บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 85

กริ๊ง!

ลิฟต์เปิดออก เจนไม่สนใจเจสัน เมื่อเธอเดินออกไปเจสันก็คว้าแขนเธอไว้ “ไม่นะเจน เธอไม่สามารถลงไปได้ในตอนนี้ ธะ-เธอต้องหาที่ซ่อน"

"คุณชายดันน์ได้โปรดปล่อยฉัน ฉันมีธุระต้องไปทำ”

“ไม่นะเจน พวกเขาจะเห็นเธอ ถ้าเธอลงไปตอนนี้ วันนี้เบรนแดนและแก๊งของเขาจะมารวมตัวกันที่นี่” เจสันดึงเจนเข้าไปในลิฟต์“เจน เธอคงไม่อยากให้เพื่อนเล่นในวัยเด็กเห็นเธอในสภาพนี้ใช่ไหม?”

เจนหยุดหายใจไปเสี้ยววิ และมีความกลัวเผยอยู่ในดวงตาของเธอ คำพูดของเจสันดังก้องอยู่ในหูของเธอ นี่เป็นหนึ่งในปีศาจของเธอ เธอไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเพื่อนเล่นในวัยเด็กของเธอในขณะที่เธอตกอยู่ในสภาพที่เลวร้ายเช่นนี้

เธอเร็วกว่าเจสัน เธอกดปุ่มปิดของลิฟต์อย่างเร่งรีบ

“โย่ คุณชายดันน์ คุณได้พบกับความงามแล้ว! ตอนนี้พวกเขากำลังพูดคุยอย่างสนุกสนานในลิฟต์” เสียงล้อเลียนดังมาจากข้างนอก ประตูลิฟต์ที่ควรจะปิด แต่กลับหยุดลงด้วยมือของใครคนหนึ่ง

เจสันฝังหัวของเจนไว้ที่หน้าอกของเขา “เบรนแดนหยุดล้อเล่น” เจสันผลักมือของเบรนแดนที่ยื่นมาหาเจนออกไป “เธอเป็นคนขี้อายเบรนแดน ห้องพร้อมแล้ว นายควรขึ้นไปได้แล้ว”

หลังจากนั้นเขาก็ปกปิดใบหน้าของเจนด้วยหน้าอกของเขาในขณะที่พาเจนออกไปข้างนอก

"คุณชายดันน์ คุณกำลังทำอะไรอยู่? ไปชั้นบนกันเถอะ”

“ฉันมีธุระส่วนตัวที่ต้องทำนืดหน่อย พวกคุณลุยเลย ฉันจะเข้าไปอีกสักพัก ฉันจะจ่ายทุกอย่างในวันนี้เอง พวกนายสนุกให้เต็มที่เลยนะ"

จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงหวีดหวิวจากด้านหลังเขา “ได้ยินไหม? คุณชายดันน์บอกว่าเขามีธุรกิจส่วนตัวที่ต้องทำ กับใครกันนะฉันชักจะเริ่มสงสัย? ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาหรือเปล่า คุณชายดันน์ดูจะรักเธอมากเป็นพิเศษ”

เจนได้ยินเสียงคนในลิฟต์หัวเราะก่อนที่ประตูจะปิดลง

เจสันพาเจนไปที่มุมหนึ่ง “เจนวันนี้อย่าไปทำงานนะ”

เจนรู้สึกเจ็บปวดในใจ เธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับเพื่อนสมัยเด็ก อย่างไรก็ตามเมื่อบุคคลที่เธอพูดถึงในฐานะ ‘พี่ใหญ่’ มาตลอด 20 ปีที่ผ่านมาพูดแบบนั้นกับเธอ เธอจึงฝังเล็บลงไปที่ต้นขาของเธอ นั่นเป็นวิธีเดียวที่เธอจะหยุดตัวเองจากการตะโกนใส่เขาได้

‘เจนเธอเคยเป็นนักโทษ เธอไม่มีครอบครัวอีกต่อไป สามปีที่แล้วที่ครอบครัวดันน์ยอมแพ้คุณ เจนไม่ต้องเสียใจ น้ำตาและความเจ็บปวดในใจของคุณควรจะตายและหายไป หลังจากสามปีที่คุณต้องทนอยู่ในคุกนรกนั้น ’เธอบอกตัวเองซ้ำ ๆ เธอพูดซ้ำคำเหล่านั้นสิบครั้ง ยี่สิบครั้ง ... ในที่สุด ...

เธอเงยหน้าขึ้นและเอามือของเจสันที่จับแขนเธอออก “ถ้าฉันไม่ไปทำงานวันนี้ พรุ่งนี้ และวันหลังจากนั้นละ พวกเขาจะมาใช้เงินที่นี่ตราบเท่าที่ อีนต์ เอ็มเพอเรอร์ ยังเปิดอยู่ สักวันฉันจะเจอพวกเขาอยู่ดี”

เธอมองไปที่เจสัน เธออยากรู้ว่าคนที่เธอเคยพูดถึงในฐานะ ‘พี่ใหญ่’ คนนี้จะตอบเธอได้อย่างไร และเขาจะตัดสินใจแบบไหน

“เจนเธอควรหยุดทำงานที่นี่ต่อไป เธอควรเปลี่ยนงานของเธอนะ”

“เปลี่ยนงานอย่างนั้นหรือ? คุณต้องการหางานอื่นให้ฉันไหมละคุณชายดันน์?” เจนยิ้มแปลก ๆ แล้วถาม เธอกำลังรอดูว่าเจสันจะลดเปลวไฟสุดท้ายในใจของเธอได้อย่างไร

เธอยังรอคำตอบที่ไม่คาดคิดว่าเจสันอาจจะให้เธอได้ หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เจนพูดกับตัวเองว่า "ถ้าเจสันตัดสินใจโดยไม่ลังเลฉันจะยกโทษให้ครอบครัวดันน์ สำหรับความผิดหวังและความขุ่นเคืองที่เกิดขึ้น ที่พวกเขาทำกับฉันทั้งหมด'

เจสันเงียบไปชั่วขณะ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า “เจนฉันขอโทษ ฌอนเป็นคนน่ากลัวเกินไป ฉันพนันชะตากรรมของ ครอบครัวดันน์ไม่ได้…”

ตาของเจนหม่นลง ในท้ายที่สุดเธอก็ยังไม่ได้รับคำตอบที่เธอคาดหวังจากเจสัน

'ใช่ ใช่ เจสันคุณพูดถูก คนที่ถูกจองจำมาก่อนก็มีเยอะ พวกเขาบางคนตัดสินใจที่จะปล่อยตัวเองไปกับความตาย ในขณะที่บางคนตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ทำงานหนัก คิดว่าฉันไม่อยากทำแบบนั้นหรอ? คุณคิดว่าฉันอยากมีชีวิตแบบนี้ไหม? คุณคิดว่าฉันสามารถเลือกที่จะไม่ทำสิ่งที่ฉันไม่อยากทำได้หรือไม่?

‘เจสัน มีคนจำนวนมากที่ถูกจองจำมาก่อน แต่พวกเขามีครอบครัว พวกเขามีตัวตน พวกเขามีอดีต!

‘แล้วฉันละ?

‘แล้วฉันละ?

‘ฉันมีอะไร?’

คนที่ไม่มีประวัติอย่างฉัน ได้ออกจากคุกโดยมีแค่ชื่อของเธอ กับเงินเพียงไม่กี่เหรียญเสื้อผ้าเก่า ๆ และบัตรประจำตัวประชาชน นอกเหนือจากนั้น ก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว!

แม้ว่าสมาชิกในครอบครัว และเพื่อนของเธอจะดูไม่มีประโยชน์ แต่อย่างน้อยเธอก็ควรมีที่พักพิงใช่ไหม? อย่างไรก็ตามเธอไม่มีอะไรเลยจริง ๆ! เธอเป็นเพียงกระดาษที่ว่างเปล่าที่มีคำว่า "นักโทษ" เขียนอยู่ นอกเหนือจากนั้นเธอไม่มีอะไรเลย!

ในมุมที่เงียบสงบนั้นดูราวกับว่ามีพายุกำลังโหมกระหน่ำอยู่ ภายใต้เมฆดำหญิงสาวหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาด้วยมือที่สั่นเทาและสูดหายใจเข้าอย่างแรง เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและหันไปรอบ ๆ ช้า ๆ เธอก้าวขาเดินไปที่ลิฟต์

เธอจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ แม้ว่าเธอจะมีเวลาเหลือเพียง 40 นาที แต่เธอก็จะสู้จนถึงที่สุด เจนเดินกะเผลกเข้าไปในลิฟต์

ตอนนี้เธอมีสิ่งที่สำคัญกว่าที่ต้องทำ ไม่ใช่ว่าคนที่อาศัยอยู่ในนรกบนดินจะไม่รู้สึกเจ็บปวด เป็นเพียงการที่พวกเขาหมดสิทธิ์ที่จะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเท่านั้นเอง

เจสันแทงมีดอีกเล่มเข้าที่หัวใจของเจน เธอเงยหน้าขึ้นเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เธอยกมือขึ้นที่หน้ากระจกของลิฟต์แล้วยิ้มออกมา เธอหายใจเข้าอย่างแรง และขจัดความเจ็บปวดและความเศร้าของเธอออกไป เธอเงยหน้าขึ้นและส่งเสียงเชียร์ตัวเอง “ ฉันยังมีหนี้อีกห้าแสนเหรียญ สู้”