บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 93

อโลร่ารู้สึกประหม่าอย่างมาก เมื่อเธอเผชิญหน้ากับ ฌอน สจ๊วต "คุณชายสจ๊วตฉันรู้สึกแย่กับเจนค่ะ”

เธอกำลังอธิบายว่าทำไมเธอถึงช่วยเจนซ่อนเงินทั้งหมดที่เธอได้รับจากชายคนนี้ คนที่อยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้

ตอนนี้ฌอนอารมณ์ไม่ดีเลย

คำพูดที่เสียดแทงใจสุดท้ายของผู้หญิงคนนั้นยังคงก้องอยู่ในหูของเขา และเขาไม่สามารถกำจัดมันออกไปได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็ตาม เมื่อเขาได้ยินอโลร่าพูดบางอย่างเช่นเธอ “รู้สึกไม่ดีต่อเจน?” ริมฝีปากของเขาโค้งอย่างเย็นชา

“อโลร่า ไม่มีผู้ใต้บังคับบัญชาของฉันคนไหนที่เป็นแม่พระนักบุญ”

เธอรู้สึกแย่กับผู้หญิงคนนั้นหรอ? ...ผู้หญิงที่จะด่า และดูถูกเพื่อนซี้ผู้ล่วงลับของตัวเองอย่างนั้น?

คนแบบนั้นคุ้มค่ากับความสงสารได้อย่างไร?

เขาโกรธมากอย่างบอกไม่ถูก!

เขาไม่ได้โกรธขนาดนี้แม้แต่น้อยเมื่อเขาเห็นว่าเธอน่าสงสารและน่าสมเพชแค่ไหน!

เจนที่เขาจำได้คือผู้หญิงที่มีความภาคภูมิใจในตัวเอง เธอจะไม่ทำอะไรอย่างเช่นการดูถูกคนตายแน่นอน!

แต่ในวันนี้ วันนี้เธอได้แสดงให้เขาได้เห็นด้านที่แตกต่างออกไป ... เขาโกรธ และผิดหวังอย่างไม่มีเหตุผล เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาผิดหวังเรื่องอะไร!

มีเม็ดเหงื่อที่หน้าผากของอโลร่า ผู้ชายคนนี้สามารถตัดสินชะตากรรมและชีวิตของเธอได้ด้วยคำพูดเพียงคำเดียว

ถึงกระนั้น…เธอก็ไม่เสียใจที่ตัดสินใจทำเช่นนี้!

"คุณชายสจ๊วตฉันผิดที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งของคุณ ฉันจะยอมรับการลงโทษ ”หลังของอโลร่านั้นยืดตรงเหมือนลูกศร

ชั่ววินาทีที่นั้น การมองเห็นของฌอนพร่ามัว เขาเห็นนิมิตของเจนที่เขาจำได้ในอโลร่า ทั้งสองยอมรับความผิดของตนอย่างกล้าหาญ กระดูกสันหลังของพวกเขายืดตรงเมื่อเผชิญหน้ากับเขา ทั้งคู่…ไม่มีความเสียใจเลยสักนิด!

“ไปที่ห้องโถงลงโทษก่อนพรุ่งนี้เช้า และรับการลงโทษของคุณ” น้ำเสียงเยือกเย็นกล่าวอย่างแน่วแน่ เขาก้าวขายาวออกมาและเดินออกไป และหายลับตาไป

อโลร่าถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ร่างกายของเธอรู้สึกอ่อนแอ เธอเอนหลังพิงกำแพงสีขาวเป็นเวลานานก่อนที่ความโล่งใจจะเผยให้เห็นในที่สุด

เธอปล่อยลมหายใจยาว ๆ และยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อออกจากคิ้วของเธอ…ฌอนขอเพียงให้เธอรับโทษที่ห้องโถงลงโทษใช่ไหม? นั่นเป็นสิ่งที่ดี

ความคิดของเธอหันเหที่เจนสาวโง่คนนั้น ตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?

ทันทีที่ความคิดนี้เกิดขึ้นกับอโลร่า เธอก็มุ่งตรงไปที่ห้องของเจนในโรงพยาบาล โดยไม่ลังเลใด ๆ

เธอเดินไปถึงประตู และยกมือขึ้นเคาะแต่จู่ ๆ เธอก็หยุดกลางคัน เธอแนบหูฟังที่ประตูอย่างแนบชิด : เสียงกรีดร้องที่ถูกกดไว้ซึ่งเธอคิดว่าเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ไม่ใช่แค่ในจินตนาการของเธอ

เมื่อแอบฟังผ่านประตูเข้าไปเธอได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงตัวเล็ก โทนเสียงนั้นต่ำ และเกรี้ยวกราด…ใช่มันจะต้องเป็นอย่างนั้น นั่นคือเสียงของผู้หญิงโง่คนนั้น และลำคอที่พังทลายของเธอ

เสียงกรีดร้องของเธอหงุดหงิดและต่ำเหมือนสัตว์ตัวเล็กที่กำลังบาดเจ็บหนักที่ไม่กล้าโอดครวญด้วยเสียงที่ดังเกินไป

ตอนนี้อโลร่าลังเล เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องของเจนราวกับรูปปั้น เธอไม่ได้เคลื่อนไหวเป็นเวลานานมาก

เวลาผ่านไป แต่เธอไม่รู้เท่าไหร่ เสียงคำรามในลำคอที่สิ้นหวังจากผู้หญิงภายในห้องค่อย ๆ เงียบลง อโลร่าเพ่งความสนใจไปที่หูของเธอให้หนักขึ้น และทำให้แน่ใจว่าคนในห้องเงียบสงบแล้ว

เธอไม่รีบร้อนที่จะเข้าไป อโลร่ารออีกประมาณสิบห้านาที เธอยืนอยู่นอกประตูตลอดเวลาจนในที่สุดเธอก็ยกมือขึ้นเคาะประตู

เธอผลักประตูให้เปิดและเข้าไปข้างใน

เธอใช้เวลาเพียงครู่เดียวในการค้นหาคนบนเตียง และบังเอิญที่คนบนเตียงก็มองมาที่เธอเช่นกัน

การจ้องมองของพวกเขาพบกันใบหน้าที่บอบบางของอโลร่าก็ฉีกยิ้มอ่อนโยน “ดีขึ้นหรือยังเจน?”