บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 84

การจากไปของคาลเลน ทำให้จิตวิญญาณชิ้นสุดท้ายของเจนหมดไปหลังจากปีนขึ้นมาจากนรกได้

ทุกครั้งก่อนหน้านี้เมื่อเขาได้สัมผัสบาดแผลของเธอ เขากำลังเพิ่มตัวเองเข้าไปในตัวของเธอ

คาลเลนเป็นผู้เชี่ยวชาญในฉากรัก เขารู้ว่าเจนจะเปลี่ยนไปหลังจากที่เขาสัมผัสและกระตุ้นบาดแผลของเธอ เจนไม่รู้เรื่องนั้น แต่คาลเลนรู้ดี

ความจริงที่น่ากลัวยิ่งกว่าเกี่ยวกับคาลเลนก็คือ ไม่ว่าบะหมี่ของเจนจะเผ็ดหรือเปรี้ยวแค่ไหนเขาก็ยังคงกินมันทั้งหมด แม้ว่าจะไม่สามารถทนต่อเครื่องเทศได้ก็ตาม

เขาชนะเกมไล่ล่านี้ เขาได้รับชัยชนะ และไม่ทิ้งความเมตตาใด ๆ ให้กับเจน

…

“คุณมีเงินไหม?”

วันรุ่งขึ้น อโลร่าเรียกเจนไปที่ห้องทำงานของเธอ

เจนส่ายหัว

อโลร่าขมวดคิ้ว “คุณไม่ได้คุยกับเขาหรอ”

เจนส่ายหัวอีกครั้ง

อโลร่าเข้าใจ

“เราไม่สามารถเข้าใจความคิดของพวกคนรวยได้ เจนตอนนี้เธอเสียใจไหม?” เห็นได้ชัดว่าอโลร่ารู้อะไรบางอย่าง “เจนฉันจะบอกข่าวร้ายให้เธอฟัง คุณสจ๊วตโทรมาหาฉันตอนนี้เขาบอกว่าจะมาสาย

“ฉันจะแจ้งข่าวดีให้คุณทราบ คุณมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงในการหาเงิน”

อโลร่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา “เจนฉันมีเงินห้าแสน แต่ฉันไม่กล้าพอที่จะให้เธอ” อโลร่าเป็นคนใจกว้าง แต่เธอรู้สึกสำนึกผิด เธอซ่อนเรื่องนี้จากเจนมานานแล้ว

“ขอบคุณค่ะอโลร่า ฉันรู้ว่าคุณช่วยฉันได้มาก ฉันเข้าใจเพราะคุณชายสจ๊วต ถ้าฉันเป็นคุณฉันก็คงตัดสินใจเช่นนี้เหมือนกัน"

…

เมื่อเธอขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน เจนตัวแข็งทื่อเมื่อเธอเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างนอก

อีกทั้งเขายังมองไปที่เจนด้วยความตกใจเช่นกัน เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก

“เจน…” บุคคลนั้นมองมาที่เจนราวกับว่าวิญญาณของเขาได้บินออกจากร่างของเขาทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก

ใบหน้าของเจนซีดขาว “คุณชายคุณจำผิดคนแล้ว ฉันไม่ใช่เจน”

หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้นเธอก็เอื้อมมือไปกดปุ่มปิด

“เดี๋ยวก่อน รอก่อน!” คนข้างนอกเดินเข้ามาข้างในอย่างทุลักทุเล เขาจับมือเจน "เจน คุณคือเจน ฉันจำไม่ผิดแน่ ฉันรู้ว่าคุณคือเจน”

"ฉันไม่ใช่เจนค่ะ คุณจำผิดคนแล้ว”

“เจนทำไมฉันจะจำเธอไม่ได้ แม้ว่าเธอจะกลายเป็นขี้เถ้าไปแล้วก็ตาม เจนพี่ใหญ่ขอโทษด้วย…”

หัวใจของเจนเต้นรัวเมื่อเธอได้ยินคำว่า "พี่ใหญ่"

"ฉันไม่ ฉันไม่รู้จักคุณค่ะคุณผู้ชาย”

“เจนคุณเป็นอย่างไรบ้าง? ฉันคิดถึงคุณมากเหลือเกิน ฉันไม่มีประโยชน์เลย ฉันทำผิดต่อคุณ ฉันรู้สึกสำนึกผิดต่อคุณทุกวัน เจนมีใครรังแกคุณในคุกหรือไม่? ทำไมคุณดูห่อเหี่ยวและซีดเซียวจัง”

คน ๆ นั้นจับไหล่ของเจนไว้แน่น และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ให้ฉันดูแลเธอนะ เจนของเราผอมลงไปเยอะแล้ว…”

“ทำไมเธอถึงต้องการเงินห้าแสนเหรียญ?”

“ฉันเป็นหนี้ให้กับ ฌอน สจ๊วต” เจนพูดอย่างเรียบ ๆ "คุณชายดันน์เงิน 5 แสนไม่เป็นอะไรสำหรับคุณใช่มั้ย? อย่างไรก็ตามตอนนี้ฉันต้องการมัน ช่วยฉันด้วย อย่างน้อยฉันก็เคยเป็นน้องสาวของคุณ”

ถ้าเป็นไปได้เจนไม่ต้องการพบเจอครอบครัวดันน์ และเธอยังไม่ต้องการยืมเงินจากพวกเขา อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับ ฌอน สจ๊วต และอิสรภาพของเธอ เจนคิดว่าจะเป็นการดีกว่า ที่เธอจะขอเงินจากพี่ชายของเธอ

เธอคิดว่าในที่สุด เธอก็สามารถหาเงินห้าแสนเหรียญได้ทันเวลาก่อนที่ฌอนจะมาที่นี่ จากนั้นเธอสามารถให้เขาทำตามสัญญาห้าล้านเหรียญและแลกอิสรภาพของเธอ

อย่างไรก็ตามเมื่อเจสันได้ยินชื่อของ ฌอน สจ๊วต ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป “ขอโทษ ... ”

หูของเจนเริ่มอื้ออึง เธอมองพี่ชายของเธออย่างพ่ายแพ้ "พี่พูดอะไร?"

"คุณชายสจ๊วตสั่งเราไปแล้ว เราจะไม่พาเธอกลับไป มิฉะนั้นครอบครัวดันน์จะหายไปจากเมืองเอสนี้” เจสันรู้สึกผิดและทำอะไรไม่ถูก “เจนฉันขอโทษ พ่อแม่เราอายุมากแล้ว พวกเขาไม่สามารถทนทุกข์ทรมานแบบนี้ได้อีกต่อไป”

เจนมองเจสันด้วยความตกใจ สมองทั้งหมดของเธอเต็มไปด้วยสิ่งที่เจสันเพิ่งพูด หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ก้มศีรษะลงโดยไม่แสดงอะไรออกมา “ฉันจะไม่ทำตัวให้เป็นเรื่องยากสำหรับคุณอีกต่อไปคุณชายดันน์”

“เจนอย่าเป็นแบบนี้ ฉันไม่มีทางเลือกเช่นกัน โปรดอย่าตำหนิเรา” เจสันกล่าวขณะเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เขาหยิบกระเป๋าเงินออกมา และยื่นเงินสดจำนวนหนึ่งให้เธอ จากรูปลักษณ์ของมันมีเงินประมาณหนึ่งหมื่นเหรียญในนั้น เขายื่นเงินให้เจน “คุณควรเก็บเงินนี้ไว้เป็นค่าอาหารและเสื้อผ้า”

เจนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอไม่ได้รับเงิน

เจสันจับมือเจนแล้วยัดเงินใส่มือเธอ “เจนอย่าดื้อ คุณต้องยอมรับความมีน้ำใจของคนอื่น อย่าดื้อเหมือนเมื่อก่อน”

เจนมองเงินในมือ มีความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวใจของเธอ มันเจ็บปวดมากราวกับเลือดทั้งตัวกำลังไหลรินออกมา

“พี่ชายใหญ่ของฉันเป็นคนเลว อย่างไรก็ตามฉันไม่ต้องการเงินจากครอบครัวดันน์!” เสียงของเธอสั่น และเงินก็เริ่มหล่นลงที่พื้นภายในลิฟต์

“นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะพูดกับคุณในฐานะพี่ชายของฉัน”