เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 477

หลังจากที่เจเรมี่พูดคำนั้นจบ บรรยากาศรอบตัวของพวกเขาก็ได้หยุดนิ่งลง

ความโกรธที่เคยมีอยู่ในดวงตาของเมเดลีนถูกสั่นคลอน “เจเรมี่ เมื่อกี้นายพูดว่ายังไงนะ?”

ชายคนนั้นมองไปยังสายตากดดันของเธอ และกำลังรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเขา

“เจเรมี่ พูดซ้ำอีกทีสิ! นายรู้แล้วใช่ไหมว่าลูกของเรายังไม่ตาย? นายรู้ไหมว่าเธออยู่ที่ไหน?” เมเดลีนควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เธอตรงเข้าไปจับที่ไหล่ของผู้ชายคนนั้นแล้วถามว่า “บอกฉันที! บอกฉันมาเดี๋ยวนี้! ลูกของฉันอยู่ที่ไหน?”

เจเรมี่รู้สึกพังทลาย และเขาโทษตัวเอง เมื่อเห็นน้ำตาภายในดวงตาสีแดงก่ำของเมเดลีน “แมดดี้ ใจเย็น...”

“ใจเย็น? คิดว่าตอนนี้ฉันจะสามารถสงบสติอารมณ์ตัวเองได้อีกเหรอ?” เมเดลีนเยาะเย้ยแล้วถามเขา สายตาของเธอเสียดแทงราวกับแท่งเหล็กเซาะน้ำแข็ง “เจเรมี่ ถึงนายจะไม่สนใจเด็กคนนั้น แต่ว่าฉันสน! นายรู้ไหมว่าการที่ต้องพลัดพรากจากลูกของตัวเองมันเจ็บปวดแค่ไหน? นายจะไม่วันรู้สึกอะไรเลย เพราะนายมันเป็นคนไร้หัวใจ! นายมีเพียงแม่มดที่ชื่อเมเรดิธอยู่ในหัวใจที่เลือดเย็น และไร้อารมณ์ของนายเท่านั้น!”

“แดดดี้ คุณแม่ครับ”

ในเวลาเดียวกันกับที่เมเดลีนกำลังจะเอ่ยถามวาดเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน แจ็คสันก็ได้วิ่งออกมาจากประตูใหญ่ของบ้าน

เขากำลังยิ้มแย้มแจ่มใสภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าของเขามีร่องรอยของความทะเล้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ความโกรธและความเจ็บปวดของเมเดลีนสลายออกไปเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่น่ารักนั่น

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และปรับสภาพอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้แจ็คสันอย่างอบอุ่น

“แจ็ค”

เธอย่อตัวลง และอุ้มเด็กที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเธอไว้

เมเดลีนรู้สึกได้ว่าที่หางตาของเธอมีน้ำตาออกมา ทันทีที่เธอได้กอดร่างเล็กอันอบอุ่นนี้ไว้

เธอรักแจ็คสัน และอยากจะมอบความรักของแม่ให้กับเด็กคนนี้ให้มากขึ้น

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ