บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1189

เมื่อรู้สึกว่ามีแขนกำลังโอบรอบเอวสอบของตัวเอง เขาก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว

เขาเห็นเมเดลีนจับเขาไว้อย่างไร้เรี่ยวแรงขณะที่สองเท้าเล็ก ๆ ของเธอเปลือยเปล่า เขาไม่ลังเลที่จะอุ้มเธอขึ้นมาในทันที

เมเดลีนรู้สึกเศร้ามากจริง ๆ และด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ เธอจึงโอบแขนรอบคอของเขาแน่น ขณะที่ฝังใบหน้าซีดเซียวของตัวเองเอาไว้ระหว่างซอกคอของเขา

“เจเรมี่ อย่าเมินฉันเลยนะ”

เสียงของเมเดลีนฟังราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้ และเสียงของเธอฟังดูตัวเล็กเหมือนเมื่อก่อน

เจเรมี่รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ

เขาจะทนเฉยเมยต่อเธอได้ยังไง?

เขาต้องการปลอบโยนเธอ แต่สิ่งที่เขาได้ยินคือเมเดลีนกำลังขอโทษ “ฉันรู้ว่าเมื่อกี้ฉันดุคุณ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

เจเรมี่หยุดเดินแล้วก้มศีรษะลงหอมแก้มเธอ เขากดริมฝีปากบางของเขาเข้าที่หูของเธอเบา ๆ “คุณพูดเรื่องอะไร ผมจะโกรธคุณได้ยังไง? คุณไม่ต้องขอโทษหรรอกนะ เพราะคุณไม่ได้ทำอะไรผิด”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนเหมือนสายลมพัดผ่านหัวใจที่บาดเจ็บของเธอเบา ๆ ขณะที่หลับตาลงและฝังตัวลึกลงไปในตัวเขาอย่างอ่อนแรง

“งั้นอย่าไปเลยนะ อยู่กับฉัน”

“โอเค ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

เจเรมี่สัญญาและต้องการพาเมเดลีนไปนั่งที่เตียง แต่เธอกลับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

“ฉันอยากให้คุณกอดฉัน” เธอร้องขอด้วยน้ำเสียงออดอ้อนที่ไม่เคยใช้กับเขามาก่อน

เจเรมี่เองก็ไม่ต้องการปล่อยเธอไปเช่นกัน เขาจึงนั่งลงบนเตียงโดยมีเมเดลีนอยู่ในอ้อมแขน ขณะที่ค่อย ๆ ลูบไล้ฝ่ามืออุ่นและนิ้วเรียวผ่านผมยาวของเธอไปอย่างอ่อนโยน

“เจเรมี่ ฉันรู้ว่าคุณมีคำถามมากมาย แต่คุณต้องเชื่อใจนะ ว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไร ฉันจะไม่มีวันทำร้ายคุณ”

“อืม ผมรู้” เจเรมี่พยักหน้า

“คืนนี้อย่าไปไหนนะคะ ได้ไหม? อยู่กับฉันที่นี่นะ”

เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่เปื้อนน้ำตาซึ่งดูราวกับหยาดน้ำค้างบนกลีบดอกไม้ จิตใจของเจเรมี่กระตุกไหวเมื่อเห็นเธอในขณะนั้น