บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1248

“เอวลีน คุณกำลังทำอะไร?” เจเรมี่ดูงุนงง

“เราเป็นสามีภรรยากัน ฉันไม่ต้องการให้คุณตายโดยที่มีพิษที่น่ากลัวแบบนั้นอยู่ในร่างกาย” เมเดลีนมองตรงไปที่เขาแล้วฉีดยาเข้าไปในแขนเขาโดยไม่ลังเล

เธอมองดูเจเรมี่ที่ไม่ขัดขืนพลางตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง “พรุ่งนี้คุณจะต้องขึ้นศาลแล้ว ฉันหวังว่านี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน”

เจเรมี่ดูเหมือนเคว้งไปเมื่อได้ยินสิ่งที่เมเดลีนพูด

ใบหน้าที่เศร้าสร้อยของเธอสะท้อนให้เห็นในรูม่านตาของเขา และก่อนที่จะเขาได้พูดอะไรเธอก็จากไปแล้ว

ทันทีที่เมเดลีนเดินออกไปที่ประตู เธอก็เห็นไรอันกำลังรอเธออยู่ก่อนแล้ว

เธอเดินไปหาเขาแล้วกล่าวขอบคุณจากนั้นก็ขึ้นรถไป

ไรอันรู้ว่าตอนนี้เมเดลีนกำลังรู้สึกหดหู่อยู่ เขาจึงไม่รบกวนเธออีก

หลังจากที่มาส่งเมเดลีนที่บ้าน เขาก็ตั้งใจชงกาแฟให้เธอ “คุณไม่ต้องคิดมาก การพิจารณาคดีในวันพรุ่งนี้ผมจะไปกับคุณเอง”

เมเดลีนรับกาแฟมาและพยักหน้าเบา ๆ

“ผมจะไปเอาของบางอย่างที่ห้องทำงานแล้วออกไปข้างนอกหน่อย” ไรอันบอกแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

ขณะที่เขาเดินขึ้นไปชั้นบน โทรศัพท์บนโต๊ะกาแฟก็ดังขึ้น

เมเดลีนชำเลืองมองโทรศัพท์และเห็นว่าไม่มีชื่อของคนโทรบนหน้าจอ เธอจึงรับสายโดยไม่ได้คิดอะไร

ชายที่มีสำเนียงต่างชาติเริ่มมาพูดจากปลายสาย “พรุ่งนี้บ่ายสองโมง คนของผมจะไปรับสินค้าที่ท่าเรือร้างในเกลนเดล”

หลังจากได้ยินอย่างนั้น เมเดลีนก็ตอบอย่างใจเย็น “โอเค ฉันจะบอกเขาเอง”

คนที่อยู่อีกฝั่งตะลึง “คุณเป็นใคร?”

“ฉันเป็นผู้หญิงที่มีชื่ออยู่ในทะเบียนสมรสของเขา”

คำตอบของเมเดลีนทำให้อีกฝ่ายมั่นใจ “อย่าลืมบอกเขาด้วย แล้วอย่าจำผิดล่ะ”

“โอเค ฉันจะบอกเขาเอง” เมเดลีนสัญญา

ใช้เวลาไม่นานหลังจากนั้นก่อนที่ไรอันจะลงมาชั้นล่าง เขาหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะกาแฟ กล่าวลาเมเดลีนแล้วออกไป

“คำที่เขาบอกว่าคนเราเปลี่ยนไปตามกาลเวลาเป็นเรื่องจริงสินะ ดูเธอสิ! พอเกิดเรื่องกับเจเรมี่เธอก็รีบวิ่งแจ้นไปหาผู้ชายคนอื่นทันที!”

“ช่างเถอะ” วินส์ตันบอกคาเลน “เจเรมี่เองก็เคยทำผิดกับเอวลีนมาก่อน ถ้าเธออยากจะเพิกเฉยต่อเขา เราก็ว่าอะไรไม่ได้”

มีคนไม่มากนักในห้องตัดสิน และเมเดลีนก็สามารถได้ยินบทสนทนาระหว่างคาเลนกับวินส์ตันได้อย่างชัดเจน

เธอมองไรอันที่มีรอยยิ้มบนริมฝีปากอย่างเฉยเมย “หลังจากเรื่องนี้จบลง คุณจะทำยังไงต่อ?”

ไรอันมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยของเมเดลีน “ถ้าคุณยังมีอารมณ์ ผมก็จะพาคุณไปดินเนอร์ใต้แสงเทียนดี ๆ สักที่”

เมเดลีนเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย "อาหารค่ำใต้แสงเทียน ดีเลยค่ะ ฉันคิดว่าคืนนี้ฉันคงอารมณ์ดีพอจะทานอาหารเย็นใต้แสงเทียนกับผู้ชายที่จะใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกับฉัน”

ไรอันตะลึงหลังได้ยินคำพูดเหล่านั้น เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์บนใบหน้าของเมเดลีน หัวใจของเขาก็เต้นแรงและรู้สึกมีความสุขมากกว่าเดิม

ในตอนที่เขากำลังจะจับมือเมเดลีน ก็ถึงเวลาขึ้นศาลอย่างเป็นทางการพอดี

ริมฝีปากของเมเดลีนโค้งเป็นรอยยิ้ม ขณะมองไปยังผู้ชายที่เดินเข้ามาในลานสายตาของเธอช้า ๆ

‘ช่วงเวลาสุดท้ายมาถึงแล้ว เจเรมี่’