บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 334

“เชิญ”

“ขอให้ทำตามที่เคยให้สัญญากับฉันไว้ในตอนนั้น ยกตำแหน่งภรรยาของคุณให้กับฉัน” เมเรดิธ พูดต่อไปโดยไม่ลังเลด้วยความเด็ดเดี่ยว

แทบจะในทันที เจเรมี่ขมวดคิ้วแสดงใบหน้าที่แข็งฉาบเหมือนปูน เขามองไปที่เมเรดิธกับสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธมากมาย

“เจเรมี่ คุณรู้ว่าฉันรักคุณแค่ไหน ฉันหลงรักคุณจนแทบจะบ้าตาย คุณก็รู้ดียิ่งกว่าใครว่าฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณตั้งแต่ตอนที่ฉันได้เจอคุณครั้งแรก”

เมเรดิธมองเจเรมี่ด้วยอารมณ์ที่อ่อนไหว

“เจเรมี่ คุณเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันมีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ฉันจะอยู่ได้ยังไงหากไม่มีคุณมันจะดีกว่าถ้าฉันต้องตายไปซะ หากคุณไม่ได้ทำตามสัญญา งั้นฉันจะไปจากโลกนี้พร้อมกับแจ็คล่ะกัน และต่อให้ถึงช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตของคุณ คุณก็ไม่สามารถได้รู้ที่ซ่อนของกระดูกมาเดลีนได้เลย”

เจเรมี่จ้องไปที่คำพูดที่ดูมุ่งมั่นของเมเรดิธ ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเบา ๆ “ที่พูดมานี่ขู่ผมงั้นเหรอ?”

เมเรดิธส่ายหัวแล้วมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ “ฉันเนี่ยนะจะกล้าขู่คุณ? ฉันแค่อยากอยู่กับผู้ชายที่ฉันรัก ไม่ว่ายังไงฉันยินดีที่จะกลายเป็นนางร้ายที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คุณมาเพียงให้คุณเห็นฉันอยู่ในสายตาก็เท่านั้น”

หลังจากที่ได้ฟังเธอพูดประโยคข้างต้นจบ สายตาของเจเรมี่กลับเย็นชาขึ้นกว่าเดิม “ถ้างั้นผมจะทำตามที่เธอปรารถนา”

เมเรดิธดวงตาเบิกกว้างอย่างแท้จริงด้วยความตกใจปนดีใจ “เจเรมี่ จริงเหรอ? คุณตกลงที่จะแต่งงานกับฉันจริง ๆ งั้นเหรอ?”

เจเรมี่ปัดมือของเมเรดิธออกไป “เอาขี้เถ้าของแมดดี้คืนผมมาก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจ”

ความยินดีและความดีใจที่มีในสายตาของเธอถูกทำลายลงในพริบตา

เหยียดหยันให้กับความรู้สึกสมเพชนี้เล็กน้อยก่อนที่เธอจะลดมือที่ว่างเปล่าที่เพิ่งถูกเขาปัดทิ้งลง

เธอเฝ้ารอคอยวันที่เขาตกลงแต่งงานกับเธอ แต่ในที่สุดแล้วเหตุผลที่เขายอมแต่งงานกับเธอกลับเป็นเพราะมาเดลีน ผู้หญิงที่กลายเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวของขี้เถ้า

เมเรดิธหัวเราะให้กับความอัปยศของตัวเองในครั้งนี้ “เจเรมี่ แม้ว่าต่อให้คุณจะเกลียดหรือตำหนิมากไปกว่านี้ แต่ฉันจะไม่คืนขี้เถ้ามาเดลีนให้หลังจากที่เราจัดงานแต่งงานกันเท่านั้น”

หลังจากจบคำพูดพวกนั้น ดวงตาแสนเย็นชาของเจเรมี่ได้ทะลุผ่านร่างเธอไปทันทีที่จบประโยค

เมเรดิธยืนตัวสั่นจากความกลัว แต่เธอยังเสี่ยงที่จะมองตาของเจเรมี่ที่ซ่อนความเศร้าหมอง “เจเรมี่ ฉันยังคงรักคุณเสมอ แม้ว่าใจของคุณจะเปลี่ยนไปแล้ว…”

เจเรมี่มองใบหน้าเมเรดิธด้วยสายตาที่น่ากลัวออกมา จากนั้นไม่นาน เขาเดินออกไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดังสนั่นไปทั่วบ้าน ร่างบางที่สูงสง่าของเขาเดินผ่านเธอไปสักพักคล้ายกับลมกรรโชกแรง

ในคืนวันเดียวกันนั้น เขาเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วสูงสุด เขาขับมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่มาเดลีนเคยอาศัยอยู่

ตัวตนและกลิ่นหอมที่เธอมีได้หายไปจากบ้านหลังนี้นานแล้ว กระนั้น เขาก็ยังเดินสำรวจทุกซอกทุกมุมในบ้านหลังนี้ที่เธออาศัยอยู่ ด้วยความหวังที่มีเต็มเปี่ยมอยู่ในหัวใจว่าเขาจะได้สัมผัสถึงความอบอุ่นของเธออีกครั้งหากทำแบบนี้

เขาอ่านไดอารี่ที่เธอเขียนและรู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นที่รักของเธอกับความรักและความมุ่งมั่นที่เธอมีต่อเขาแสดงผ่านตัวอักษรพวกนั้นอย่างชัดเจน ไม่กี่วินาทีผ่านไป เขาได้อ่านจนน้ำตาแห่งความเสียใจเอ่อคลออยากกลั้นไม่ไหว

เขามองไปที่แสงไฟนอกเมืองในคืนพลุกพล่านและรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองหนาวเย็นลง ...

มาเดลีนกำลังยืนเหม่อลอยอยู่ที่หน้าต่างยาวบานนี้ของเธอในตอนกลางคืน ส่วนเจเรมี่ไม่สามารถลืมเรื่องราวบ้า ๆ ที่ตัวเองกระทำในตอนเช้านี้ได้

เธอไม่ได้ดูเหมือนคนที่หลับไปตลอดกาลในหลุมศพนั้น เธอยังไม่รู้อีกว่าดอกกุหลาบเหล่านั้นสำหรับเจเรมี่แล้วมันมีความหมายว่ายังไง

ในขณะที่เธอกำลังใช้ความคิดอยู่ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เธอใช้เวลาไม่นานในการมองดูใครที่กำลังโทรเข้ามาและคนที่โทรมานั้นคือเจเรมี่

มาเดลีนลังเลใจอยู่สักพักก่อนที่จะรับสาย ในขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรออกมาเสียงบางอย่างกลับสวนเข้ามา เธอได้ยินเสียงทุ้มและเมาของเจเรมี่ “แมดดี้…”

ดวงตาของเธอขุ่นมัวในขณะที่กำโทรศัพท์แน่นขึ้น

“เธออยู่ที่ไหน? ผู้หญิงคนนั้นซ่อนเธอไว้ที่ไหน…” เจเรมี่พูดต่อ น้ำเสียงของฟังดูคล้ายคนเมา

มาเดลีนทบทวนตัวเองและพูดอย่างใจเย็นว่า “เจเรมี่ คุณเมาเหรอ? คุณอยู่ที่ไหน?”

หลังจากที่เธอตอบเขากลับไปแบบนั้น เป็นเวลาหลายวินาทีที่เธอได้รับคำตอบเป็นความเงียบ

มาเดลีนมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของเธอด้วยความสับสน นี่เขาดื่มจริง ๆ สินะ?

ไม่นะ

แล้วเขาจะเมามากแค่ไหน มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะเรียกชื่อเธอออกมา

ไม่มีทางไหนที่เธอจะปรากฏอยู่ในความฝันเขา

เธอกดวางสายและติดต่อเฟลิเป้ที่ยังไม่กลับมาบ้านเพื่อให้ช่วยหาว่าเจเรมี่อยู่ที่ไหนในตอนนี้

ไม่กี่วินาทีต่อมา เฟลิเป้ส่งตำแหน่งที่อยู่ของเจเรมี่ให้เธอ

ในขณะที่มองไปที่หน้าจอมาเดลีนแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

เขาอยู่ที่นั่น!

เป็นไปได้ยังไง?

เธอรีบออกจากประตูและมุ่งหน้าไปยังปลายทาง ในขณะนี้เธอยืนอยู่ที่หน้าอพาร์ตเม้นต์แห่งหนึ่งและมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่ มาเดลีนยกมือที่สั่นเทาของตัวเองขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนที่เธอจะผลักประตูให้เปิดออก