เธอหยุดนิ่งอยู่สักพักก่อนที่จะรับโทรศัพท์สายนี้
เสียงแหบแห้งของชายคนหนึ่งดังขึ้นอย่างแผ่วเบา “คุณกลับมาที่บริษัทแล้วเหรอ?”
“ไม่ ฉันกลับมาที่ร้านของฉัน” มาเดลีนกล่าวอย่างใจเย็น “คุณไม่ว่างไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงมีเวลาโทรหาฉันได้ล่ะ?”
“ผมแค่คิดถึงคุณ” เขาตอบเสียงเบา เสร็จแล้วเขาก็กล่าวเสริมว่า “จริง ๆ นะ”
สองคำสั้น ๆ นี้กลับทำให้หัวใจของมาเดลีนเต้นระรัว สายตาของเธอเลื่อนไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ หัวใจของเธอกลับรู้สึกปั่นป่วน
“วีล่า คืนนี้ผมอาจจะไม่ได้กลับบ้าน คุณจะคิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดถึงคุณบ้างไหม?”
มาเดลีนเงียบไปครู่หนึ่งขณะที่เธอฟังคำพูดของเขา
เธอนิ่งไปโดยทิ้งเวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานแค่ไหน จากนั้นเธอตอบกลับเบา ๆ ว่า “แน่นอน แน่นอนอยู่แล้วที่ฉันจะคิดถึงคุณค่ะ”
หลังจากได้รับคำตอบแล้ว เจเรมี่ก็หัวเราะเบา ๆ และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะว่า “ไม่ต้องกังวลนะ ทุกอย่างจะได้รับการแก้ไขในไม่ช้า แล้วเราจะไม่มีวันแยกจากกันอีก”
มาเดลีนฟังคำพูดของเจเรมี่ด้วยความรู้สึกว่างเปล่า เธอดึงสติของตัวเองกลับมาแต่ก็พบว่าการโทรได้สิ้นสุดลงแล้ว
เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างถูกปิดบังไว้อยู่ และหลังจากปิดคอมพิวเตอร์ เธอก็ไปที่ศูนย์กักกันทันที
เมเรดิธดีใจมากที่รู้ว่ามีคนมาเยี่ยมเธอ แต่เมื่อเธอเห็นว่าเป็นมาเดลีนที่กำลังนั่งอยู่ในห้องสัมภาษณ์ ใบหน้าของเธอก็เศร้าหมองลง
ใต้ตาของเธอเต็มไปด้วยรอยคล้ำ เธอจ้องไปที่มาเดลีนที่ดูสูงส่งและสง่างามด้วยความเกลียดชังขณะที่เธอต้องใส่กุญแจมือและถูกลากด้วยโซ่ตรวนของเธอ
เธอเห็นในข่าวเมื่อไม่กี่วันก่อนว่าครอบครัวมอนต์โกเมอรีรู้แล้วว่ามาเดลีนเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขาและได้ประกาศต่อสาธารณชน แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่รู้ว่าตอนนี้มาเดลีนคือ วีล่า ควินน์
เมเรดิธจ้องมองมาเดลีนด้วยดวงตาที่น่ากลัว ทันใดนั้นเธอก็เยาะเย้ย “เธอคงอยากจะรู้ที่อยู่ของเด็กในสายเลือดที่เธอให้กำเนิดในตอนนั้นสินะ?”
“จริง ๆ ฉันก็อยากรู้นะ แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะบอกฉันหรอกนะ” มาเดลีนเข้าใจแจ่มแจ้งชัดเจนดี “เมเรดิธ บอกฉันทีสิว่าทำไมเธอถึงทำลายหลุมศพของฉันและขโมยขี้เถ้าของฉันไป?”
“ขี้เถ้า?” เมเรดิธหัวเราะเสียงดังเมื่อได้ยินอย่างนั้น “มาเดลีน ฉันอยากให้เธอเป็นแค่ขี้เถ้าในกำมือซะจริง ๆ! นังสารเลว! ถ้าฉันรู้ว่าเธอยังไม่ตาย ฉันคงไม่เสียเวลาไปในสถานที่ที่ไม่ดีแบบนั้นหรอก!”
ดวงตาของมาเดลีนเป็นประกายเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น “เธอเป็นคนทำลายหลุมศพของฉันจริง ๆ เหรอ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...