บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1062

หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงและโทรหาเมเดลีนทันที หลังจากนั้นเธอก็ได้รู้ว่าเมื่อคืนเมเดลีนขอให้แดเนียลเป็นคนพาเธอกลับบ้าน

แต่แทนที่เธอจะตื่นที่บ้าน เธอกลับตื่นขึ้นมาในโรงแรมแทน

หญิงสาวจำสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้นไม่ได้เลย แต่สิ่งเดียวที่เธอจำได้คือตัวเองตื่นขึ้นมาข้างชายคนหนึ่ง เธอไม่เห็นด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง

'เป็นไปได้ไหมที่แดนจะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น?

'เขาจะเห็นผู้ชายคนนั้นกับฉันไหม...'

เอวารู้สึกราวกับว่าหัวของเธอกำลังจะระเบิด แต่ทันใดนั้นกริ่งประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เธอคิดว่าเป็นแดเนียลที่กลับมา แต่เมื่อเปิดประตูไปเธอก็พบคนที่ไม่ต้องการจะเจอ...

เมื่อคืนนี้เมเดลีนไม่ได้นอนเลยแม้แต่น้อย เธอตื่นแต่เช้าตรู่ ป้อนนมลูก และเข้าครัวเตรียมอาหารให้ไรอัน

หลังจากไรอันออกไป เธอก็พาลูกชายไปยังคฤหาสน์วิทแมน

ลิเลียนยังพูดไม่ได้ แจ็คสันจึงอยู่เป็นเพื่อนน้องสาวของเขา

หลังจากที่เมเดลีนส่งลูกชายคนเล็กและแจ็คสันให้คาเลน เธอก็พาลิเลียนไปยังโรงพยาบาล

แม้ว่าเธอจะไปโรงพยาบาลเด็กหลายแห่งและพบกับแพทย์เฉพาะทาง แต่แพทย์ทุกคนที่พบก็ได้แต่ส่ายหัวและบอกว่าพวกเขาไม่พบความผิดปกติอะไรเลย

เมเดลีนจับมือของลิเลียนเดินออกจากโรงพยาบาลแห่งสุดท้าย ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าใส แต่ภายในใจของเมเดลีนกลับมืดมน

เธอจับมือลิเลียนและกำลังจะกลับ แต่จู่ ๆ สาวน้อยก็ดึงมือเอาไว้ขณะที่กะพริบตาใสแป๋ว พลางชี้ไปที่แผงขายขนมสายไหมข้างถนน

เมเดลีนเข้าใจจึงพาลูกสาวเดินข้ามถนนเพื่อซื้อขนมสายไหมสีสันสดใส ชายที่ขายขนมสายไหมนั้นสุภาพมาก เขาเอ็นดูจึงให้ลูกโป่งเล็ก ๆ กับลิเลียน

ขณะที่ถือลูกโป่ง ลิเลียนก็กัดขนมสายไหมเบา ๆ พลางส่งยิ้มหวานให้เมเดลีน

ชายในชุดสูทและสวมรองเท้าหนังยิ้มกริ่ม “คำสั่งพร้อมแล้ว เมื่อคุณได้บัญชีมา เราจะออกคำสั่งให้ทันที”

เจเรมี่ฟังเงียบ ๆ และพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “ในอีกสองวันเป้าหมายจะอยู่ที่เกลนเดลเพื่อเจรจาธุรกิจกับลาน่า นั่นจะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด”

ทันทีที่พูดจบ อาการคันคอก็กำเริบขึ้นมาอีกครั้ง

เจเรมี่เริ่มไอ และหลังจากไอได้ไม่กี่ครั้งก็มีเลือดไหลออกมา

เขาเช็ดมันด้วยผ้าเช็ดปากอย่างไม่ใส่ใจมากนักพลางวางมันไว้บนโต๊ะ ใบหน้าของเขาซีดเซียวลงอย่างมาก

เมื่ออีกฝ่ายเห็นเขาในสภาพเช่นนี้ก็ทนไม่ได้จึงพูดว่า “หมอโลเวลล์กำลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพัฒนาวิธีรักษา และเขาจะแจ้งให้คุณทราบโดยเร็วที่สุด”

เจเรมี่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจเย็น “ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว สิ่งเดียวที่ต้องการคือให้พวกคุณปกป้องภรรยาและลูกของผมเมื่อเวลานั้นมาถึง”

ทันทีที่เขาพูดอย่างนั้นจบ เสียงโพละก็ดังจากทางด้านหลัง ตามด้วยเสียงเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ร้องไห้