บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 92

ที่โรงพยาบาล

เอลิออร์นั่งลงข้าง ๆ เตียงของเจน

"คุณยังโชคดีอยู่" เอลิออร์อดไม่ได้ที่จะกลอกตา “คุณไม่รู้หรอว่าสภาพคุณเป็นเช่นไร? คุณดื่มมันไปได้อย่างไร?”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืน และเดินออกจากห้องไปกระแทกประตูที่ปิดอยู่ข้างหลัง ฌอนกำลังสูบบุหรี่อยู่ด้านนอกประตู

“ขอฉันหนึ่ง” เอลิออร์ยื่นมือไปทางฌอน เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมา และโยนให้เอลิออร์

เอลิออร์ไม่แม่แต่จะมองบุหรี่ในปาก เขาจุดมันอย่างช่ำชอง “เกิดอะไรขึ้นที่นั่น?” เขาเหลือบมองไปที่ประตูด้านหลัง เขายังจำได้ว่า เจน ดันน์ ผู้จองหองคุกเข่าต่อหน้าผู้คนมากมายในครั้งแรกที่พบกันหลังจากที่เธอได้รับการปล่อยตัวจากคุก ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมดื่มแน่ ๆ

ฌอนยังคงสูบบุหรี่โดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

เอลิออร์ก็ไม่ได้ใส่ใจถ้าชายข้าง ๆ เขาไม่ได้อยากที่จะเล่า เขายักไหล่หนึ่งครั้งก่อนจะสูบบุหรี่ในมือของเขาต่อ

เขาพ่นควันบุหรีออกมาพรางพูด “ฉันได้ยินมาว่านายบอกเธอว่า เธอสามารถไปไหนก็ได้ถ้าเธอให้เงินนายห้าล้านภายในหนึ่งเดือนใช่ไหม?” เขาเคาะเถ้าบุหรี่ของเขา "แล้ว? นายจะปล่อยเธอไปจริง ๆ ไหม?”

“ไม่มีทาง” ชายที่เงียบก่อนหน้านี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“... ” เอลิออร์มองไปที่ฌอนด้วยความประหลาดใจ หลังจากนั้นก็มีอารมณ์มากมายพรั่งพรูอกมาทันที เอลิออร์ตบแขนเขา “เฮ้ นายเคยสังเกตไหมว่าตัวละครที่นายแสดงออกทุกครั้ง ที่เจนมีส่วนร่วมในฉากเป็นอย่างไร?”

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว “นายได้อะไรจากการกระทำของนาย? แค่ได้สั่งเธอว่าหยุดเต้นระบำไปรอบ ๆ พทุ่งดอกไม้อย่างนั้นหรอ?”

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม…” เอลิออร์กระแอมในลำคอและพูดต่อ “ฉันคิดว่านายห่วงเจนมากเกินไป นี่ไม่เหมือนลูกผู้ชายเลย นายมักจะเป็นผู้ชายที่เฉลียวฉลาด แต่ว่านายไม่เคยสังเกตว่านายมีพฤติกรรมแปลก ๆ เวลาที่อยู่กับเธอเลยหรือ?”

เอลิออร์ไม่อยากจะเชื่อว่าฌอนจะไม่สังเกตเห็นพฤติกรรมของเขาเอง

อย่างไรก็ตาม…

สามสิบวินาทีต่อมา…

“นี่นายล้อฉันเล่นอยู่หรือเปล่า?” เอลิออร์พูดขึ้น “นายไม่ได้พูดอะไรเลย! เอาแต่เงียบ แปลว่านายก็คิดเหมือนกันใช่ไหม? นี่นายจะไม่พูดอะไรตอบกลับฉันเลยหรอ”

“เธอสบายดีไหม?” ฌอนถามหลังจากที่เงียบไปนาน

สายตาของเอลิออร์เปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาดเมื่อเขามองไปที่ฌอน…ผู้ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไรมานาน และตอนนี้เขาก็พูดในที่สุด แต่สิ่งแรกที่เขาพูดคือคำถามที่ถามเกี่ยวกับอาการของเจนอย่างนั้นหรือ?

อ๊ะนั่นท่าไม่ดีเลย…เอลิออร์คิดในใจ

“เธอโชคดีมากที่ไม่ได้ดื่มมากเกินไป แต่จริง ๆ แล้ว เธอไม่ควรดึงความสามารถนั้นออกมาใช้อีก” เขากล่าวเสริมว่า “โอ้ แต่หัวเข่าของเธอได้รับบาดเจ็บสาหัสเลยทีเดียว”

ข้างหน้าต่างดวงตาของฌอนเปลี่ยนเป็นเย็นชาและเขาก็ดับบุหรี่ "โอเค" เขาหันไปผลักเปิดประตูเดินเข้าไปในโรงพยาบาล

เอลิออร์ต้องการตามเขาเข้าไปข้างใน แต่แล้วประตูห้องพยาบาลที่ทำด้วยไม้ก็ปิดลงต่อหน้าต่อตาเขาโดยปราศจากความเมตตาจากชายที่เดินเข้าไปก่อนหน้า

เอลิออร์ลูบจมูกของเขาและคลิกลิ้นของเขา…“โอ้ได้สิ? แล้วนายจะไม่ให้ฉันเข้าไปข้างในใช่ไหม? ถึงอย่างไรพรุ่งนี้หรือวันต่อ ๆ ไปหลังจากนั้น ฉันก็ได้เข้าไปอยู่ดี ฉันเป็นแพทย์นะ' เอลิออร์ทุบประตูห้องของเจนอย่างบ้าคลั่ง

ไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงไม่อ้อยอิ่งและหันหลังทันทีและจากไปในที่สุด

ภายในห้อง

“เธอไม่มีอะไรจะพูดกับฉันเลยหรือ?” ผู้ชายยืนอยู่ข้างเตียงมองลงไปที่ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงนั้น

หญิงสาวพยักหน้า ครู่หนึ่งทั้งห้องก็เงียบ

ผ่านไปนานเขาก็ยังไม่ได้รับปฏิกิริยาตอบสนองจากเธอ อารมณ์ของฌอนลุกเป็นไฟอย่างอธิบายไม่ถูก

“พวกเขาขอให้เธอคุกเข่างั้นหรอ? เจน ดันน์ เธอคุกเข่าขอเงินมาแล้วกี่คน?”

เขาไม่สามารถยอมรับได้ว่าเธอกลายเป็นคนที่ต่ำต้อยและน่าสมเพชแค่ไหน…เจน ดันน์ ที่พร่างพราวและเจิดจ้าเจิดจรัสที่เขาเคยรู้จัก ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย!

ผู้หญิงบนเตียงยังคงไม่พูดอะไร

เขาโกรธมากยิ่งขึ้น!

“บอกฉันสิว่าเธอจะกระดกขวดนั้นทั้งขวดจริง ๆ หรือ?! ถ้าฉันมาไม่ทัน มันจะป็นอย่างไร

อย่างน้อย ๆ เธอก็ควรจะรักษาชีวิตของเธอเอง! ” เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงคนนี้ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อเงิน!

นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกด้วย!

มันก็เหมือนกับการที่เธอยอมเสี่ยงชีวิตครั้งที่แล้ว ที่เธอเกือบจะจมน้ำตาย!

ชีวิตของเจนไร้ค่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเริ่มใช้ชีวิตเพื่อมอบให้สิ่งอื่น ๆ?

ทำไมเธอยังถึงใจเย็นได้ขนาดนี้!

ตอนนี้เจนยังใจเย็นได้อีกหรอ? ฮะ…

มือของเธอที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าห่มของเธอนั้นกำแน่นเป็นหมัด เธอกำหมัดแน่นใต้ผ้าห่มเพื่อที่ชายข้าง ๆ เตียงจะได้ไม่สังเกตเห็นมัน!

“เจนเธอคิดว่าเธอจะโชคดีแบบนี้ได้ตลอดไปหรือเปล่า? เธอคิดว่าเธอสามารถเสี่ยงชีวิตต่อไปได้อีกหรือไม่? บอกฉันทีจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ถ้าฉันไม่มาไม่ทันเวลา!”