เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 163

เจเรมี่เริ่มชินกับการเจอมาเดลีนในรูปแบบนี้ เขาเลิกคิ้ว จ้องมองใบหน้าไร้ที่ติราวกับภาพวาดของมาเดลีนอย่างจริงจัง

เขายังจำได้ดีว่าเธอเคยมีรอยแผลบาดลึกบนใบหน้าด้านขวาของเธอ รอยแผลนั้นไม่เคยหายไปจนกระทั่งวันสุดท้ายที่เธอหยุดหายใจ

หากใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้ที่ส่งยิ้มมาอย่างไร้ที่ติ ผิวของเธอดูนุ่มลื่นไปหมด พูดง่าย ๆ ก็คือ เธองดงามเหลือเกิน

“คุณวีล่า ดูเหมือนโชคชะตาจะพาให้เรามาเจอกันบ่อย ๆ นะครับ” เจเรมี่พูดด้วยท่าทีสบาย ๆ

มาเดลีนจ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอพร้อมกับส่งยิ้มสดใส “ดูเหมือนว่าวันนี้คุณวิทแมนจะมีสติครบถ้วนดีนะคะ คุณไม่จำฉันผิดเป็นภรรยาที่ตายไปแล้วของคุณ”

เจเรมี่ขมวดคิ้ว ไม่ค่อยพอใจสิ่งที่ได้ยินนัก

กระนั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมากลับส่งยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ผมหวังว่าผมจะได้รับเกียรติเลี้ยงข้าวเย็นคุณสักมื้อ?”

มาเดลีนขมวดคิ้ว “อาหารเย็นคงจะไม่ได้ แต่ถ้าเป็นอาหารกลางวันนี้ฉันว่างค่ะ”

เจเรมี่มีความสุขมากที่มาเดลีนยอมตกลง

แต่กระนั้น ความสุขก็อยู่ได้เพียงชั่วครู่หัวใจของเขาเริ่มเจ็บปวด

จู่ ๆ เขาก็นึกถึงมาเดลีน

เขานึกย้อนไปถึงวันที่พวกเขาแต่งงานกัน เธอจัดเตรียมอาหารไว้ให้เขาทุกมื้อ เฝ้ารอเขากลับมาบ้าน แต่อย่างนั้น เป็นเขาเองที่ไม่เคยปฏิบัติกับเธอดีเลยสักครั้ง

มาถึงตอนนี้ ที่เค้าพยามใช้ผู้หญิงคนนี้ที่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับมาเดลีนเพื่อที่จะเยียวยาความสุขและความรักที่เคยเป็นของเขา

มาเดลีนกลับไปที่ร้าน เพื่อเช็คความเรียบร้อยและเตรียมตัวสำหรับงานฉลองเปิดร้านใหม่

ยังไม่ทันจะ 11 โมง เจเรมี่ก็มาถึง

เจเรมี่เปลี่ยนรถของเขา ตอนนี้เขาขับรถสปอร์ตสีขาวรุ่นหายาก

เขาดึงดูดความสนใจผู้คนรอบข้างได้อย่างดีทีเดียวแหละ เมื่อเขาขับรถเข้ามาในร้านผู้คนพากันจับจ้องมาที่เจเรมี่ในขณะที่เขาก้าวลงจากรถ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ