บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 202

มาเดลีนยิ้มอย่างสบาย ๆ “คุณเห็นมันด้วยสองตาของคุณเองหรือไง คุณหญิงมอนต์โกเมอรี? อะไรที่ทำให้คุณแน่ใจว่า มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด เป็นผู้หญิงไร้ยางอายที่คุณกล่าวหาว่าเธอเป็น?”

“แน่นอน ฉันมั่นใจ! ฉันเห็นมันด้วยตาตัวเองว่า มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ไร้ยางอายและไร้ความปราณีแค่ไหน! ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอทำร้ายลูกสาวและหลานชายที่มีค่าของฉัน ความตายเป็นการลงโทษที่เบาที่สุดสำหรับผู้หญิงอย่างนั้น!”

เอโลอิสขบกรามแน่นพ่นคำพูดออกมาทุกคำพูดถูกเคลือบลงไปด้วยความเกลียดชังและความรังเกียจที่เธอมีให้มาเดลีน ราวกับว่าความตายไม่เพียงพอที่จะบรรเทาความเกลียดชังในใจของเธอได้เลย

วินาทีต่อมา มาเดลีนได้ยินคำเยาะเย้ยจากเอโลอิส

“แม้ว่าเธอจะมีรูปลักษณ์คล้ายคลึงกับ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด แต่บอกไว้เลยนะ วีล่า ฉันหวังว่าเธอจะละเว้นจากการทำตัวไร้ยางอายเหมือนผู้หญิงคนนั้น!”

ด้วยการวางท่าที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่เหนือกว่า เอโลอิสเดินหนีมาเดลีนก่อนจะเดินกลับไปที่เมเรดิธ

คู่ ‘แม่ ลูก’ จับมือกัน ดูใกล้ชิดกันกว่าที่เคย

ในชุดสูทที่ตัดเย็บอย่างโดดเด่นไร้ที่ติ เจเรมี่เปี่ยมไปด้วยอำนาจและความสง่างาม ความสามารถที่เหลือล้ำของเขาเปล่งออกมาจากทุกท้วงท่าที่เขาขยับ

ผู้ชายอย่างเขาน่าเป็นนิยามของความชื่นชมและการเพ้อฝันของหญิงสาวส่วนใหญ่

แต่ความชื่นชมทั้งหมดนั้น สำหรับมันแล้วช่างง่ายดายเหลือเกินที่คน ๆ หนึ่งจะสูญเสียความเป็นตัวเอง ยอมถูกแผดเผาภายใต้แสงไฟอย่างหลับหูหลับตากับสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมา ...

มาเดลีนหัวเราะเบา ๆ เธอรู้ตัวในตอนที่สายเกินไป และสำหรับความสายที่ว่านั้น เธอเกือบจะต้องสละชีวิตตัวเองซะแล้ว

เธอหันไปมองผู้คนที่อยู่รอบ ๆ เธอส่งยิ้มให้แจ็คสันด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “พี่วีล่า ต้องไปห้องน้ำแปบนึงนะ แจ็ค พี่จะกลับมาอีกแปบนึง

“ถ้างั้นก็ได้ครับ พี่วีล่า ผมจะรอพี่อยู่ตรงนี้นะ” แจ็คสันพยักหน้าอย่างจริงจัง การทำสัญญาของหนูน้อยทำให้นึกถึงครั้งหนึ่งที่เจเรมี่เคยให้ไว้กับเธอเมื่อหลายปีก่อน