บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 474

“แดดดี้” แจ็คสันเอ่ยเรียกพ่อของตัวเองทันที

เจเรมี่มองเขาอย่างแปลกใจเล็กน้อย เด็กชายหน้าตาดีตัวน้อยเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับรอยยิ้ม ดวงตาใสแจ๋วของเขายิ่งดูยิ่งคล้ายกับของเมเดลีน

อันที่จริง ในช่วงตลอดสามปีที่เมเดลีน ‘จากไป’ เขาก็แทบจะไม่เคยได้ยินเแจ็คสันเรียกเขาว่า ‘แดดดี้’ อีกเลย และถึงแม้ว่าเขาจะเอ่ยเรียก แต่เสียงของเขาจะฟังดูไร้ชีวิตชีวาและไม่ใส่ใจ ไม่เหมือนกับตอนนี้

“แดดดี้เองก็อยู่ที่นี่ด้วยหรอครับ? ถ้างั้นก็ดีเลย มาร่วมฉลองวันเกิดของผมกับคุณแม่ไหม?”

วันเกิด

เจเรมี่นึกขึ้นได้ทันทีว่า พรุ่งนี้เป็นวันเกิดแจ็คสัน

ตอนนี้แจ็คสันอายุห้าขวบแล้ว แต่เท่าที่เขาจำได้ ดูเหมือนว่าแจ็คสันไม่เคยได้ฉลองงานวันเกิดกับเขามาก่อนเลย

“แจ็ค ตอนนี้พ่อของลูกจะต้องออกไปแล้ว หากมีเรื่องอะไรที่จะพูดกับเขาก็เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน” เมเดลีนเดินเข้ามา แล้วพูดกับแจ็คสันด้วยรอยยิ้ม เธอจงใจพูดแบบนั้นกับเจเรมี่ เพื่อให้เขาออกจากห้องไป

เธอหันกลับมามองชายคนนั้น ก่อนที่จะใช้สายตาที่เย็นลงเล็กน้อยกดดันเขาก่อนจะพูดว่า “คุณกลับไปได้แล้ว”

เจเรมี่ยิ้มอย่างขมขื่น “ได้เดี๋ยวออกไป แต่พรุ่งนี้วันเกิดแจ็ค…”

“วันเกิด? คุณวิทแมน คุณเป็นพ่อที่ดีจริง ๆ” เมเดลีนเอ่ยขัดเขาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย พร้อมด้วยความไม่พอใจในดวงตาของเธอ “นายดูแลและปฏิบัติต่อลูกชายของเมเรดิธ เหมือนเขาเป็นสมบัติล้ำค่า แต่แล้วลูกของฉันล่ะ? นายไม่เคยถามอะไรเกี่ยวกับเธอเลย และทำถึงขั้นให้คนมาบังคบให้ฉันคลอดถึงในคุก เพราะแบบนั้นพวกเขาเลยสามารถขโมยเธอไป และทำให้เธอกลายเป็นลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ คุณโยนเธอทิ้งไปเหมือนรองเท้าที่ขาดแล้ว!

“มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว และฉันก็ไม่เคยได้พบลูกของฉันเลย ในตอนที่เมเรดิธทำลายกระจกตาของฉัน ฉันถือรูปถ่ายของเด็กที่เมเรดิธโยนให้ฉันราวกับมันเป็นสมบัติอันล้ำค่า ก่อนที่จะรู้ว่ามันเป็นเพียงแค่ภาพถ่ายทิวทัศน์โง่ ๆ เท่านั้น!”

เมื่อเจเรมี่ได้ยินดังนั้น หัวใจของเขาก็เริ่มเจ็บปวดพอ ๆ กับของเมเดลีน

เขาจำภาพในวันนั้นได้ดี เมเดลีนร้องไห้และคุกเข่าอยู่ริมถนนเพื่อตามหารูปภาพทิวทัศน์นั่น ในตอนนั้นเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงดูรักโปสการ์ดใบนั้นมาก แต่ตอนนี้เขาเข้าใจมันแล้ว

เมเรดิธโกหกเธอ แล้วบอกกับเธอว่านั่นเป็นภาพของลูกเธอ

“เจเรมี่บอกฉันที ฉันทำอะไรผิด? ทำไมทุกคนทำกับฉันแบบนั้น? ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนายตราบเท่าที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไป!"

ลูกกระเดือกของเจเรมี่ถูกกระดกกลืนก้อนแห่งความข่มขืนลงไปอย่างเงียบเชียบ เขามองเข้าไปในดวงตาของเมเดลีนที่เต็มไปด้วยความโกรธ เขาต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ก็ทำได้เพียงแค่เม้มริมฝีปากของตัวเองเข้าหากันแน่นอีกครั้ง “แมดดี้…”