บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 121

มาเดลีนเบิกตากว้าง มือของเธอสั่นขณะที่เอื้อมไปอังจมูกของคนที่นอนนิ่งอยู่ข้างๆ เธอต้องการตรวจสอบลมหายใจและชีพจรของบริทนีย์ แต่เธอไม่รู้สึกถึงอะไรทั้งสิ้น ร่างกายของบริทนีย์ไม่หลงเหลือความอุ่นเลยแม้แต่น้อยอีกทั้งยังแข็งผิดปกติ

สภาพจิตใจของมาเดลีนว่างเปล่าเมื่อเธอเริ่มมีอาการทางประสาท เธอไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เธอเป็นลมไป มันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะรู้ว่าทำไมมีดเล่มนี้ถึงมาอยู่ในมือของเธอ

ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นยืน เธอได้ยินเสียงไซเรนของตำรวจในระยะไกลดังเข้ามา ขณะที่มองไปยังตำรวจที่ลงจากรถ ตัวเธอเริ่มสั่นความเย็นจากทั่วร่างกายวิ่งตรงลงไปที่กระดูกสันหลังของเธอทันที

เธอไม่คาดคิดว่าเธอจะต้องถูกไปที่สถานกักกันนั่นอีกครั้ง มันเป็นฉากที่คุ้นเคย โดยมีหลักฐานมัดตัวและปฏิเสธไม่ได้ตรงหน้าเธอเพื่อตอบโต้สิ่งที่เธอจะพูดว่าเธอไม่ได้ทำ

มีเพียงลายนิ้วมือของมาเดลีนเท่านั้นที่อยู่บนมีดและพวกเขาสามารถหาร่องรอยของเศษผิวหนังของบริทนีย์ที่หลังมือของมาเดลีน ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าบริทนีย์ต่อสู้กับเธอก่อนที่เธอจะเสียชีวิต

มาเดลีนไม่รู้ว่าเธอมีการสัมผัสร่างกายกับบริทนีย์ได้อย่างไร ทั้งหมดที่เธอรู้ก็คือเธอไม่ได้ฆ่าบริทนีย์ เธอเป็นผู้บริสุทธิ์

ไม่มีใครเชื่อคำอธิบายของเธอและตำรวจได้ทำการส่งเอกสารคำสารภาพให้มาให้ “มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด หลักฐานทั้งหมดชี้มาที่เธอ ฉะนั้นเธอควรสารภาพผิด”

“ฉันไม่ได้ฆ่าบริทนีย์ ฉันถูกใส่ร้าย!” มาเดลีนยืนกราน ด้วยดวงตาที่แน่วแน่มันเต็มไปด้วยความอยุติธรรมและความเคลือบแคลงใจ

ตำรวจไม่เชื่อเธอและพวกเขาขี้เกียจเกินไปที่จะพยายามหาหลักฐานเพิ่มเติมต่อ ดังนั้นพวกเขาจึงส่งมาเดลีนกลับไปที่ห้องขัง

มาเดลีนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอกำลังจะตายในห้องขัง บางที เธอน่าจะเสียชีวิตในห้องขังเมื่อสามปีก่อน ทุกอย่างจะได้จบลง

ขณะที่เธอปิดตาที่เหนื่อยล้าเต็มที เธอยอมแพ้แล้ว แต่ตำรวจวนกลับมาหาเธออีกครั้ง โดยอ้างว่ามีคนต้องการพบเธอ

มาเดลีนก้มหัวลง ความเจ็บปวดบนใบหน้าของเธอไม่มีอะไรเทียบได้กับสิ่งที่หัวใจของเธอรู้สึกในขณะนี้

เธอกัดริมฝีปากลงเล็กน้อย เพื่อระงับความรู้สึกที่โดนทลาย

“มาเดลีน ผู้หญิงที่น่ารังเกียจแบบแกไม่ใช่มนุษย์! เเกมันโหดร้ายขนาดนี้ได้ยังไงถึงขนาดต้องฆ่าบริทย์ของฉัน เอาลูกสาวฉันคืนมา!”

“เอโลอิส ใจเย็นๆ แผลของเธอจะเปิดกว้างดขึ้นอีกครั้งนะ” ฌอนบอกกับเอโลอิสด้วยความกังวล

เอโลอิสสงบสติอารมณ์ของเธอไม่ได้อีกแล้ว เธอได้แต่ร้องไห้ขณะที่พูดว่า “ฉันจะสงบลงได้ไง! นั่นคือบริทย์ของเรา! แม้ว่าเธอจะไม่ใช่เลือดเนื้อของเรา แต่เธอก็ยังคงเป็นลูกสาวที่เราเลี้ยงดูมามากว่ายี่สิบปีและตอนนี้เธอถูกฆ่าโดยยัยผู้หญิงคนนั้น! จะให้ฉันเอาอะไรมาสงบ!”