เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1009

เมเดลีนถามอย่างสงสัย ทว่าพบเพียงรอยยิ้มอันขมขื่นจากท่าทางอ่อนโยนของเขา

“คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงกลายมาเป็นศิลปินสมัครเล่น?” ไรอันถาม

หญิงสาวจึงส่ายหัวแล้วยิ้ม “บอกหน่อยสิคะ”

ไรอันหันไปมองเมเดลีน “เพราะคุณ ที่ทำให้ผมเป็นผมอย่างในทุกวันนี้”

“ฉันเหรอคะ?” เมเดลีนสับสนเมื่อไรอันเริ่มเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อหลายปีก่อน

ก่อนหน้านั้นเมเดลีนเพิ่งเรียนจบมัธยมปลาย และมันเป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อนก่อนเปิดเทอมมหาวิทยาลัย

เมเดลีนได้งานพาร์ทไทม์ที่ร้านขนมหวาน วันหนึ่งตอนที่เธอเดินออกไปข้างนอกก็พบเข้ากับแผงขายงานศิลปะริมถนน

ในตอนนั้นเมเดลีนยังไม่ได้สนใจการออกแบบเครื่องประดับ แต่ศิลปะก็เป็นสิ่งที่เรียกความสนใจจากเธอได้ เมื่อเดินเข้าไปดู เธอก็พบว่างานศิลปะค่อนข้างน่าสนใจกว่าที่คิด

ดังนั้น เธอจึงหยิบมันขึ้นมาดู

ทันใดนั้นก็มีเด็กชายคนหนึ่งเข้ามาถามอย่างใจเย็นว่า “คุณต้องการมันไหม?”

เธอตกใจมาก แต่เด็กชายก็พูดต่อก่อนที่เธอจะตอบกลับไปว่า “จ่ายเท่าไรก็ได้ที่คุณคิดว่ามันคุ้ม”

“...” เมเดลีนยังเป็นผู้หญิงไร้เดียงสาที่เขินอายเกินกว่าจะวางงานศิลปะลงหลังจากที่หยิบมันขึ้นมาแล้ว ด้วยเหตุนี้ เธอจึงคุ้ยกระเป๋าเพื่อหาเงิน แต่เธอพบเพียงเหรียญหนึ่งดอลลาร์เท่านั้น เธอสามารถจ่ายมันด้วยโทรศัพท์ได้ แต่เงินจำนวนนั้นเธอต้องเอาไว้ใช้สำหรับค่าเล่าเรียน

เธอวางเหรียญลงและพูดว่า “ขอโทษนะ แต่ตอนนี้ฉันมีติดตัวอยู่เท่านี้จริง ๆ”

จากนั้นเธอจึงให้กำลังใจเขา “สไตล์งานศิลปะของเธอมีความรู้สึกที่ไม่เหมือนใคร ทำต่อไปนะ ฉันเชื่อว่าเธอจะพัฒนาฝีมือ และประสบความสำเร็จมากกว่าที่เธอคิดเลยล่ะ”

จากนั้นเมเดลีนก็จากไปพร้อมกับงานศิลปะ ทิ้งให้เด็กชายหยิบเหรียญที่เธอมอบให้เขาด้วยรอยยิ้ม

ในที่สุดเมเดลีนก็เข้าใจความหมายของไรอัน เมื่อเขาถามว่าเธอยังจำเหรียญนั่นได้ไหม

เธอลืมเกี่ยวกับการเผชิญหน้าครั้งนี้ไปนานแล้วและอาจจำไม่ได้เลยหากไรอันไม่ได้บอกกับเธออีกครั้ง

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ