บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 91

ทันใดนั้นมือก็จับที่คางของเธอและยกขึ้นอย่างแรง ทำให้เธอเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่งดงามของเขาอยู่ต่อหน้าเธอ!

การจ้องมองที่เยือกเย็นของฌอนจับจ้องไปบนใบหน้าของเธออย่างตั้งใจ “โรงพยาบาลหรือธนาคาร? เจน ดันน์ ฉันจะให้โอกาสเธอตัดสินใจ”

ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับเธอมาก มากจนเธอสามารถมองเห็นเส้นเลือดผอยเลือนลางบนผิวของเขาได้ มีความมุ่งมั่นและดื้อรั้นในสายตาของเธอ “ฉันอยากไปธนาคาร” เธอพูดทีละคำโดยไม่ได้ตั้งใจที่จะอ่อนข้อให้เขา แต่อย่างใด

“ไตหายไปหนึ่งข้างแล้วยังซ่ากล้าดื่มอีกหรอ?” ชายคนนั้นเตือนเธอด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “เธออยากตายไหม?”

“ฉันอยากไปธนาคาร!”

“แม้ว่ามันหมายความว่าเธออาจจะตายได้หรอ?”

เธอมองชายตรงหน้าโดยไม่กระพริบตา ก่อนจะอ้าปากพูดอย่างใจเย็นว่า "ถูกต้อง" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอที่เสี่ยงชีวิตและนอกจากนี้มันยังเป็นเพียงแค่เป็นวิสกี้สองอึกเท่านั้นเอง อย่างไรก็ตามเธอยกมือขึ้นจากด้านข้างและจับคอเสื้อของเขาแน่น โดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ ชายคนนั้นมองเห็นทุกอย่าง

ดวงตาที่แคบเยือกเย็นของเขามองลงมา และมองไปที่มือของเธอบนปกเสื้อโค้ทของเขา มีเส้นเลือดสั่นที่หลังมือของเธอ

จากนั้นเขาก็หันกลับไปมองใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น สายตาของเขาไม่อาจที่จะสามารถเข้าใจได้สำหรับคนอื่น ๆ ... ในขณะที่เขาจ้องมองเธอฌอนคิดกับตัวเองว่า 'ผู้หญิงคนนี้เคยรักที่จะมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันทุก ๆ วันเพียงแค่รอเวลาที่เธอจะได้พบเจอกับฉัน นั่นก็เพียงพอที่จะทให้อารมณ์ของเธอสดใสไปทั้งวัน'

เมื่อไหร่กัน ที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป ก่อนที่เขาจะมาสังเกตเห็นเรื่องนี้?

ตอนนี้เธอ…จะทิ้งชีวิตของเธอไปด้วยซ้ำถ้ามันหมายถึงการที่จะได้ไปที่ธนาคาร และอยากที่จะหนีออกไปจากเขา

มีบางอย่างที่ดุร้ายและบ้าคลั่งอยู่ในส่วนลึกของดวงตาสีดำสนิทของเขา เขามองไปที่ใบหน้าของเจนอย่างไร้คำพูด สายตาที่ลึกล้ำของเขาโตขึ้นเรื่อย ๆ จนอ่านไม่ออก

“เจนเธออยากที่จะไปธนาคารแล้วจริง ๆ จนไม่คำนังถึงชีวิตของเธอเลยหรอหรอ?” เธออยากที่จะหนีจากฉันจนใจจะขาดจริง ๆ หรอ?

เป็นไปไม่ได้ มันไม่จริง!

เขาเป็นคนเดียวที่ได้รับอนุญาตให้เป็นคนที่ปิดม่านความสัมพันธ์ของพวกเขา!

นิ้วเรียวของเขาหยิบเช็คจากมือของเธอและโบกมันเบา ๆ "แล้วถ้าเธอไปธนาคาร แล้วธนาคารต่าง ๆ ปิดหมดแล้วเธอจะเอาเช็คขึ้นเงินเข้าบัญชีได้ไหม?"

เธอสามารถฝากเช็คที่ตู้เอทีเอ็มได้หรือไม่? ... ไม่แน่นอน!

เจนตะลึง!

เธอจ้องมองไปที่เช็คที่เขาถือระหว่างนิ้วของเขาอย่างว่างเปล่า…ดังนั้นเช็คที่เธอพยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้มานั้นมันก็มีค่าแค่กระดาษใบหนึ่ง

เธอยอมทนกับทุกสิ่งทั้งหมดนี้ เพื่อกระดาษแผ่นนี้หรอ?

ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า "คุณสจ๊วต คุณชายสจ๊วต ฉันขอร้องคุณเถอะค่ะ ในท้ายที่สุดเช็คใบนี้มันก็ยังคงเป็นเงินอยู่ดี ทุก ๆ บาททุก ๆ สตางค์ ในท้ายที่สุดจำนวณมันก็ไม่ได้แตกต่างอะไรไม่ใช่หรอ? มันจะสำคัญอะไรว่าฉันจะคืนเงินคืนนี้หรือว่าพรุ่งนี้?"

เมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอก็คุกเข่าอีกครั้ง "คุณชายสจ๊วตฉันขอร้องคุณเถอค่ะ ฉันจะคุกเข่ากับคุณฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้วนอกจากหัวเข่าของฉัน ฉันจะให้ทั้งหมดนี้กับคุณ ฉันจะให้สิ่งสุดท้ายที่ฉันพอจะมีกับคุณ มันพอจะมีค่าพอที่จะให้คุณพูดคำ ๆ นั้น และปล่อยเป็นอิสระ ให้ฉันสามารถออกจากที่นี่ได้ ... "

ตึก! เจนคุกเข่าลงกับพื้น

ฌอนมองไปที่เธออย่างใจเย็น เขาโบกเช็คที่อยู่ระหว่างนิ้วของเขาลงบนใบหน้าของเธอพร้อมกับสะบัดมือของเขา ของสำคัญสุดท้ายที่เธอมี? นั่นไม่ใช่อิสรภาพของเธอหรอกหรือ?”

หัวเข่าของเธอ? สิ่งสุดท้ายที่เธอสามารถให้เขาได้ไม่ใช่หรือ?

ในอดีตเธอเคยมอบความรัก และความหลงใหลให้กับเขา ทั้งความรักและความหลงใหลของเธอที่ให้เขามันสดใสและเข้าใจได้ยาก แม้ว่าเขาจะไม่เคยจะเห็นค่าของมันเลย

แต่วันนี้เธอพูดอะไร?

สิ่งสุดท้ายที่เธอสามารถให้เขาได้คือเข่าของเธอหรอ?

แค่การคุกเข่าของเธอ!

เธอยังอยากที่จะไปจากเขา!

ไม่!

เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไป!

เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยืนกรานที่จะทำทุกอย่างไม่ให้เธอจากเขาไป มันเป็นเพียงแค่สิ่งที่อยู่ภายในจิตใต้สำนึกของเขาลึก ๆ ทุกครั้งที่เขาคิดถึงความเป็นไปได้หัวใจของเขาก็เจ็บแปลบจนแทบจะทำให้เขาคลั่ง

เขาไม่เข้าใจว่าทำไม แต่เขาจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นแน่นอน!

ไม่มีเหตุผล! ไม่เลย!

เจนหน้าซีด…ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว ตอนนี้เธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว

“อิสรภาพของเธอเจน เธอควรจำไว้ให้ดีที่สุด ตราบใดที่ฉันบอกว่าเธอยังไม่มีอิสระ เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นอิสระ!”

เมื่อเธอได้ยินคำอุทานของอโลร่า เธอมองไปที่ข้างหลังช้า ๆ และพูดสามคำอย่างใจเย็น “ไม่เป็นไร”

ไม่เป็นไร?

จะไม่เป็นไรได้ยังไง!

อโลร่าพูดกับตัวเอง แต่เมื่อเธอเห็นว่าผู้หญิงที่เบาะหลังดูสง่างามแค่ไหน ทันใดนั้นเธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีกต่อไป

ถูกต้องแล้วจะไม่เป็นไรได้อย่างไร? เธอได้รับความอับอายจากเพื่อนเก่า ทำให้เธอเสียศักดิ์ศรีต่อหน้าคนเหล่านี้ที่เธอเคยรู้จัก ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยยืนบนฐานรากที่เท่าเทียมกัน แต่ตอนนี้เธอคุกเข่าเข้าหาพวกเขา และคลานไปที่พวกเขาบนพื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้ว เธอยังคลานไปมาระหว่างขาของชายคนหนึ่ง ร้องขอความเมตตาและดื่มแอลกอฮอล์ที่อาจจะพรากชีวิตของเธอ…จะไม่เป็นไรได้อย่างไร?

ใคร ๆ ก็บอกว่าเจนจะทำอะไรก็ได้เพื่อเงิน

มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ หรือ?

ทุกคนเคยเห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุขแม้จะหยิบเงินขึ้นมาจากพื้น โดยที่เธอคลานและกระดิกหางเหมือนสุนัข พวกเขาคิดว่ารอยยิ้มของเธอเป็นด้านที่น่าเกลียดที่สุดของเธอ

ไม่เคยมีใครถามเธอว่า “ทำไมคุณถึงทำแบบนี้เจน?

“มันไม่เจ็บหรอเจน?”

ตอนนี้อโลร่าเกลียดตัวเอง และไม่พอใจ ฌอน สจ๊วต อย่างแท้จริง…เจนได้ฉีกความหวังของเธอออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยสองมือของเธอเอง อโลร่าไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการว่าเจนจะต้องเจ็บปวดแค่ไหนภายใต้ความสงบนั้น เธอต้องใช้พละกำลังมากเพียงใดในการซ่อนความเจ็บปวดภายใต้หน้ากากอันเยือกเย็นนี้

ผู้หญิงโง่คิดอะไรอยู่ ขณะฉีกเช็คนั้น? ทันใดนั้นอโลร่าก็เคารพผู้หญิงคนนี้อย่างแท้จริง ... ใคร ๆ ก็บอกว่าเจนเป็นคนต่ำต้อยน่ารังเกียจ และโค้งคำนับให้กับทุกคน แต่ผู้หญิงที่พวกเขามองว่าไร้ประโยชน์นี้ แท้จริงแล้วแข็งแกร่งและอดทนมากกว่าคนส่วนใหญ่ในโลกนี้มาก ๆ

การจ้องมองลึก ๆ ของฌอนจ้องไปที่ใบหน้าของเจน “ทำไมเธอถึงฉีกมัน?”

เจนสงบนิ่ง “เพราะมันเป็นกระดาษที่ไร้ประโยชน์”

เธอใช้กำลังทั้งหมด เพื่อหากระดาษที่ไร้ประโยชน์นี้มา

เธอสิ้นหวังและยอมแพ้…ตอนนี้เพียงพอแล้วหรือยัง?

เธอคงต้องรอให้เขาเบื่อเกมนี้แล้วปล่อยเธอไป

ไม่มีวิธีใดที่จะกำจัดห่วงเหล่านี้ได้ เธอเหนื่อยเหลือเกิน ...