บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 372

เธอค่อย ๆ ฉีกยิ้มออกมาจากริมฝีปาก “ต้องขออภัยที่เป็นเหตุให้ในการช้อปปิ้งของวันนี้ต้องมัวหมอง และเพื่อเป็นการชดเชย ฉันขอมอบส่วนลด 20% สำหรับเครื่องประดับทั้งหมดในร้าน”

ลูกค้าที่ยังยืนอยู่ในร้านต่างพากันดีใจ อันที่จริงแล้ว ลูกค้าที่มาที่ร้านนี้มีความชื่นชมในตัวนักออกแบบอย่างมาเดลีนอยู่แ้ลว

มาเดลีนยิ้มกว้างและจัดการเรื่องต่าง ๆ ให้กับลูกค้าของตัวเอง หลังจากเสร็จเรียบร้อย เธอเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปยังรถที่ลานจอดรถ

เธอขับรถไปยังที่ที่เธอคุ้นเคยมากที่สุด

เธอรออยู่สิบนาทีก่อนที่จะเห็นโรสและจอห์นเดินผ่านไป ในขณะที่ก่อนหน้านั้นได้พูดคำหยาบสาปแช่งในทุกลมหายใจเข้าออกของพวกเขา

มาเดลีนยิ้มเยาะและรีบเหยียบคันเร่งตรงไปทางพวกเขา

ขณะที่จอห์นและโรสได้ยินเสียงรถเร่งเข้ามาใกล้พวกเขา พวกเขาได้เงยหน้าขึ้น จากนั้นก็เห็นว่ารถคันสีขาวกำลังวิ่งมาทางพวกเขา

ความเร็วของรถแล่นเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อย ๆ โดยที่ไม่ลดความเร็วลง

ทังจอห์นและโรสรู้สึกว่าวิญญาณของพวกเขาต่างพากันออกจากร่าง พวกเขาไม่สนใจสิ่งอื่นใดและต้องการออกจากที่นั่น

เพราะว่าทุกอย่างมันสายเกินไป รถอยู่ห่างจากพวกเขาประมาณอีกแค่เพียงครึ่งเมตร และจะชนพวกเขาในวินาทีถัดมา

"อ๊าก!" โรสกรี๊ดร้องด้วยความกลัวและล้มลงบนพื้น

วินาทีถัดมา พร้อมกับเสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นรถสีขาวก็ได้หยุดนิ่งลงตรงหน้าพวกเขา

โรสและจอห์นใจหายและสูดเอาอากาศเข้าปอด ทั้งสองยังอยู่ในสภาพที่ตื่นตระหนก ในนาทีที่พวกเขาเห็นประตูรถเปิดออก โรสตัดสินใจที่จะรีดไถเงินจากคนขับเป็นเงินจำนวนหนึ่ง เธอเริ่มตะโกนใส่บุคคลที่เปิดประตูลงมา

“แน่ใจนะว่าขับรถเป็น? อย่าขับเลยถ้ารู้ว่าขับไม่เป็น! คุณจ่ายเงินรับผิดชอบเรื่องนี้ไหวเหรอที่พุ่งรถมาทางฉัน? คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? คุณรู้ไหมว่าใครเป็นลูกเขยของฉัน?”

“ก็ที่ฉันกล้าทำแบบนี้ก็เพราะรู้ว่าเธอเป็นใคร” น้ำเสียงเรียบง่ายที่มาเดลีนเอ่ยพูดเข้ามาในหูของทั้งโรสและจอห์น

ทั้งสองมองเธอด้วยความตกใจ

“วี-วีล่า?”

มาเดลีนปิดประตูรถแบบไม่ใส่ใจก่อนจะก้าวไปหยุดอยู่ตรงหน้าจอห์นและโรสอย่างไม่สนใครหน้าไหน

“พวกคุณทั้งสองบังอาจมาทำลายชื่อเสียงในร้านของฉัน นี่คิดว่าจะเดินออกไปจากสิ่งที่ทำไว้ที่นั่นได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ?”

ดวงตาของโรสหดตัว เธอลากร่างที่หนักอึ้งของเธอและยืนขึ้นอย่างท้าทาย

“วีล่า ควินน์ ต้องการอะไร? บอกให้นะว่าที่นี่เป็นเขตของบ้านเรา!” จอห์นจ้องเขม็งและเอ่ยขู่

“ทั้งสองยังพยายามดึงดันที่จะพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนั้นอยู่อีกเหรอ? หรือว่าต้องการที่จะให้ลูกสาวที่มีค่าของตัวเองติดคุก หรือไม่ก็ต้องการให้ลูกสาวของตัวเองอยู่ในนั้นนานขึ้นถึงได้กล้าใช้น้ำเสียงแบบนั้นกับฉันอยู่?”

ทั้งสองได้ยินดังนั้นก็ต่างพากันปิดปากเงียบ

โรสปรับเปลี่ยนสายตาของตัวเอง ทันใดนั้น เธอพูดอย่างประจบสอพลอด้วยรอยยิ้มว่า “คุณควินน์ เธอเป็นคนใจดีและมีเมตตา งั้นก็อย่าถือสาคนธรรมดาที่ไม่ได้รับการศึกษาแบบฉันเลย ใช่ มันเป็นความผิดของฉัน ฉันมันไร้มนุษยธรรมและคอยจ้องเล่นงานเธอตลอดเวลา ฉันหวังว่าเธอจะปล่อยให้เรื่องมันผ่านไปบ้างและไม่ถือสาเอาความฉัน”

เธอแกล้งตบตัวเองสองสามครั้ง

“คุณควินน์ ถ้าเธอไม่ว่าอะไร บ้านฉันอยู่ถัดไปข้างหน้านี้ไม่ไกลเอง เราสามารถไปนั่งและพูดคุยได้ หากมีอะไรต้องพูดคุยกันอีก เธอคิดว่ายังไง?”

มาเดลีนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “เป็นความคิดที่ดี”

โรสนำทางและมองจอห์นตลอดเวลา

มาเดลีนเปิดแอปส่งข้อความไว้ก่อนที่จะเดินตามพวกเขาไป

บ้านหลังนี้ยังคงเหมือนเดิม แต่การแต่งเสริมเติมแต่งนั้นแตกต่างออกไป

สิ่งที่แสดงให้เห็นว่าเมเรดิธได้สูบเงินรับผลประโยชน์มากมายจากตระกูลมอนต์โกเมอรีมันช่างมากมาย

มาเดลีนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ขณะที่จอห์นกับโรสเข้าไปในครัว พวกเขาบอกว่ากำลังจะชงชามาให้เธอ

ทันทีที่พวกเขาพากันเข้าไปในครัว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของโรสได้หายวับไป ดวงตาของเธอทอประกายประกายวาววับในขณะที่เธอหยดยาฆ่าแมลงลงในชา

“หืม ใครใช้ให้เธอหยิ่งกันนักล่ะ? ฉันจะทำให้เธอไม่มีโอกาสที่จะพูดอะไรออกมาอีก!”

เธอเอาช้อนคนให้ข้ากันในขณะที่ยิ้มกรุ่มกริ่ม ก่อนที่จะยื่นชาแก้วนั้นให้มาเดลีนอย่างนอบน้อม “คุณควินน์ ใบชานี้เราสั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษ รสชาติของมันมีความเป็นเอกลักษณ์และหอมมาก ถ้าไม่รังเกียจ ลองชิมสักนิด”

มาเดลีนหยิบถ้วยชาขึ้นมาในขณะที่รอยยิ้มยังคงมีอยู่ เธอดมชานั้นแล้วพูดออกมาว่า “มันมีกลิ่นที่พิเศษมาก ถูกต้องแล้ว ฉันจะต้องชิมชาถ้วยนี้แน่นอน”

เธอพูดพร้อมยกถ้วยชาขึ้น จากนั้นก็ยกมันเข้าไปใกล้ริมฝีปากของเธอมากขึ้นกว่าเดิมเรื่อย ๆ