บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 500

อันที่จริงมีเหตุผลมากมายที่จะให้เมเดลีนอยู่เคียงข้างเขา แต่เขาก็ยอมถอนตัวออกมาแล้วดูเธอจากไปกับเฟลิเป้แทน

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ขณะที่เขาเฝ้ารอเวลาจนกระทั่งถึงช่วงเย็น เขาใช้ช่วงเวลานี้เพื่อรีบไปรับเมเดลีนจากที่ทำงานที่เฟิร์สคริสตัลสตรีท เมื่อมาถึงกลับกลายเป็นว่า เมเดลีนได้ออกไปแล้ว

เจเรมี่รีบขับไปโรงเรียนอนุบาลทันที แต่ครูประจำชั้นบอกเขาว่าเมเดลีนได้มารับแจ็คสันไปแล้ว

เจเรมี่รู้สึกว่าหัวใจของเขาสับสนวุ่นวายกับเรื่องนี้ทันที

เขามีความรู้สึกว่าเมเดลีนกำลังจะหนีจากเขาไป

ความกังวลอย่างไร้สติเกิดขึ้นทันที เขาเหยียบคันเร่งและมุ่งไปที่อพาร์ตเมนต์ของเมเดลีนด้วยเวลาอันรวดเร็ว

เขากดกริ่งอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่มีใครตอบเลย

เจเรมี่เริ่มเย็นชา ความมืดได้หวนคืนสู่โลกทั้งใบของเขา ในขณะที่ความไม่สบายใจนั้นกำลังครอบงำเขา มันทำให้เขาหายใจลำบากและหัวใจของเขาเองก็เต้นอย่างยากลำบากด้วยเช่นกัน

‘ลินนี่…’

‘เธอเกลียดฉันมาก จนเธอไม่สามารถแม้แต่จะมองมาที่ฉันได้อีกแล้ว…’

เจเรมี่เอนตัวพิงกำแพงอย่างหมดหวัง ดวงตาดอกท้อของเขาหลุบลง ขนตายาวของเขาทิ้งเงาที่อ้างว้างภายใต้แสงแดดที่ส่องลงมา

เขาไม่สามารถตำหนิใครได้เลยนอกเสียจากตัวเขาเอง

พระอาทิตย์ตกพร่ามัวสายตาของเขา ในขณะที่ดวงตาของเขาก็เริ่มเปียกปอน

เขาจวนเจียนจะได้เห็นฉากที่เขาเคยไล่ตามเมเดลีนอย่างมีความสุขที่ริมทะเลเมื่อหลายปีก่อนตอนที่พวกเขายังเป็นเด็ก เขาได้ทิ้งเธอไว้ที่นั่น และไม่มีวันที่จะได้เจอกันอีก...

เมเดลีนเดินออกมาจากลิฟต์ พร้อมกับแจ็คสันที่หลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของเธอ เมื่อเธอออกไปไม่ถึงสองก้าว เธอพบใครบางคนยืนอยู่หน้าอพาร์ตเมนต์ของเธอ

เจเรมี่ วิทแมน

เขาพิงกำแพงอย่างไร้ชีวิตชีวา ชายคนนั้นจ้องมองความความว่างเปล่าราวตรงหน้าเขา ราวกับแผ่นไม้ที่สูญเสียความคิดและความรู้สึกทั้งหมดไป เขายืนนิ่งหยั่งรากอย่างโง่ ๆ อยู่ในที่แห่งนี้

เจเรมี่วางแจ็คสันลงบนเตียง หลังจากนั้นก็ปิดประตูห้องนอนแจ็คอย่างระมัดระวังแล้วก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่น

เมเดลีนเอื้อมมือออกไปหยิบเอกสารการหย่าร้างสองฉบับใหม่จากกระเป๋าของเธอ ขณะที่เขาเดินออกมา

“ไหน ๆ นายก็มาที่นี่แล้ว ช่วยเซ็นก่อนที่จะออกไปด้วยสิ”

เจเรมี่ขมวดคิ้วกับเงื่อนไขเอกสารข้อตกลงการหย่าร้าง “ฉันไม่เซ็น”

เมเดลีนหัวเราะคิกคักและเดินไปหาเจเรมี่พร้อมปากกาในมือ “ฉันก็เคยพูดแบบนั้นเหมือนกัน แต่นายได้ทำอะไรล่ะ?”

“ฉันบอกแจ็คไปแล้วว่านายเดินทางไปทำธุรกิจเป็นเวลานาน และอาจจะไม่กลับมาอีกเลย เฟลิเป้และฉันจะพาแจ็คไปที่เมืองเอฟ เราจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว จะเกลียดฉันหรือรักฉัน จากนี้ไปเราต่างก็เป็นเจ้าของตัวตนของเราเอง”

เธอวางปากกาไว้ในมือของเจเรมี่ ความเสน่หาไม่มีอยู่ในสายตาที่สงบของเธออีกแล้ว จะมีก็แค่เพียงความหมางเมินที่เย็นชายิ่งกว่าที่คนแปลกหน้าจะมีต่อกัน

“เซ็นมันซะ เจเรมี่ เราหย่ากันเถอะ”