บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 628

เมื่อมองดูเจเรมี่ดี ๆ แล้ว เธอรู้สึกว่าช่างคล้ายกับคนนั้นเมื่อหลายปีก่อนมาก

ดูราวกับว่าเขากำลังโกรธเกรี้ยวทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงแล้วเขาสั่นกลัว หวาดหวั่น และกังวลใจ

เมเดลีนรู้สึกประหลาดมากเมื่อเห็นสิ่งนี้ตรงหน้า

“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ลินนี่?” เจเรมี่เอ่ยถามด้วยความอ่อนโยนพลางช่วยพยุงเมเดลีนให้ลุกขึ้น

“ฉันไม่เป็นไร” เมเดลีนจัดแต่งชุดเธอให้เรียบร้อย “ฉันอยากจะกลับไปดูแลคุณปู่แล้ว”

“เดี๋ยวผมไปส่ง”

“ได้สิ” เมเดลีนยอมไปกับเขาโดยดี

ตลอดทางกลับบ้าน เมเดลีนไม่สามารถสลัดสายตาที่บ้าคลั่งซึ่งทำให้เจเรมี่ดูอารมณ์เดือดดาลเมื่อสักครู่ออกไปได้เลย

เมื่อขับรถกลับมาถึงที่วิลล่า โทรศัพท์ของเจเรมี่ก็ดังขึ้น

เขารับสาย และดูเหมือนว่าจะเป็นงานบางอย่างที่สำคัญและเขาจำเป็นต้องไปทำ

“เดี๋ยวผมออกไปข้างนอกสักหน่อยนะ ลินนี่ ถ้าแม่ผมพูดอะไร ก็อย่าใส่ใจไปเลยนะ” เขาเน้นย้ำ

เมเดลีนพยักตอบรับและเดินเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรมากมาย

เจเรมี่ทำสีหน้าบึ้งตึงตอนที่มองเมเดลีนเดินเข้าบ้านไป ในใจเขากระซิบเตือนแต่เรื่องที่เธอต้องการหย่ากับเขาอย่างเป็นทางการ

หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วสินะ

เขานั่งเพ้อฝันอย่างกับคนบ้าไปว่าตอนที่เธอทำแผลให้ เธอจะยังเหลือเยื่อใยในหัวใจให้แก่เขาบ้าง

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ในหัวใจขอเธอไม่มีคนชื่อ เจเรมี่ วิทแมน อยู่เลย

นั่นคงเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้เธอเป็นคนเถรตรงและแน่วแน่ขนาดนี้

“อย่าคิดว่าแกจะรอดตัวไปได้นะ นังเมเดลีน! ฉันจะกระชากหน้ากากของแกต่อหน้าเจเรมี่ให้ดู เมื่อความจริงเปิดเผย แกจะได้ไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุกและไม่ได้ออกมาเลย!” คาเลนสาปแช่งอย่างหยาบคาย

สายตาของเมเดลีนเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นเธอก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นสะท้านหัวใจ “ใช่แล้ว! ถ้าฉันอยากแก้แค้นแล้วจะทำไม? ฉันรอวันที่พวกแกทุกคนตายแทบจะไม่ไหว! หล่อนจะเป็นคนแรกเลย!”

ในขณะที่พูด เธอค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้คาเลนทีละก้าว ทำให้คาเลนสั่นกลัวและผงะถอยหลังไปเมื่อสัมผัสได้ถึงความอาฆาตที่แผ่ออกมาจากเมเดลีน

สายตาของเมเดลีนส่อแววอาฆาตแค้นในขณะที่จ้องมองคาเลนอยู่ “โอ้ น่าเสียดายจริง ๆ ที่วันนั้นไม่ได้ฟาดหัวหล่อนให้แรงกว่านี้ ฉันน่าจะฆ่าหล่อนทิ้งซะ หล่อนจะไม่ได้ต้องมากวนใจฉันอีก เกะกะลูกตา!”

ดวงตาของคาเลนและอีวอนเบิกโพลงด้วยความตกตะลึง

‘อะไรนะ? ทำไมนังเมเดลีนถึงสารภาพว่าเป็นคนที่ตีคุณป้าคาเลนเอง ทั้ง ๆ ที่คนร้ายตัวจริงที่ตีผู้หญิงไร้สมองและน่ารำคาญคนนี้คือฉันเอง?’

คาเลนตัวสั่นไปด้วยความเดือดพล่าน “แก… ในที่สุดแกก็ยอมสารภาพว่าเป็นคนที่ตีหัวแล้วสินะ หา นังเมเดลีน?!”

เธอชี้นิ้วที่สั่นเทาไปทางเมเดลีนก่อนที่จะหันไปมองทางประตู “เจเรมี่! ได้ยินแล้วสินะ เจเรมี่! มันยอมรับแล้ว!”