บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 140

“เด็กโง่ ทำไมผมถึงตำหนิพวกเขากัน?” เจเรมี่ยิ้ม

เขามองกระจกมองหลังอีกครั้ง เขาเห็นมาเดลีนยืนขึ้นหลังจากหาร่มของเธอเจอ จากนั้น เขาเฝ้าดูเธอเดินจากไปตามเส้นทางเดินเท้า เขาเยาะเย้ยด้วยความโกรธ

“ผู้หญิงคนนั้นสมควรที่จะถูกทำให้ใบหน้าเสียโฉม ใครขอให้เธอทำสิ่งที่โหดร้ายและน่ารังเกียจพวกนั้นกันล่ะ?”

เมเรดิธรู้สึกยินดีเมื่อเห็นความโกรธและความไม่พอใจของเจเรมี่ กระนั้น เธอยังคงแสดงการเป็นคนดีขณะพูดว่า “เจเรมี่ ฉันอยากเป็นเจ้าสาวของคุณจะแย่อยู่เเล้ว คุณรู้ไหมว่าหลังจากแยกทางกับคุณที่ชายหาด ฉันคิดถึงคุณทุกวัน? ฉันโหยหาวันที่ฉันจะได้เป็นเจ้าสาวของคุณและในที่สุดวันนี้ก็มาถึง”

เจเรมี่เงียบไปสองสามวินาทีก่อนจะกลับมามีสติ

“ผมจะรักษาสัญญาที่มีต่อคุณ”

“โอเค” เมเรดิธยิ้มหวาน อย่างไรก็ตาม มีแววอิจฉาในดวงตาของเธอ

แม้ว่าเจเรมี่จะสัญญากับเธอเช่นนี้ แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ

เธอคิดว่าเธอจะสบายใจได้ก็ต่อเมื่อมาเดลีนเสียชีวิต

…

มาเดลีนกลับไปที่บ้านและกินยาแก้ปวด

สองสามวันนี้เธอผ่านอะไรมามากมายจนคิดว่าอาจจะมีเวลาเหลือไม่ถึงเดือน

เธอยังคงนึกถึงท่าทางที่เจเรมี่บอกกับเมเรดิธว่าเขาจะรับหล่อนเป็นเจ้าสาวต่อหน้าเธอ เธอรู้สึกราวกับว่ามดนับพันตัวกำลังกัดกินหัวใจของเธอ ความเจ็บปวดยังคงรุกรานร่างกายที่เหี่ยวเฉาและแหลกสลายของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า