บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 250

ณ เวลานี้ คำวิจารณ์รุนแรงได้เริ่มดังขึ้นกระหึ่มจากทุกสิ่งรอบตัวเธอ เมเรดิธยิ้มกว้างขณะที่เธอพูดอะไรบางอย่างข้างหูเอโลอิส

ไม่นานจากนั้น เมเรดิธเดินมา เธอมองมาเดลีนและถอนหายใจออกมา “คุณควินน์ ฉันไม่ได้คิดว่าคุณจะสะเพร่าเหมือนมาเดลีน แม้ว่าทั้งสองจะหน้าตาเหมือนกันทุกประการ!”

เมเรดิธล้อเลียนเธอด้วยสายตาแห่งการดูถูก “คุณนายแลงฟอร์ด คุณพูดถูก และนั่นได้มีคนขโมยสร้อยข้อมือของคุณนายไปต่อหน้าต่อตาทุกคนในคฤหาสน์วิทแมนในตอนนั้น แต่มว่า ถึงอย่างนั้นเเล้วผู้หญิงคนนี้ที่คุณกำลังจับตัวไว้อยู่ในตอนนี้ไม่ใช่คนเดียวกับเธอในตอนนั้น แม้พวกเขาทั้งคู่จะดูเหมือนกันก็ตาม”

“อะไร? ไม่ใช่เธอ? ฉันจำหน้าเธอได้อย่างแน่นอน!” ผู้หญิงคนนั้นชี้นิ้วไปที่หน้าของมาเดลีน และพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“คุณนายแลงฟอร์ด ไม่ใช่เธอ” แม่ของเจเรมี่เดินเข้ามาในวงสนทนา เธอเองก็ดูถูกมาเดลีนเช่นกัน “วีล่า ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าเจ้าของร้านมิสเลดี้อย่างคุณจะไปขโมยสร้อยข้อมือของลูกค้า นี่หัวเธอได้รับบาดเจ็บหรือไงกัน?”

“เธอไม่ใช่แค่เป็นนักมือเบา แต่เธอยังมีนิสัยชอบขโมยคู่หมั้นของคนอื่นอีกด้วย!” เอโลอิสเสริม เธอกำลังมองมาเดลีนอย่างรังเกียจและดูถูกในเวลาเดียวกัน

บรรยากาศของงานเลี้ยงเปลี่ยนไปโดยการที่ทุกคนมองมาเดลีนด้วยความสงสัยและดูถูกอย่างโจ่งแจ้ง

คุณนายแลงฟอร์ดจับข้อมือของมาเดลีนแน่นยิ่งขึ้นตอนนี้ เธอรู้สึกมั่นใจขึ้นมากกว่าเดิม “ถึงแม้ว่าเธอทั้งคู่จะเป็นคนละคนกั นแต่เธอก็ยังเป็นคนขโมยสร้อยข้อมือของฉันไปอยู่ดี! ฮึ่ม นังขี้ขโมยไร้ยางอาย! ฉันจะพาเธอไปสถานีตำรวจเดี๋ยวนี้!”

เธอกรีดร้องออกมาอย่างหยาบคาย ในเวลาเดียวกัน เธอเริ่มฉุดกระชากมาเดลีนไปด้วยการบังคับขู่เข็ญ

ผู้จัดการหัวหน้าฝ่ายออกแบบไม่สามารถมองดูสิ่งนี้ต่อไปได้อีก พวกเขากำลังจะเข้าไปช่วยมาเดลีน แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ลงมือทำอะไรนั้น เขาเห็นมาเดลีนยืนอยู่ที่เดิม เธอไม่เพียงแต่ไม่ขยับไปไหน แต่เธอยังหลุดพ้นจากการจับกุมของหญิงดังกล่าวหลังจากดึงเธอด้วยแรงทั้งหมดที่มี

ผู้หญิงคนนั้นเสียหลักเธอสะดุดจนเซถอยหลัง และบังเอิญ เธอเหยียบข้อเท้าของเมเรดิธเข้า

เมเรดิธกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดและผลักผู้หญิงคนนั้นออกไปอย่างโกรธเกรี้ยว

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็น ดังนั้นเธอรีบพุ่งเป้าไปที่มาเดลีนอีกครั้งทันที “นังตัวดี …”

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณควินน์ต้องการที่จะขโมยมันไป มันเป็นสร้อยข้อมือหายาก ที่สั่งทำขึ้นพิเศษนี่เอง” เมเรดิธกล่าว เธอพยายามเติมน้ำมันเข้าไปในกองไฟในคำพูด

“นี่พวกคุณยังอยากให้คนอย่างเธอเข้าเป็นสมาชิกในแบรนด์ของคุณเองอีกงั้นหรอ?” เอโลอิส มองไปทางมาเดลีนและพูดติดตลกว่า “ถ้าคุณปล่อยให้ผู้หญิงอย่างเธอเป็นเจ้าของร้านต่อไป เครื่องประดับที่สวยงามทั้งหมดนั้นจะต้องมัวหมองเพราะเธอเป็นแน่”

“พูดถูกแล้ว คุณควรลบชื่อเธอทิ้งซะ ถ้าไม่ ฉันจะไม่ไปที่ร้านของคุณอีกไม่ว่าเครื่องประดับของคุณจะสวยแค่ไหนก็ตาม!” แม่ของเจเรมี่ได้เข้าร่วมในการต่อต้านอย่างเป็นศัตรู เธอเริ่มคว่ำบาตร มาเดลีนร่วมกับเมเรดิธและเอโลอิสอย่างพร้อมเพรียง

คุณนายแลงฟอร์ดเห็นผู้คนมากมายเริ่มเข้าข้างเธอรู้สึกดีขึ้น “มีอะไรจะพูดอีกไหม? คืนสร้อยข้อมือให้ฉันเดี๋ยวนี้แล้วไปที่สถานีตำรวจกับฉัน!”

หลังจากที่ผู้จัดการและหัวหน้าฝ่ายออกแบบได้ยินดังนั้น พวกเขาพามองหน้ากัน ใบหน้าของพวกเขาเริ่มไม่สบอารมณ์ขณะที่พวกเขาเริ่มพูดอย่างเย็นชา “คุณนา่ย พูดถูกแล้ว สร้อยข้อมือนี้เป็นรุ่นที่มีจำนวนจำกัด แต่ฉันเดาว่าคุณคงไม่รู้ว่าเราไม่เคยขายสร้อยข้อมือนี้ให้กับสาธารณชนที่ไหนมาก่อน”

“สร้อยเส้นนี้ได้รับการออกแบบโดยหัวหน้านักออกแบบของมิสเลดี้นั่นคือ วีล่า ควินน์ เธอเป็นคนออกแบบสร้อยข้อมือนี้เป็นของขวัญวันเกิดให้กับตัวเอง มีเพียงหนึ่งเดียวในโลกและตอนนี้มันอยู่ที่ข้อมือของเธอ ดังนั้น ช่วยบอกฉันทีว่า ทำไมเธอถึงต้องขโมยสร้อยข้อมือของตัวเองด้วย?”