บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 107

“ไม่เป็นไร” มาเดลีนยิ้มอย่างเฉยเมย “นี่ คุณทานอาหารเย็นหรือยัง คุณวิทแมน?”

เฟลิเป้ส่ายหัว “มีอะไรงั้นหรือ?”

“คุณอยากจะลองฝีมือของฉันไหม? ฉันทำอาหาร ฉันเกือบจะเสร็จแล้ว”

เฟลิเป้สูดดมเบากลิ่นหอมของข้าวช่างหอมเตะจมูกเขาจริงๆ “ถ้าอย่างนั้น ผมขอรับข้อเสนอนั้นล่ะกันนะ”

มาเดลีนมีความสุขมากเมื่อเธอได้ยินคำตอบของเขา

เดิมทีเธอวางแผนที่จะเข้านอนหลังอาหารมื้อสบายๆ แต่ตอนนี้เธอผัดกับข้าวเพิ่มอีกสองอย่าง

ครั้งหนึ่งเธอเคยมีความหวังไว้มากว่าเมื่อชายอันเป็นที่รักของเธอกลับมาบ้านหลังจากเลิกงาน จากนั้น เขาจะกินอาหารทำเองที่เธอทำให้ ในขณะที่พวกเขาสนทนากัน

เธอคิดว่าเจเรมี่จะเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ลิ้มรสผลงานอาหารฝีมือของเธอ แต่สิ่งต่างๆก็ไม่ได้เกิดขึ้น ไม่ว่าเธอจะมีความหวังหรือความคาดหวังอันฟุ่มเฟือยนี้ พวกมันทั้งหมดก็กลายเป็นรูปปั้นทรายสีเทา และปลิวไปตามสายลมสลายไปอย่างหมดจด

มาเดลีนไม่ได้เจริญอาหารมานานแล้ว เธอกินข้าวไม่หมดตั้งแต่ป่วยมา แต่วันนี้เธอกินหมดเกลี่ยงจานเลย

บางทีเธอรู้สึกว่าสุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ใช่คนสิ้นเปลือง แต่อย่างน้อย เธอก็ยังมีความสามารถในการทำให้คนอื่นมีความสุขได้เหมือนกัน

“มาเดลีน ทักษะการทำอาหารของคุณดีมาก” เฟลิเป้กล่าวชื่นชม

“มันก็ดีแล้วที่คุณวิทแมนชอบ”

“อย่าเรียกผมว่าคุณวิทแมน มันไม่ใช่เวลาทำงาน คุณสามารถปฏิบัติต่อผมเหมือนเพื่อนของคุณ”

ตรงกันข้ามกับรูปลักษณ์ที่สูงส่งและเสน่ห์ที่มีของเขา เฟลิเป้เป็นมิตรมากและดวงตาของเขาทอแสงอบอุ่นเช่นกัน

ทันใดนั้นมาเดลีนก็รู้สึกเสียใจลึกๆ เธอคิดไม่ถึงว่าเธอจะได้พบกับเพื่อนที่ห่วงใยเธออย่างแท้จริงในขณะที่เธอกำลังจะตาย

“การเป็นเพื่อนกับคุณวิทแมนไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถร้องขอเพื่อได้รับมัน” มาเดลีนยิ้มและหยิบชามซุปขึ้นมา “ฉันจะใช้ซุปแทนไวน์ ขอบคุณ คุณวิทแมน ที่ช่วยชีวิตฉันและปกป้องฉันจากกาแฟร้อนแก้วนั้น ด้วยความช่วยเหลือของคุณเพียงสองกรณีนี้ มิตรภาพของฉันกับคุณวิทแมนได้รับการตัดสินแล้ว!”