บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 83

“เจนเธอเปลี่ยนไปแล้ว”

การแสดงออกบนใบหน้าของเจนหยุดนิ่ง “อโลร่า…”

“เจนเธอไม่สังเกตหรอ ก่อนหน้านี้การแสดงออกของเธอมักจะเหมือนเดิม ฉันเคยเห็นการแสดงออกที่ว่างเปล่า และไร้ชีวิตชีวาบนใบหน้าของเธอเท่านั้น” อโลร่ามองไปที่เจน “ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนเป็นมนุษย์ที่มีชีวิต และหายใจได้มากขึ้น”

เจนอ้าปาก เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง

“เจนใครทำแบบนี้? ใครทำให้เธอกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง? มันคือคาลเลนหรือเปล่า?” ใบหน้าของ อโลร่าเคร่งเครียดขณะที่เธอพูดกับเจน “เขามีเจตนาร้าย!”

มันจะเป็นสิ่งที่ดีได้อย่างไร?

เธอได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของเจนสำหรับตัวเธอเอง อย่างไรก็ตามผู้ที่ทำให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นคือผู้ที่มีเจตนาร้ายกับเจน

เจนไม่ได้พูดอะไร

อโลร่าถอนหายใจด้วยความรำคาญ “เจนสัญญากับฉัน เลิกพบเขาเถอะ ฉันจะจัดหอพักใหม่ให้เธออยู่เอง”

“ไม่ค่ะ!” เจนแทบจะกรี๊ด อย่างไรก็ตามเมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอก็เห็นความผิดหวังของอโลร่า เธอกำหมัดแน่น “อโลร่าไม่ต้องการเปลี่ยนหอพัก ฉันสัญญาว่าจะไม่เจอผู้ชายคนนั้นอีก หลังจากได้เงิน 5 ล้านเหรียญ”

อโลร่ารู้สึกไม่พอใจกับเจน ที่ไม่สามารถทำตามความคาดหวังของเธอได้ เธอกัดฟันแน่นแล้วพูดว่า “ เจน แล้วเธอจะเสียใจ” เธอจ้องไปที่เจนและพูดอย่างโกรธ ๆ อโลร่าไม่อยากเจอเจนอีก เธอเดินออกจากห้องทำงานของเธอไป

“ฉันเป็นคนโลภ ฉันก็อยากจะรู้สึกมีชีวิตชีวาเหมือนกัน” เธอรู้ถึงแรงจูงใจที่ซ่อนเร้นของคาลเลน เธอรู้ด้วยว่าเธอควรอยู่ห่างจากผู้ชายคนนั้น อย่างไรก็ตามการมีอยู่ของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

เธอเคยห้ามไม่ให้ใครสัมผัสบาดแผลของเธอ แต่ตอนนี้เธอสามารถปล่อยให้คนอื่นสัมผัสมันได้ในขณะที่ต้องทนกับความเจ็บปวด ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้สัมผัสบาดแผลนั้น แต่ตอนนี้เธอสามารถปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้

อย่างไรก็ตาม แล้วคน ๆ นั้นละ? เขาจะละลายไปจากส่วนลึกที่สุดในหัวใจของเธอได้หรือไม่? มันไม่สำคัญ ว่ามันจะรักหรือเกลียด เขาจะกลายเป็นบาดแผลที่หน้าผากของเธอได้หรือไม่?

คาลเลน…เธอรู้ว่าคน ๆ นี้เป็นยาพิษ อย่างไรก็ตามเธอยังคงกลืนมัน ไม่ใช่เพราะความชื่นชอบหรือความรัก แต่…เธออาศัยอยู่ในส่วนที่มืดที่สุดของนรก และไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์มานาน หัวใจของเธอเริ่มปรารถนาที่จะมีชีวิตเหมือนมนุษย์ธรรมดา ๆ ที่อาศัยอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์

เธอรู้ว่าเธอกลายเป็นเหมือนมนุษย์ที่มีชีวิตมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ใช่ซากศพที่หายใจและเดินได้อย่างเมื่อก่อน เธอรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงของเธอครั้งนี้เริ่มต้นก็ต่อเมื่อคาลเลนเริ่มปรากฏตัวที่หน้าประตูของเธอทุกคืน และจูบหน้าผากของเธอทุกครั้งก่อนที่เขาจะจากไป

กำหนดเส้นตายสำหรับเธอของฌอนกำลังจะมาถึง เมื่อยังเหลือเวลาอีกสองวันคาลเลนก็หยุดชะงักด้วยเสียงแหบเมื่อเขากำลังจะออกจากหอพักของเจนตามปกติ "เดี๋ยว"

“หืม? มีอะไรหรือเปล่า?”

เขาหันกลับมา และมองไปที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่เงียบ ๆ ที่ข้างหลังของเขา แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไร แต่หัวใจของเธอก็ยิ่งเต้นหนักขึ้นเรื่อย ๆ ความกังวล และอารมณ์ทั้งหมดของเธอปรากฏบนใบหน้าของเธอ เขาไม่ถามอะไร แต่กลับรอให้เธอเริ่มพูด

“ฉัน…” เจนยืนอยู่ตรงหน้าคาลเลน มีเหงื่อบนฝ่ามือของเธอ ความเปียกชื้นทำให้เธอรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น

"อะไร? คุณดันน์ไม่เป็นไร เพียงแค่บอกฉันมา ฉันพร้อมรับฟัง"

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นกล้าหาญ และสง่างาม อย่างไรก็ตามในขณะนี้เจนไม่สามารถพูดคำที่อยู่ในหัวของเธอออกมาได้

“คุณดันน์ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว ฉันเหนื่อย"

คาลเลนหันหลังกลับ หลังจากที่เขาพูดแบบนั้นจบ

เขารู้สึกว่าแขนเสื้อของเขาแน่นขึ้น และเขาก็ลดสายตาลง เขาเห็นมือที่คว้าแขนเสื้อของเขา ตาของเขามองตามแขนไป เขาเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้น ...

อย่างไรก็ตาม…เจนแตะหน้าผากของเธอ และพบว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องตลก สิ่งที่มีค่าที่สุดบนร่างกายของเธอถูกคนอื่นมอบให้เธอ

เธอมองไปที่ทางเดินที่ว่างเปล่า และหัวเราะเบา ๆ ในทันที เธอพูดกับตัวเองว่า “ฉันจะดื่มยาพิษด้วยซ้ำ เพราะอย่างน้อยที่สุดมันก็ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ภายใต้แสงแดดได้ชั่วขณะ”

เจนรู้สึกขอบคุณสำหรับคาลเลน เขาดึงเธอกลับไปที่โลกมนุษย์จากเดิม ที่เธอต้องอยู่ในนรก จากนั้นเขาก็ผลักเธอกลับนรกอีกครั้งจากโลกมนุษย์

เธอโอเค เธอสบายดี

เธอเป็นคนโลภ เห็นได้ชัดว่าเธอสามารถอยู่ในนรกได้ตลอดชีวิต แต่เธอก็ปรารถนาที่จะอยู่ภายใต้แสงของดวงอาทิตย์

เห็นได้ชัดว่าคาลเลนเป็นยาพิษของเธอ แต่เธอก็เต็มใจที่จะอดทนต่อความยากลำบาก เธอโลภเกินไป เป็นเวลาสามปีแล้วที่เธอปรารถนาเลือด และน้ำตาที่เป็นของมนุษย์ที่มีชีวิตเท่านั้น

“สมน้ำหน้าคุณเจน ดันน์” เธอพูดกับตัวเอง นักโทษไม่สามารถหลบหนีจากป้ายกำกับของพวกเขาได้ เธอจะไม่สามารถมีความสุขได้ เพราะเธอลืมเกี่ยวกับสถานที่ของเธอ สถานะของเธอ และต้องการบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถเป็นของเธอได้ ทำไมเธอไม่เคยเรียนรู้จดจำเรื่องนี้?

อย่างไรก็ตาม…

“การหาเงินนั้นยากมาก”

พรุ่งนี้ฌอนจะมาหาเธอ

คาลเลนจากไปแล้ว ตอนนี้มันช่างรู้สึกน่าเบื่อนิดหน่อย

“ซัคฉันต้องเปลี่ยนเหยื่อ” ตามปกติแล้วคาลเลนมักจะพูดเรื่องนี้กับซัค เพื่อนสนิทของเขาเมื่อเขาจะยุติการล่าครั้งล่าสุดของเขา