมื่อเขากำลังจะออกจากหอพักของเจนตามปกติ "เดี๋ยว"

“หืม? มีอะไรหรือเปล่า?”

เขาหันกลับมา และมองไปที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่เงียบ ๆ ที่ข้างหลังของเขา แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไร แต่หัวใจของเธอก็ยิ่งเต้นหนักขึ้นเรื่อย ๆ ความกังวล และอารมณ์ทั้งหมดของเธอปรากฏบนใบหน้าของเธอ เขาไม่ถามอะไร แต่กลับรอให้เธอเริ่มพูด

“ฉัน…” เจนยืนอยู่ตรงหน้าคาลเลน มีเหงื่อบนฝ่ามือของเธอ ความเปียกชื้นทำให้เธอรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น

"อะไร? คุณดันน์ไม่เป็นไร เพียงแค่บอกฉันมา ฉันพร้อมรับฟัง"

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นกล้าหาญ และสง่างาม อย่างไรก็ตามในขณะนี้เจนไม่สามารถพูดคำที่อยู่ในหัวของเธอออกมาได้

“คุณดันน์ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว ฉันเหนื่อย"

คาลเลนหันหลังกลับ หลังจากที่เขาพูดแบบนั้นจบ

เขารู้สึกว่าแขนเสื้อของเขาแน่นขึ้น และเขาก็ลดสายตาลง เขาเห็นมือที่คว้าแขนเสื้อของเขา ตาของเขามองตามแขนไป เขาเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้น ...