ภายใต้ความงุนงงของทุกคน มองไปเจเรมี่หยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มออกมาจากกระเป๋ากางเกง
เขาถือกล่องนั้นประจันหน้ากับมาเดลีนและเปิดกล่องขึ้น ภายในกล่องเครื่องประดับกำมะหยี่นั้นมีแหวนเพชรทอประกายวิบวับ
เมเรดิธมองไปยังกล่องที่เจเรมี่ถืออยู่ด้วยความตกใจ เธอรีบเข้าไปหาเขาในทันที “เจเรมี่ ... นี่คุณจะทำอะไรน่ะ? “เธอถามอย่างกังวล พยายามรักษารอยยิ้ม “เจเรมี่ คุณขอให้พ่อแม่ของฉันมาพบวันนี้ เป็นเพราะคุณต้องขอฉันแต่งงานใช่ไหม? แหวนเพชรนี้มันเป็นของฉันใช่หรือเปล่า?”
เมเรดิธจ้องไปที่รูปร่างที่สมบูรณ์ของเจเรมี่แบบมีความหวัง
กระนั้น เจเรมี่ไม่ได้เหลือบมองเมเรดิธแม้แต่หางตาของเขาก็ไม่แยมองเช่นกัน เขาหยิบแหวนออกมาและเอื้อมมือไปคว้ามือซ้ายของมาเดลีนที่เฟลิเป้จับอยู่
มาเดลีนรีบชักมือกลับ “คุณวิทแมน คุณจะทำอะไร?”
เฟลิเป้เอ่ยพูดปกป้องมาเดลีนที่ยืนอยู่ข้างเขา “เจเรมี่ แม้ว่าวีล่ากับมาเดลีนจะคล้ายกันมาก แต่อย่างที่ผมได้บอกไปนั่นแหละ ทั้งคู่ไม่ใช่คนเดียวกัน”
“ทำไมนายถึงดูกังวลกับเธอจังนะ?” จู่ ๆ เจเรมี่หัวเราะหึ ๆ ออกมา รอยยิ้มของเขาดูมีเลศนัยมากและไม่มีใครสามารถมองออกว่าเขาคิดจะทำอะไร “นี่เป็นเพียงของขวัญต้อนรับเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับน้าสะใภ้ในอนาคตของผมเท่านั้น”
“ขอบคุณมากค่ะ คุณวิทแมน แต่แหวนเพชรเลอค่าสวยงามขนาดนี้ไม่ใช่ของขวัญแบบทั่ว ๆ ไป ไม่งั้นคู่หมั้นของคุณจะอิจฉาเอาได้นะค่ะ” มาเดลีนปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม ชายตาไปทางเมเรดิธซึ่งมีรอยยิ้มที่เจื่อนบนใบหน้าขณะนี้
“เมเรดิธจะไม่มีทางอิจฉาแน่นอน!” คุณนายวิทแมนกลอกตาไปทางมาเดลีนอย่างดูถูกเหยียดหยาม “คุณควินน์ แม้ว่าเธอจะดูเหมือนอดีตภรรยาที่น่ารังกียจของเจเรมี่มาก แต่ก็อย่าคิดเข้าข้างตัวเองตัวเองไปว่าเจเรมี่จะมีความรู้สึกพิเศษให้กับเธอ”
เธอยิ้มอย่างดูถูก
“มาเดลีนนั้นเป็นเพียงหนามในสายตาของทุกคนในครอบครัวของเรา! เจเรมี่เกลียดเธอเข้ากระดูก! หลังจากที่เธอเสียชีวิต พวกเราทุกคนก็สงบสุขมากและในที่สุดเจเรมี่ก็สามารถอยู่กับคนที่เขารักได้ เราทุกคนมีความสุข ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลว่าลูกสะใภ้ในอนาคตของฉันจะหึงหวง เจเรมี่และเมเรดิธกำลังมีความสัมพันธ์ที่ดี! ตั้งแต่พวกเขาอายุห้าขวบแล้ว!”
เมเรดิธได้รอยยิ้มกลับคืนเมื่อได้ยินดังนั้น เธอตอกกลับว่า “คุณควินน์ เธอได้ยินแล้วใช่ไหม? ทำไมฉันต้องอิจฉาด้วย? ก็นี่เป็นเพียงของขวัญต้อนรับเธอเท่านั้น ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องพูดเอะอะอะไรเเบบนั้นเลย คุณนายวิทแมนพูดถูก มันไม่สำคัญว่าเธอจะดูเหมือนมาเดลีนหรือไม่ เจเรมี่ไม่มีทางสนใจเธอเพราะเขาเกลียดมาเดลีนเป็นที่สุด!”
“อย่างนั้นเหรอ…” มาเดลีนยิ้มจาง ๆ แต่ข้างในมีคำพูดถากถางมากมาย
‘กลายเป็นว่าความตายของฉันคือสิ่งที่ทุกคนต้องการ’
‘ฉันไม่หวังว่าพวกคุณทุกคนจะรู้สึกเศร้ากับการตายของฉันแม้แต่นิดเดียว’
‘แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าพวกคุณทุกคนจะมีความสุขกับมัน’
เธอเป็นภรรยาอย่างชอบธรรมและลูกสะใภ้ของบ้านนี้ เธอไม่เคยทำร้ายใครแต่ต้องได้รับการปฏิบัติที่โหดร้ายเช่นนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...