บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 399

มาเดลีนเดินออกไปนอกประตูแล้วแต่ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวเดินต่อไปเธอได้ยินเมเรดิธ ตะโกนคำนั้นออกมา ลำแสงแห่งความหวังริบหรี่ได้ปรากฏขึ้นในสายตาเยือกเย็นคู่นั้นของเธอ

รวมไปถึงหัวใจของเธอเองก็เช่นกัน ที่เต้นแรงเกินกว่าที่ร่างกายตัวเองจะรับไหว

ด้วยความสงสัยในสิ่งที่ได้ยิน เธอหันหลังกลับไปมองและใช้สายตาที่ดุดันจ้องไปที่ผู้หญิงมอมแมมที่ยืนอยู่ข้างใน “เธอรู้ดีใช่ไหมว่าข้อเท็จจริงที่พูดออกมามันไม่ได้ส่งผลให้เธอหลุดพ้นจากข้อหาพวกนี้ได้ในทันที”

เมเรดิธจ้องกลับดวงตาที่เป็นสีแดง “เปล่าเลยฉันไม่ได้โกหกอะไรทั้งนั้น! ลูกของเธอยังมีชีวิตอยู่ ฉันก็แค่สร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อทำให้เธอรู้สึกแย่ก็เท่านั้น แต่ความจริงแล้วฉันแอบซ่อนลูกของเธอเอาไว้เพื่อใช้เขาเป็นเครื่องต่อรองในสักวันหนึ่ง!”

มาเดลีนพยายามสงบจิตใจของเธอเอาไว้ในขณะที่เดินหันหลังกลับไปพูดคุยกับเมเรดิธอย่างจริงจังอีกครั้ง “แล้วอะไรคือหลักฐาน? งั้นช่วยบอกทีว่าทำไมฉันจะต้องเชื่อ”

“ถ้างั้นเธอยังหวังว่าลูกของตัวเองยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว?” เมเรดิธตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เธอรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้กังวลมากกับเด็กที่เธอไม่มีแม้แต่โอกาสได้เห็น!

มันแทบไม่มีความคิดนั้นอยู่ในสมองมาเดลีนเลยว่าลูกของเธอจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา!

เมเรดิธใช้ความเงียบที่มาเดลีนสร้างขึ้นเป็นโอกาสที่จะพูดต่อ “พาฉันออกไปจากที่นี่สิ มาเดลีน แล้วฉันจะบอกเธอว่าเด็กนรกของเธออยู่ที่ไหน หรืออย่างอื่นอีก”

“ถ้าคิดว่านี่จะทำให้เธอออกจากคุกได้แล้วล่ะก็ ขอบอกเอาไว้ตรงนี้เลยว่าเธอคิดผิด” มาเดลีนขัดจังหวะ

เมเรดิธถึงกับตะลึง อ้าปากค้างกับการแสดงออกที่ไม่แยแสของมาเดลีน “นี่เธอไม่อยากรู้แล้วหรือไงว่าลูกของตัวเองอยู่ที่ไหน มาเดลีน?”

“แน่นอน ฉันอยากรู้ และยิ่งไปกว่านั้นฉันรู้ดีว่าเธอเองจะไม่บอกความจริงกับฉัน แล้วถึงแม้ว่าเธอจะบอกความจริงหรือไม่ก็ตามเลิกคิดไปได้เลยว่าจะได้ออกไปจากที่นี่อย่างอิสระได้ เธอจะต้องชดใช้ให้กับความตายของปู่ของฉันและบริทนีย์ข้างในนั้นอย่างสาสม!”

“...” ริมฝีปากปากเมเรดิธแข็งกระด้างเหมือนกับเลือดที่แห้งเหือดไปในใบหน้าของเธออย่างช้า ๆกับความมึนงงครั้งนี้ สายตาที่มองมา เธอมองมาเดลีนที่สะบัดหน้าหันหลังจากไปอีกครั้งอย่างไม่ไยดี

ผู้หญิงคนนี้ใช่ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ที่เธอเคยเดินและเหยียบย่ำเมื่อไหร่ก็ได้แล้วงั้นเหรอ?

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าใครสักคนจะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปได้มากมายขนาดนี้

เครื่องมือต่อรองของเธอในตอนนี้กลายเป็นแรงจูงใจให้มาเดลีนด้วยซ้ำ แต่เธอกลับถูกเล่นงานเอาซะเอง

เมเรดิธเสียใจกับเรื่องที่ได้เปิดเผยไปอย่างน่าเสียดาย แต่มันสายเกินไปแล้วที่จะกู้คืนอะไรกลับมาได้ในตอนนี้

ในขณะที่เดินผ่านประตูของศูนย์กักกันออกมา มาเดลีนจ้องมองบนท้องฟ้าสีครามด้วยความสุข แล้วความปริ่มเปรมที่ได้หายไปนานจากในดวงตาของเธอ

มุมของริมฝีปากเธอดึงเข้าหาตัวเองแน่นพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลลงมา