บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 223

ภายใต้ความงุนงงของทุกคน มองไปเจเรมี่หยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มออกมาจากกระเป๋ากางเกง

เขาถือกล่องนั้นประจันหน้ากับมาเดลีนและเปิดกล่องขึ้น ภายในกล่องเครื่องประดับกำมะหยี่นั้นมีแหวนเพชรทอประกายวิบวับ

เมเรดิธมองไปยังกล่องที่เจเรมี่ถืออยู่ด้วยความตกใจ เธอรีบเข้าไปหาเขาในทันที “เจเรมี่ ... นี่คุณจะทำอะไรน่ะ? “เธอถามอย่างกังวล พยายามรักษารอยยิ้ม “เจเรมี่ คุณขอให้พ่อแม่ของฉันมาพบวันนี้ เป็นเพราะคุณต้องขอฉันแต่งงานใช่ไหม? แหวนเพชรนี้มันเป็นของฉันใช่หรือเปล่า?”

เมเรดิธจ้องไปที่รูปร่างที่สมบูรณ์ของเจเรมี่แบบมีความหวัง

กระนั้น เจเรมี่ไม่ได้เหลือบมองเมเรดิธแม้แต่หางตาของเขาก็ไม่แยมองเช่นกัน เขาหยิบแหวนออกมาและเอื้อมมือไปคว้ามือซ้ายของมาเดลีนที่เฟลิเป้จับอยู่

มาเดลีนรีบชักมือกลับ “คุณวิทแมน คุณจะทำอะไร?”

เฟลิเป้เอ่ยพูดปกป้องมาเดลีนที่ยืนอยู่ข้างเขา “เจเรมี่ แม้ว่าวีล่ากับมาเดลีนจะคล้ายกันมาก แต่อย่างที่ผมได้บอกไปนั่นแหละ ทั้งคู่ไม่ใช่คนเดียวกัน”

“ทำไมนายถึงดูกังวลกับเธอจังนะ?” จู่ ๆ เจเรมี่หัวเราะหึ ๆ ออกมา รอยยิ้มของเขาดูมีเลศนัยมากและไม่มีใครสามารถมองออกว่าเขาคิดจะทำอะไร “นี่เป็นเพียงของขวัญต้อนรับเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับน้าสะใภ้ในอนาคตของผมเท่านั้น”

“ขอบคุณมากค่ะ คุณวิทแมน แต่แหวนเพชรเลอค่าสวยงามขนาดนี้ไม่ใช่ของขวัญแบบทั่ว ๆ ไป ไม่งั้นคู่หมั้นของคุณจะอิจฉาเอาได้นะค่ะ” มาเดลีนปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม ชายตาไปทางเมเรดิธซึ่งมีรอยยิ้มที่เจื่อนบนใบหน้าขณะนี้

“เมเรดิธจะไม่มีทางอิจฉาแน่นอน!” คุณนายวิทแมนกลอกตาไปทางมาเดลีนอย่างดูถูกเหยียดหยาม “คุณควินน์ แม้ว่าเธอจะดูเหมือนอดีตภรรยาที่น่ารังกียจของเจเรมี่มาก แต่ก็อย่าคิดเข้าข้างตัวเองตัวเองไปว่าเจเรมี่จะมีความรู้สึกพิเศษให้กับเธอ”

เธอยิ้มอย่างดูถูก

“มาเดลีนนั้นเป็นเพียงหนามในสายตาของทุกคนในครอบครัวของเรา! เจเรมี่เกลียดเธอเข้ากระดูก! หลังจากที่เธอเสียชีวิต พวกเราทุกคนก็สงบสุขมากและในที่สุดเจเรมี่ก็สามารถอยู่กับคนที่เขารักได้ เราทุกคนมีความสุข ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลว่าลูกสะใภ้ในอนาคตของฉันจะหึงหวง เจเรมี่และเมเรดิธกำลังมีความสัมพันธ์ที่ดี! ตั้งแต่พวกเขาอายุห้าขวบแล้ว!”

เมเรดิธได้รอยยิ้มกลับคืนเมื่อได้ยินดังนั้น เธอตอกกลับว่า “คุณควินน์ เธอได้ยินแล้วใช่ไหม? ทำไมฉันต้องอิจฉาด้วย? ก็นี่เป็นเพียงของขวัญต้อนรับเธอเท่านั้น ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องพูดเอะอะอะไรเเบบนั้นเลย คุณนายวิทแมนพูดถูก มันไม่สำคัญว่าเธอจะดูเหมือนมาเดลีนหรือไม่ เจเรมี่ไม่มีทางสนใจเธอเพราะเขาเกลียดมาเดลีนเป็นที่สุด!”

“อย่างนั้นเหรอ…” มาเดลีนยิ้มจาง ๆ แต่ข้างในมีคำพูดถากถางมากมาย

‘กลายเป็นว่าความตายของฉันคือสิ่งที่ทุกคนต้องการ’

‘ฉันไม่หวังว่าพวกคุณทุกคนจะรู้สึกเศร้ากับการตายของฉันแม้แต่นิดเดียว’

‘แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าพวกคุณทุกคนจะมีความสุขกับมัน’

เธอเป็นภรรยาอย่างชอบธรรมและลูกสะใภ้ของบ้านนี้ เธอไม่เคยทำร้ายใครแต่ต้องได้รับการปฏิบัติที่โหดร้ายเช่นนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะความอบอุ่นจากมือของเฟลิเป้ที่จับเธอไว้ มาเดลีนคงจะเละไม่เป็นท่า

“ในนามของวีล่า เจเรมี่ ฉันซาบซึ้งในความเอื้อเฟื้อของนายนะ แต่มันจะดีกว่าถ้าแหวนเพชรที่ให้ฉัน จะเป็นคู่หมั้นของเธอเป็นคนมอบให้” เฟลิเปปฏิเสธเขาในนามของมาเดลีน จากนั้นเขาก็จูงมือเธอเดินเข้าไปในห้องโถง

เมเรดิธมองไปหลังของมาเดลีนที่เดินเข้าไปในห้องโถงแล้วก่อนจะยื่นมือไปจับมือของเจเรมี่ “เจเรมี่ รูปแบบของแหวนวงนี้สวยงามเป็นพิเศษจัง ฉันชอบมันมาก”

เธอบอกใบ้อย่างชัดเจนว่า ‘เจเรมี่ คุณพ่อกับคุณแม่ของฉันอยู่ที่นี่แล้ว คนอื่น ๆ ก็ด้วย คุณกำลังจะประกาศวันแต่งงานของเราใช่ไหม?’

เจเรมี่มองไปที่แหวนและดึงมันกลับมาด้วยรอยยิ้ม เขามองไปที่มาเดลีน “ก่อนที่จะประกาศ ฉันต้องชี้แจงสิ่งหนึ่งก่อน”

“มันคืออะไร?” เมเรดิธถามอย่างคาดหวัง

“เธอจะรู้เร็ว ๆ นี้” เขาเหลือบมองเธอและเดินไปยังห้องนั่งเล่น

เมเรดิธเดินตามอย่างเร่งรีบ

ในขณะนี้ อาวุโสวิทแมนลงบันไดมาแล้วเช่นกัน เขาเห็นและได้ยิทุกสิ่งจากชั้นสองของบ้านในตอนนี้

เฟลิเป้ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลงบันไดมา เขาเงยหน้าขึ้น

เมื่อเห็นใบหน้าที่ชราภาพของอาวุโสวิทแมนแล้ว เขามองมาที่ท่านยิ้มจาง ๆ ให้เขาครู่หนึ่ง “เฟลิเป้ นี่ฉันม่ได้เจอแกมาก็หลายปีแล้ว ดูเหมือนว่าแกจะมีชีวิตที่ดีในช่วงหลายปีที่ผ่านมา”

“ขอบคุณครับคุณลุง ในที่สุดผมก็ประสบความสำเร็จในอาชีพการงานในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา และกำลังจะแต่งงานเร็ว ๆ นี้” เฟลิเป้มองมาเดลีนอย่างอ่อนโยนขณะที่เขาพูด

อาวุโสวิทแมนพยักหน้าและมองมาเดลีนอย่างพินิจพิจรณา “ฉันคิดว่าเธอเป็นมาเดลีนจริง ๆ ช่างน่าเสียดาย…”

เขาถอนหายใจ และเกิดความสงสัยเมื่อเห็นคนในบ้านมากมายขณะนี้

“ทำไมทุกคนถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”

“คุณปู่วิทแมน เจเรมี่เป็นคนขอให้หนูโทรหาคุณพ่อกับคุณแม่มาค่ะ!” เมเรดิธเสนอที่จะอธิบาย เธอเหลือบมองเจเรมี่ขณะยิ้มเขิน ๆ “เจเรมี่ บอกว่าเขาต้องการประกาศเรื่องสำคัญที่นี่!”

“เรื่องสำคัญ? มันเรื่องอะไรกัน?” อาวุโสวิทแมนหันมองเจเรมี่ด้วยความสับสน

“มันต้องเกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขา แน่นอน! มันผ่านมานานมากแล้ว วันแต่งงานควรเกิดขึ้นตั้งนานแล้ว!” คุณนายวิทแมนตอบกลับอย่างชาญฉลาด

เอโลอิสและณอนพอใจมาก “พวกเขาควรจะแต่งงานกันตั้งนานแล้ว ลูกชายของพวกเขาโตขึ้นมากแล้ว! เจเรมี่ พวกเราขอฝากฝังลูกสาวของพวกเราไว้ที่นายด้วย นายจะต้องดูแลเธอให้ดีล่ะ”