บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 508

ทันใดนั้น ข้อความแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์ของเธอ

เมื่อเธอแตะเข้าไปอ่าน เมเดลีนก็รู้ได้เลยว่าเฟลิเป้ได้ทำการยึดคฤหาสน์วิทแมนสำเร็จในที่สุด

เธอรีบไปยังคฤหาสน์วิทแมน แต่มันก็สายไปแล้วเธอพบเพียงประตูที่ปิดสนิท เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอเริ่มเย็นลง

ทั้ง ๆ ที่เธอกำลังยืนอยู่ข้างประตู ทั้งหมดที่มีในใจของเมเดลีนก็คือท่านอาวุโสแห่งวิทแมนที่สนับสนุนและปกป้องเธออย่างเงียบ ๆ มาโดยตลอด

“คุณปู่…”

เธอคิดกับตัวเองอยู่สักพัก หลังจากถามหาถึงที่อยู่ปัจจุบันของท่านปู่วิทแมนแล้ว เมเดลีนก็ขับรถไปทันที

เธอมาถึงย่านไฮเอนด์แถวชานเมือง

การสูญเสียบริษัทวิทแมนไปไม่ได้ทำให้เจเรมี่ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง เพราะดูเหมือนว่าเขายังมีเงินเก็บอยู่พอสมควร

เมเดลีนจอดรถของเธอและเตรียมพร้อมที่จะเข้าไปข้างใน แต่เมื่อได้ยินว่ามีคนตะโกนชื่อเธอจากด้านหลัง “เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด!”

เป็นเสียงที่เมเดลีนฟังดูคุ้นเคย

เมื่อหันหลังกลับไปมอง เธอได้พบกับคาเลนวิ่งเข้ามาหาเธอด้วยความโกรธ โดยที่มีอีวอนเดินตามมาด้วย

“แกกล้ามาที่นี่ได้ยังไง นังเมเดลีน? นี่แกคิดว่ายังทำร้ายเราไม่พออีกเหรอ? เมื่อไหร่แกถึงจะพอใจ หรือจนกว่าแกกับเฟลิเป้จะบังคับให้เราจนตรอก? ทำไมแกถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้?!”

คาเลนชี้นิ้วไปที่เมเดลีนด้วยความโกรธ เมื่อรู้ว่าตอนนี้พวกเขากำลังดึงดูดความสนใจจากผู้คนที่เดินสัญจรไปมา อีวอนน์จึงเริ่มมีส่วนร่วมในการพูดกล่าวหาเธอครั้งนี้ด้วย

“ที่เธอทำมันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ วีล่า? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เธอร่วมมือกับชายคนอื่นเพื่อขโมยทรัพย์สินทั้งหมดของเจเรมี่! เธอช่างไร้มนุษยธรรมจริง ๆ!”

คนเดินถนนและชาวบ้านบริเวณนั้นที่เดินผ่านไปมาเริ่มรวมตัวกัน และกระซิบกันเองขณะเข้าไปในที่เกิดเหตุ

ขณะที่เมเดลีนเริ่มหันไปหาคาเลนและอีวอนน์ด้วยท่าทางที่ไม่ประทับใจมากนัก “ฉัน ทำร้ายคุณเนี่ยนะ? ฉันโหดร้าย เหรอ?”

เธอยิ้ม

แค่มองเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เขารู้ว่าเธอมีบางอย่างในใจ

เมเดลีนไม่ได้ปฏิเสธกับคำพูดเขา

“คุณปู่ไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกนะ ฉันสามารถพาเธอไปเจอได้ ถ้าเธอต้องการพบเขา” เจเรมี่พูดขณะที่เขาชี้ไปที่รถของเมเดลีนข้างถนน “ถึงแม้ว่า เธอจะต้องเป็นคนขับนะ”

เธอมองเจเรมี่อย่างสับสน แต่ไม่ได้ถามต่อและหันกลับไป “เราไปกันเถอะ”

เจเรมี่ยิ้ม และเดินตามเธอไป เขาปล่อยให้คาเลนและอีวอนส่งเสียงตะโกนเรียกและเขาก็หันหน้าหนี

เจเรมี่ไม่เคยเห็นเมเดลีนขับรถมาก่อน การได้นั่งเบาะผู้โดยสารเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจ ซึ่งมันเป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งที่เตือนใจเขาถึงความโหดร้ายที่เขาเคยมีมา ในตอนที่เขาห้ามไม่ให้เมเดลีนนั่งอยู่ในรถของเขา

เมื่อรู้สึกว่าเจเรมี่จ้องมองมาที่เธอ เมเดลีนก็ทำเหมือนไม่สนใจมันและสตาร์ทรถ แต่โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นก่อนที่เธอจะได้ขับออกไป

เมื่อเธอดูหมายเลขผู้โทรเข้ามา เมเดลีนรีบหยิบโทรศัพท์มารับสายโดยไม่คิดอะไรเลย สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเมื่อเธอฟังคำพูดจากปลายสาย ความกลัวและความไม่สบายใจเข้ามาเติมเต็มดวงตาของเธอ