บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 84

การจากไปของคาลเลน ทำให้จิตวิญญาณชิ้นสุดท้ายของเจนหมดไปหลังจากปีนขึ้นมาจากนรกได้

ทุกครั้งก่อนหน้านี้เมื่อเขาได้สัมผัสบาดแผลของเธอ เขากำลังเพิ่มตัวเองเข้าไปในตัวของเธอ

คาลเลนเป็นผู้เชี่ยวชาญในฉากรัก เขารู้ว่าเจนจะเปลี่ยนไปหลังจากที่เขาสัมผัสและกระตุ้นบาดแผลของเธอ เจนไม่รู้เรื่องนั้น แต่คาลเลนรู้ดี

ความจริงที่น่ากลัวยิ่งกว่าเกี่ยวกับคาลเลนก็คือ ไม่ว่าบะหมี่ของเจนจะเผ็ดหรือเปรี้ยวแค่ไหนเขาก็ยังคงกินมันทั้งหมด แม้ว่าจะไม่สามารถทนต่อเครื่องเทศได้ก็ตาม

เขาชนะเกมไล่ล่านี้ เขาได้รับชัยชนะ และไม่ทิ้งความเมตตาใด ๆ ให้กับเจน

…

“คุณมีเงินไหม?”

วันรุ่งขึ้น อโลร่าเรียกเจนไปที่ห้องทำงานของเธอ

เจนส่ายหัว

อโลร่าขมวดคิ้ว “คุณไม่ได้คุยกับเขาหรอ”

เจนส่ายหัวอีกครั้ง

อโลร่าเข้าใจ

“เราไม่สามารถเข้าใจความคิดของพวกคนรวยได้ เจนตอนนี้เธอเสียใจไหม?” เห็นได้ชัดว่าอโลร่ารู้อะไรบางอย่าง “เจนฉันจะบอกข่าวร้ายให้เธอฟัง คุณสจ๊วตโทรมาหาฉันตอนนี้เขาบอกว่าจะมาสาย

“ฉันจะแจ้งข่าวดีให้คุณทราบ คุณมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงในการหาเงิน”

อโลร่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา “เจนฉันมีเงินห้าแสน แต่ฉันไม่กล้าพอที่จะให้เธอ” อโลร่าเป็นคนใจกว้าง แต่เธอรู้สึกสำนึกผิด เธอซ่อนเรื่องนี้จากเจนมานานแล้ว

“ขอบคุณค่ะอโลร่า ฉันรู้ว่าคุณช่วยฉันได้มาก ฉันเข้าใจเพราะคุณชายสจ๊วต ถ้าฉันเป็นคุณฉันก็คงตัดสินใจเช่นนี้เหมือนกัน"

…

เมื่อเธอขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน เจนตัวแข็งทื่อเมื่อเธอเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างนอก

อีกทั้งเขายังมองไปที่เจนด้วยความตกใจเช่นกัน เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก

“เจน…” บุคคลนั้นมองมาที่เจนราวกับว่าวิญญาณของเขาได้บินออกจากร่างของเขาทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก

ใบหน้าของเจนซีดขาว “คุณชายคุณจำผิดคนแล้ว ฉันไม่ใช่เจน”

หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้นเธอก็เอื้อมมือไปกดปุ่มปิด

“เดี๋ยวก่อน รอก่อน!” คนข้างนอกเดินเข้ามาข้างในอย่างทุลักทุเล เขาจับมือเจน "เจน คุณคือเจน ฉันจำไม่ผิดแน่ ฉันรู้ว่าคุณคือเจน”

"ฉันไม่ใช่เจนค่ะ คุณจำผิดคนแล้ว”

“เจนทำไมฉันจะจำเธอไม่ได้ แม้ว่าเธอจะกลายเป็นขี้เถ้าไปแล้วก็ตาม เจนพี่ใหญ่ขอโทษด้วย…”

หัวใจของเจนเต้นรัวเมื่อเธอได้ยินคำว่า "พี่ใหญ่"

"ฉันไม่ ฉันไม่รู้จักคุณค่ะคุณผู้ชาย”

“เจนคุณเป็นอย่างไรบ้าง? ฉันคิดถึงคุณมากเหลือเกิน ฉันไม่มีประโยชน์เลย ฉันทำผิดต่อคุณ ฉันรู้สึกสำนึกผิดต่อคุณทุกวัน เจนมีใครรังแกคุณในคุกหรือไม่? ทำไมคุณดูห่อเหี่ยวและซีดเซียวจัง”

คน ๆ นั้นจับไหล่ของเจนไว้แน่น และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ให้ฉันดูแลเธอนะ เจนของเราผอมลงไปเยอะแล้ว…”