บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 119

เพียงแค่นึกย้อนไปถึงสายตาและท่าทีของเอโลอิสและฌอนมีให้กับเธอแล้วนั้น มาเดลีนรู้สึกคล้ายบางอย่างทับอกมันหนักจนทำให้หายใจไม่ออก

เมเรดิธรู้สึกตัวได้ว่ามีบางอย่างผิดไปจากแผนที่เธอวางไว้ เธอรีบคว้ากระดาษออกจากมือของ มาเดลีนทันที เธอไม่แปลกใจเลยสักนิดเมื่อเห็นผลลัพธ์บนกระดาษใบนั้น แต่กลับกัน เธอฉีกกระดาษออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยความโกรธ แค่เพียงสะบัดมือ เศษกระดาษพวกนั้นได้กระจัดกระจายไปในสายลมทันที

“มาเดลีน ยัยผู้หญิงเลวทรามชั้นต่ำ!”

เมเรดิธใช้เเรงทั้งหมดที่มีในการคว้าเข้าที่คอเสื้อของมาเดลีน ดวงตาของเธอดูมีพิษสงที่ร้ายกาจมากราวกับว่าเธอต้องการถลกหนังมาเดลีนทั้งเป็น

แต่อย่างไรก็ตาม มาเดลีนไม่เกรงกลัวเธอเลยสักนิดในตอนนี้ เธอหัวเราะออกมาฟันขาวของเธอเปื้อนเลือดสดที่ทำให้ริมฝีปากซีดของเธอเป็นสีแดง

“เมเรดิธ คนอย่างเธอเป็นได้แค่ของปลอมเท่านั้น” คำพูดเหล่านั้นออกมาจากปากเธออย่างแผ่วเบา แต่มันกลับทำให้รู้สึกเสียดสีแก้วหูเมเรดิธเมื่อเธอได้ยินมัน

เมเรดิธไม่รอที่จะได้ยินอะไรเพิ่มเติมอีกแล้ว เธอตบหน้าข้างที่มีบาดเเผลมากมายของมาเดลีน ตาของเธอเบิกกว้างขึ้นอย่างดุร้ายต่อหน้ามาเดลีน “มาเดลีน ระวังปากโสโครกของเเกไว้ดีกว่า!”

เมเรดิธจับคอเสื้อของมาเดลีนแน่นขึ้นอีกครั้งขณะที่เธอเอ่ยเตือนอย่างโหดเหี้ยม “ฉันจะเป็นลูกสาวของมอนต์โกเมอรีอย่างแน่นอน! ฉันคือเอวลีน มอนต์โกเมอรี่! ได้ยินชัดไหม?!”

มาเดลีนมองไปที่ใบหน้าที่ดุร้ายของเมเรดิธด้วยความสนุกสนาน เธอกระอักเลือดออกมาอีกครั้งขณะที่ดวงตาของเธอยังคงย้ำเตือนในสิ่งเดิม “เมเรดิธ ฉันจะไม่ยอมให้ผู้หญิงที่น่ารังเกียจอย่างเธอสวมรอยมาหลอกพ่อแม่ฉันเป็นอันขาด!”

“ยัย…” นัยน์ตาของเมเรดิธดูเยือกเย็น แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอปล่อยคอเสื้อของมาเดลีน ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าที่มีเจตนาที่ไม่ปกติ

“เอาสิ กระเสือกกระสนไปบอกพวกเขาได้เลย!” เธอยืนขึ้นพูดพร้อมกับกอดอก

“บอกพวกเขาไปเลยว่าเธอหลือเวลาแค่สามเดือนบนโลกนี้ บอกพวกเขาว่าไปซะว่าเธอกำลังจะตายในไม่ช้า” คำพูดเหล่านั้น เมเรดิธสามารถมองเห็นความลังเลที่ปรากฏบนใบหน้าของมาเดลีนได้อย่างชัดเจน

กระนั้น การข่มขู่ของเมเรดิธยังไม่สมบูรณ์อย่างที่เธอต้องการ เธอเริ่มพูดต่อในทันที “อย่าคิดแม้แต่จะบอกเจเรมี่ อย่าลืมว่าต่อให้เขาจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม แต่ถ้ากล้าที่จะลองดีพูดมันไปอย่างนั้นจริงๆขอให้คิดถึงขี้เถ้าของปู่ตัวเองก่อนแล้วคิดถึง เอวา ลองค์ ตามหลัง”

เธอคุกเข่าลงทจับคางของมาเดลีนเชิดขึ้นในขณะที่เธอมองลงไปที่ใบหน้านั้นอย่างโหดเหี้ยม “ไม่มีอะไรที่ฉันจะไม่ทำมันไม่ได้!”

เมเรดิธมองไปที่มาเดลีนที่กำลังอ่อนแอลง ไปพร้อมกับการจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง เธอหยิบผ้าเช็ดปากออกมาเช็ดเลือดที่ติดอยู่บนตัวเธอด้วยความรังเกียจก่อนจะลุกขึ้นและหันหลังเพื่อเดินจากไป

เธอก้าวเดินไปไม่ถึงสองก้าวกลับมีร่างของใครบางคนปรากฏตัวตรงหน้าเธอ

เธอตกใจมากในขณะที่ถามว่า “ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”