บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 386

เขาเข้าไปประคับประคองด้วยความรักที่มีต่อเอโลอิสซึ่งเหมือนเธอแสดงท่าทางหายใจติดขัด “เกิดอะไรขึ้น เอโลอิส?”

ดวงตาของเอโลอิสเป็นสีแดงก่ำขณะที่เขาเอามือไปสัมผัสเธอทาบไว้บนหน้าอก “ฉันเพิ่งรู้ว่าเมเรดิธ... เธอไม่ใช่ลูกสาวของเรา...”

“อะ-อะไร คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” สีหน้าของฌอนดูซีดเซียวไปทันที

ฌอนรู้สึกตัวสั่นเมื่อเอโลอิสเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด

เมื่อเขาพาเอโลอิสเข้าไปข้างในอีกครั้ง พวกเขาไปคุยกับเมเรดิธ แต่มันไม่มีประโยชน์เพราะเธอปฏิเสธที่จะพูดด้วย

ในขณะเดียวกัน ในตอนนี้กลับไม่พบโรสและจอห์น พวกเขาเดินหายวับไปในอากาศแล้ว

ทั้งสองตัดสินใจกลับบ้านในท้ายที่สุด ความว่างเปล่าของคฤหาสน์หลังใหญ่ทำให้พวกเขารู้สึกใจหายมาก

เอโลอิสเดินมุ่งหน้าไปค้นห้องของเมเรดิธเพื่อหาหลักฐาน แต่สิ่งที่เธอพบคือจี้ทองคำที่เธอทำไว้เป็นพิเศษเมื่อหลายปีก่อนเพื่อเก็บไว้ให้ลูกน้อยของพวกเขาเมื่อเกิดมา

จี้สลักชื่อ 'เอวลีน' ยังคงมองเห็นชัดเจนบนจี้

พระอาทิตย์ยามบ่ายสดใส ตรงกันข้ามกับความมืดมิดในหัวใจของเอโลอิสและฌอน

มันบีบหัวใจของเอโลอิสอย่างเจ็บปวดขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้มของเธออย่างควบคุมไม่ได้

แม้แต่คำพูดปลอบโยนของฌอนก็ไม่อาจหยุดน้ำตาของเธอได้

ขณะที่ฌอนไม่สามารถทำอะไรให้ดีขึ้นได้ แต่ดูเหมือนตัวเขาจะรู้สึกความโล่งใจที่กลายเป็นแบบนี้

เขาโล่งใจที่ผู้หญิงที่ชั่วร้ายคนนั้นไม่ใช่ลูกสาวของพวกเขา และเขาก็โล่งใจที่ลูกสาวของพวกเขายังมีชีวิตอยู่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก จู่ ๆ ก็มีแม่บ้านมาเคาะประตูห้อง “นายท่านคะ นายหญิงคะ คุณวิทแมนและคุณวีล่ามาที่นี่ค่ะ”

เอโลอิสและฌอนเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาคู่เดิมเปลี่ยนเป็นประกายด้วยคำอธิษฐานแห่งความหวัง “บางทีวีล่าอาจจะรู้อะไรบางอย่างก็ได้”

จากนั้น เธอก็ปาดน้ำตาและรีบวิ่งลงบันไดไปทันที โดยไม่สนใจความเจ็บปวดกับแผลในมือ

มาเดลีนและเจเรมี่เข้าไปในห้องนั่งเล่นและพบว่าเอโลอิสวิ่งลงบันไดอย่างลุกลี้ลุกลนโดยที่ฌอนเดินตามหลังมาติด ๆ

เกิดอะไรขึ้น?

มาเดลีนแสดงสีหน้าสับสนกับเจเรมี่ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้พวกเขา “ฉันได้ยินมาว่าคุณออกจากโรงพยาบาลแล้ว คุณนายมอนต์โกเมอรี เจเรมี่กับฉันมาที่นี่เพื่อมาเยี่ยมคุณ”

ฝีเท้าที่เร่งรีบของเอโลอิสกลายเป็นความสง่างามตามมาด้วยคำพูดของเธอ ขณะที่เธอระบายความเศร้าโศกออกไปและหันมายิ้มอย่างใจดีให้กับพวกเขา “ฌอนบอกฉันว่าเธอเป็นคนที่บริจาคเลือดให้ฉัน คุณวีล่า ขอบคุณเธอจริง ๆ เธอช่วยให้ฉันไม่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายถึงชีวิต”

ดวงตาของเธอก้มต่ำด้วยความละอายใจ ขณะที่เธอพูดออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม

“ยิ่งไปกว่านี้ฉันคิดอยู่เสมอว่าเธอกำลังพยายามหาเรื่องเหน็บแนมเมเรดิธอยู่ตลอดเวลา และฉันก็โง่อีกที่พูดไปว่าฉันไม่ต้องการเลือดของเธอ”

มาเดลีนตกใจกับคำพูดที่เธอได้ยิน

เอโลอิสยิ้มอย่างอ่อนโยนขณะที่เธอเข้าไปใกล้ ๆ พวกเขา

“วีล่า ได้โปรดเชิญนั่งก่อน ฉันอยากจะขอโทษสำหรับสิ่งที่ทำกับเธอไปเมื่อวานนี้ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีก”

มาเดลีนยิ้มขณะที่เธอเหลือบมองเจเรมี่ “เมื่อเจเรมี่ก็อยู่ที่นี่ด้วย ฉันแน่ใจว่าไม่มีอันตรายใด ๆ เกิดขึ้นกับฉันแน่นอน”

จากนั้น เธอก็หันหลังและนั่งลง เมื่อชายตามองขึ้นอีกครั้ง พวกเขาจับจ้องไปที่จี้ทองคำในมือของเอโลอิส

เมื่อเธอมองในแวบดียวก็เพียงพอแล้วที่มาเดลีนจะจำจี้นั้นได้ มันเป็นของที่ปู่ของเธอให้ ซึ่งมีชื่อเดิมของเธออยู่บนนั้น

จากนั้น สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเอโลอิสที่ดูท่าททางหมดเรี่ยวหมดแรง ผิวของเธอซีดเซียวและดวงตาของเธอแดงก่ำราวกับว่าเธอกำลังร้องไห้มาก่อนหน้านี้สักพักแล้ว

บางทีเธออาจกังวลเกี่ยวกับเมเรดิธ

มาเดลีนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “คุณเศร้าเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับเมเรดิธสินะ คุณนายมอนต์โกเมอรี? มันไม่สำคัญหรอกนะว่าคุณจะคิดยังไงกับฉัน แม้ว่าคุณยืนกรานที่จะบอกว่าฉันตั้งใจแกล้งเมเรดิธก็ตาม ฉันไม่เสียใจในสิ่งที่ฉันทำลงไป และฉันจะทำมันอีกครั้งโดยไม่ลังเล เมเรดิธสมควรได้รับการลงโทษสำหรับการกระทำของเธอ”

มาเดลีนมองดูเอโลอิสที่มีท่าทางเสียใจเหมือนอยากตำหนิตัวเองกับคำพูดของเธอ ขณะที่น้ำตาเริ่มไหลจากหางตาของเธอ

มาเดลีนตกใจมากเมื่อเห็นปฏิกิริยาดังกล่าว แต่เอโลอิสเงยหน้าขึ้นเพื่อมองคนอื่น ๆ “ฉันต้องขอโทษเธอด้วย วีล่า ฉันเป็นคนโง่ที่ไม่เชื่อคำเตือนของเธอและตั้งคำถามโต้แย้งกับเจตนาของเธอ เธอเพียงแค่พูดความจริง เมเรดิธไม่ใช่ลูกสาวของฉันจริง ๆ”