บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1402

เธอมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้นคือต้องช่วยเมเดลีน

เมเดลีนไม่คิดว่าเอโลอิสจะมีแรงเยอะเป็นอีกเท่าตัวเพื่อที่จะเข้าไปช่วย ‘เธอ’

ร่างบางเดินเซถอยหลังไปสองก้าวก่อนจะชนเข้ากับชั้นหนังสือข้างตัว

ชั้นหนังสือแกว่งไปแกว่งมาราวกับว่ามันกำลังจะล้มลง

การชนนั้นทำให้เธอรู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่เมเดลีนไม่มีเวลามากังวลเกี่ยวกับตัวเองนัก เพราะขณะนี้เธอเห็นผู้เป็นแม่กำลังก้าวเข้าไปในกองไฟแล้ว

“แม่!” เธอร้องออกมาแล้ววิ่งไปกอดเอโลอิสไว้ด้วยน้ำตาที่ไหลอาบหน้า

“ดูหนูสิ แม่ หนูคือเอวลีนจริง ๆ!” เมเดลีนกอดเอโลอิสแล้วเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“เอวลีนของฉัน...” เอโลอิสตกตะลึงไปชั่วครู่ ขณะที่จ้องหน้าเมเดลีนอย่างว่างเปล่า ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและคำถามมากมาย “ไม่ คุณไม่ใช่เอวลีน เธอไม่เคยคุยกับฉันเลย เธอเกลียดฉัน คุณไม่ใช่... แค่ก แค่ก แค่ก คุณไม่ใช่...”

เมเดลีนโอบแขนรอบตัวเอโลอิส “เอวลีนเลิกเกลียดแม่ไปนานแล้วค่ะ หนูรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเอวลีน เธอจะไม่โทษคุณอีก”

“เอวลีนไม่โทษฉันแล้วเหรอ?” ราวกับว่าคำพูดของเมเดลีนจะทะลุไปถึงเอโลอิส เอโลอิสยกมือขึ้นแตะแก้มที่เปื้อนน้ำตาของลูกสาว พลางขมวดคิ้ว “เธอไม่โทษฉันแล้วจริง ๆ เหรอเอวลีน?”

เมเดลีนพยักหน้าและบีบมือของเอโลอิส “จริงสิคะ เอวลีนไม่โทษแม่ เอวลีนรักแม่มาก แค่ก แค่ก”

เอโลอิสดูเหมือนจะเข้าใจและยิ้มอย่างโล่งใจ “ถ้าอย่างนั้นคุณจะกลับบ้านกับฉันไหม เอวลีน?”

“ค่ะ! หนูจะกลับบ้านกับแม่นะ! ครอบครัวของเราจะไม่แยกจากกันอีก!”

“จ้ะ” รอยยิ้มแห่งความรักปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเอโลอิส เธอยกมือขึ้นลูบศีรษะของเมเดลีน แต่จู่ ๆ สายตาที่หวาดระแวงก็กลับมาบดบังความใจดีของเธออีกครั้ง

เมเดลีนเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอเห็นเอโลอิสวิ่งมาข้างหลังเธอ

ชั้นวางหนังสือที่แกว่งไปมาเสียสมดุลและล้มลงอย่างแรง มันทับร่างของเอโลอิสที่วิ่งเข้ามาปกป้องเมเดลีนจนล้มลงกับพื้น

จากนั้นเมเดลีนก็รู้ตัวว่าที่เอโลอิสวิ่งมาข้างหลังก็เพื่อที่จะได้ปกป้องเธอเอาไว้

“แม่!” เมเดลีนกรีดร้องแล้วโผเข้าหาเอโลอิสทันที

“แม่คะ แค่ก แค่ก...” เมเดลีนรู้สึกอึดอัดและเริ่มไออีกครั้ง กองขยะรอบห้องทำให้ควันหนาทึบกว่าเดิมแล้วลอยเข้ามาอุดจมูกของเธอ

“ลินนี่! ได้ยินผมไหม ลินนี่?” น้ำเสียงของเจเรมี่ที่ดูเป็นกังวลเริ่มดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

“เจเรมี่...” เมเดลีนพยายามตะโกนตอบ แต่ดูเหมือนมีบางอย่างติดอยู่ในลำคอของเธอ มันทำให้ความพยายามทั้งหมดของเธอสูญเปล่า

การมองเห็นเริ่มพร่ามัว แม้แต่การหายใจก็ลำบากมากขึ้นกว่าเดิม

“ลินนี่! ลินนี่!” เมเดลีนได้ยินเจเรมี่ตะโกน ก่อนที่ความรู้สึกจะถูกบดบังไปด้วยอุณหภูมิที่แผดเผารอบตัว

ท่ามกลางความสับสน เธอสัมผัสได้ถึงลมเย็น ๆ ที่พัดมาเหนือเธอ พร้อมกับกลิ่นและความรู้สึกปลอดภัยที่คุ้นเคย ทำให้ความวิตกกังวล และความกลัวภายในของเธอสงบลงอย่างช้า ๆ

“เจเรมี่...” เมเดลีนพึมพำ เธอเห็นเจเรมี่ปรากฎในสายตาที่พร่ามัว ก่อนทุกสิ่งตรงหน้าจะกลายเป็นสีดำ

เธอเริ่มฝันร้ายเกี่ยวกับเอโลอิสที่ยังคงถูกทับอยู่ใต้ชั้นหนังสือและเต็มไปด้วยเลือด

เธอเอาแต่กรีดร้องว่า ‘แม่ แม่’ แต่เอโลอิสก็ไม่ฟื้นเลย

“ลินนี่ ลินนี่ ฟื้นแล้วเหรอ?”

เสียงทุ้มนุ่มของเจเรมี่ลอยเข้ามาในหูของเธอ เมเดลีนเบิกตาโพลงแล้วลุกขึ้นนั่ง แววตาเต็มไปด้วยความสับสน “แม่! เจเรมี่!”