บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 447

แม้มาเดลีนจะแปลกใจกับการกลับมาของเจเรมี่ที่กลับมาเร็วกว่ากำหนด แต่เธอก็สงบสติอารมณ์ไว้ได้ เธอยังมีรอยยิ้มแสดงอยู่บนใบหน้าของเธอ

ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอ ความเย็นยะเยือกรอบ ๆ ตัวทำให้เขาดูแข็งแกร่งราวกับผู้เผด็จการ ทุกทำให้ทุกสิ่งรอบตัวเขาเป็นเพียงอุปกรณ์ประกอบฉากเท่านั้น

เขามุ่งตรงไปข้างหน้าโดยไม่สนใจคนอื่น ๆ รอบข้างที่อยู่ในห้อง ดวงตาสีเข้มของเขาสะท้อนเพียงใบหน้าที่สวยงามของมาเดลีน

เขาเดินมาข้างหน้า และทุกย่างก้าว ทุกจังหวะการเต้นของหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นจนกระทั่งเขามาหยุดอยู่ต่อหน้ามาเดลีน

หลังจากที่ผู้ถือหุ้นรายหนึ่งดึงสติตัวเองกลับมา เขาก็กล่าวว่า “คุณกลับมาทันเวลาพอดี คุณวิทแมน ภรรยาของคุณบอกว่า...”

“พวกคุณทุกคน ออกไปให้หมด”

เจเรมี่ขัดจังหวะการพูดของเขาคนนั้นอย่างเย็นชา ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของมาเดลีน

ผู้ถือหุ้นต่างมองหน้ากันอย่างสับสน และพวกเขาก็เดินออกไป

มาเดลีนกับเจเรมี่เป็นสองคนที่เหลืออยู่ในห้องประชุมขนาดใหญ่

มาเดลีนพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบว่า “คุณกลับมาเร็วกว่าปกติ ฉันคิดว่าคุณคงรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น”

เธอไม่ได้พูดจาอ่อนหวานเหมือนเมื่อก่อน ในเวลานี้เธอเว้นระยะห่างและดูถูกเหยียดหยามเขา

“คุณวิทแมน คุณยอดเยี่ยมมาก คุณปฏิบัติหน้าที่ของคุณได้ดีมาก แต่คราวนี้มันสายเกินไป”

มาเดลีนคว้ากองเอกสารบนโต๊ะแล้วโยนให้เจเรมี่

“จากนี้ไป คุณไม่ใช่ประธานของบริษัทวิทแมน คุณไม่มีสิทธิที่จะพูดอะไรในระหว่างการประชุมคณะกรรมการเช่นกัน”

เจเรมี่มีแววตาที่ดูร้ายเหมือนเป็นลางว่าจะต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ๆ แต่เขายังคงจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความโกรธอย่างสงบนิ่งอยู่

ในทางกลับกัน สายตาของมาเดลีนไม่ได้มีความอ่อนโยนอีกต่อไป เธอมองเข้าไปในดวงตาของเจเรมี่อย่างมั่นคง สายตาของเธอปรับเป็นอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเธอนึกถึงอดีต

เมื่อเธอเริ่มเปิดเผยความจริง “นายรู้ไหมว่าฉันมีความสุขแค่ไหนเมื่อเราพบกันครั้งแรก?” เธอถามด้วยรอยยิ้ม “นายคือแสงสว่างอันอบอุ่นในชีวิตที่อ้างว้างและสีเทาของฉัน ตั้งแต่ได้พบกับนาย ฉันก็เก็บแสงนั้นไว้ในใจ ฉันเอาแต่คิดว่าเมื่อไหร่เราจะได้พบกันอีก แสงนั้นจะสว่างและอบอุ่นยิ่งขึ้น แต่นายกลับทำลายแสงนั้นจนหมดสิ้นด้วยความโหดร้ายของนายครั้งแล้วครั้งเล่า

“เจเรมี่ ฉันเคยรักนายมาก ฉันยินดีที่จะทำและอดทนทุกอย่างตราบเท่าที่นายจะมีความสุข แต่ทำไมนายถึงปฏิบัติต่อผู้หญิงที่รักนายมากอย่างโหดเหี้ยมแบบนั้น? ทำไมฉันถึงได้จบชีวิตลงเพียงเพราะฉันรักนาย? บอกฉันทีว่าทำไม?”

เจเรมี่น้ำตาไหลเมื่อได้ยินคำพูดของมาเดลีน จังหวะการเต้นของหัวใจของเขาก็เร็วขึ้นด้วยเช่นกัน

เขาเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เขารู้สึกจุกในลำคอเพราะความรู้สึกบางอย่าง

เขายกมือขึ้นสัมผัสแก้มของมาเดลีน แต่มาเดลีนกลับปัดมือของเขาออกด้วยความรังเกียจ