บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1111

เมเดลีนรู้สึกหัวใจพองโต เมื่อเห็นเขาหยุดเดิน

เธอกำลังวิ่งไปหาชายคนนั้น แต่แล้วจู่ ๆ ก็มีเด็กสองคนที่ดูน่าจะอายุประมาณหกเจ็ดขวบปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้าเธอ

เมเดลีนต้องการหลีกเด็ก ๆ ไป ทว่าในตอนนั้นเองที่มีเด็กคนหนึ่งล้มลงและเริ่มส่งเสียงดังออกมา

แม่ซึ่งได้ยินเสียงลูกร้องจึงเข้ามา และเมื่อเธอเห็นเมเดลีนที่กำลังจะหนีไป เธอก็คิดว่าเมเดลีนเป็นคนที่ทำให้ลูกชายของเธอล้มลง

“คุณชนลูกชายฉันจนล้มแล้วจะหนีงั้นเหรอ?” แม่ของเด็กตะโกนใส่เมเดลีนอย่างเกรี้ยวกราด และจับมือเธอไว้ “จะบอกให้นะ ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของฉัน ฉันจะไม่มีวันปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ แน่!”

ผู้หญิงคนนั้นเตือนด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว แต่ในขณะนี้เมเดลีนกำลังมุ่งความสนใจไปที่ชายซึ่งกำลังจะเดินเข้าไปในอาคารเท่านั้น

เธอดึงตัวเองออกจากการเกาะกุม และโยนการ์ดใส่หน้าอีกฝ่าย “ที่นี่มีกล้องวงจรปิด คุณควรดูวิดีโอก่อนที่จะกล่าวหาว่าฉันทำลูกชายคุณล้มนะ แล้วก็หากเป็นฉันจริง ๆ ก็ติดต่อมาหาฉันตามเบอร์บนการ์ดใบนี้แล้วกัน”

“...”

อีกฝ่ายตกใจกับท่าทีของเมเดลีน และในตอนที่เธอกำลังจะโต้กลับ เธอก็ได้ยินลูกชายของเธอชี้แจง “แม่ฮะ ผมล้มของผมเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่คนนั้นเลยฮะ”

ใบหน้าของผู้เป็นแม่เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอับอายเมื่อได้ยินเช่นนั้น จากนั้นเธอจึงคว้าลูกชายแล้วหนีไป

ทว่าเมื่อเมเดลีนหันกลับมามองอีกครั้ง เธอก็ไม่พบผู้ชายคนนั้นแล้ว

“นั่นคุณจริง ๆ ใช่ไหมเจเรมี่?” เมเดลีนถามอย่างท้อใจกับอากาศที่ว่างเปล่าตรงหน้า ขณะที่รู้สึกว่าหัวใจของเธอค่อย ๆ บีบตัวแน่นขึ้น

เธอกลับไปที่คฤหาสน์วิทแมนและหยิบที่คั่นหนังสือที่เจเรมี่ทิ้งไว้ให้ แล้วน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเธอเงียบ ๆ

“เจเรมี่…”

หญิงสาวจูบที่คั่นหนังสือ ก่อนจะขดตัวอยู่บนเตียงพลางร้องไห้และกอดผ้าห่มของเธอเอาไว้

“ฉันคิดถึงคุณมากเหลือเกิน ทำไมคุณถึงทิ้งฉันไว้คนเดียวล่ะ? ทำไม…” เธอถาม แต่ไม่มีใครสามารถให้คำตอบกับเธอได้เลย

เธออยากจะมุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่การทำงาน เธอทำทุกอย่างตั้งแต่ผสมน้ำหอมและออกแบบ แต่เธอก็ยังนึกถึงเขาอยู่เสมอไม่เปลี่ยนแปลง

“เจ้าโง่ ร้องไห้ทำไม? แกต้องใช้ชีวิตให้ถูกต้อง เพราะฉันจะไม่ได้อยู่ดูแลแกแล้วนะ”

คำเตือนของโยริคฟังดูเหมือนคำแนะนำ แต่หลังจากที่เขาพูดแบบนั้น น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลง

“ฟาบ อย่าทำผิดเหมือนกับที่ฉันเคยทำ แกจะสามารถใช้ชีวิตอย่างซื่อตรงได้ก็ต่อเมื่อแกเปิดเผยและตรงไปตรงมา จำสิ่งที่ฉันพูดเอาไว้ ใช้ชีวิตให้ซื่อตรง”

ฟาเบียนพยักหน้าด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เขารู้สึกใจสลายขณะเฝ้าดูผู้คุมพาตัวโยริคออกไป จากนั้นเขาก็ไปที่เรือนจำหญิงเพื่อเยี่ยมลาน่า

ลาน่ายังคงไร้กังวล แต่สภาพของเธอกลับดูน่าสมเพชและซีดเซียว

เมื่อเธอเห็นฟาเบียน เธอก็รีบขอบุหรี่และถามว่าอดัมอยู่ไหน

ฟาเบียนมองเธออย่างเย็นชา “เธอทรยศพี่โยริคก็เพื่อชีวิตที่น่าขยะแขยงของเธอ”

“เฮอะ” ลาน่าเย้ยหยัน “ในเมื่อเขาเป็นพี่คนโต เขาก็ควรรับผิดชอบทั้งหมดสิ ตายเพื่อน้องชายและน้องสาวของตัวเองไม่คุ้มตรงไหน?”